Σαν τα Hamptons δεν έχει

του Αργύρη Χατζόπουλου

Όπως και σαν τη Χαλκιδική δεν έχει. Όπως και σαν τη Σίφνο, σαν το Μπαλί, σαν την Ίμπιζα και την Καραϊβική.

Στο Montauk στα Hamptons, ο άνεμος έρχεται απο τα βάθη του Ατλαντικού και σε δροσίζει, δίνοντάς σου μια αλμύρα σε όλο το σώμα.

Είναι και αυτή που κρατάς όταν γυρίζεις πίσω στο πολύβουο Μανχάτταν. Η παγωμένη θάλασσα άλλωστε δεν επιτρέπει κάτι περισσότερο. Η χρυσή πεντακάθαρη άμμος, η ηρεμία στην παραλία, το βιβλίο στα χέρια αυτών στην παραλία και το surf αυτών στη θάλασσα συμπληρώνουν το τοπίο. Τα Hamptons τα “γνωρίζουμε” από τις ταινίες, από τις σειρές και από το Sex and the city, από τα tabloid των περιοδικών και από τις αστρονόμικες τιμές των ακινήτων…

Αυτό που δε γνωρίζουμε είναι πως είναι ενα μέρος μαγικό, με ορίζοντα να εκτείνεται σε 180 μοίρες, με διαδρομές σε καταπράσινα δάση, και με περιπάτους σε ατέλειωτες παραλίες.

Η άκρη του Long Island καταλήγει στο Montauk που είναι και το τέλος του προορισμού στα Hamptons, το τέλος της διαδρομής του τρένου, εκεί που ο φάρος υποδέχεται την ανατολή.

Ένας προορισμός σύμβολο περισσότερο, μακρινός αλλα τόσο αληθινός.

Όπως λέει και η Clementine: [whispers] Meet me… in Montauk… απο το Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004)