Σχολεία (και γονείς) της πόλης σε πόλεμο
Oύτε ο σπόνσορας ούτε οι έριδες των γονέων θα είχαν λόγο ύπαρξης, αν το δημόσιο σχολείο δεν ήταν στην Ελλάδα ανέκαθεν το αποπαίδι των κυβερνήσεων και των προϋπολογισμών τους
Λέξεις: Γιώργος Χρηστίδης
Εδώ και μερικές εβδομάδες οι γονείς των μαθητών που φοιτούν σε 20 σχολεία της Θεσσαλονίκης νιώθουμε πρωταγωνιστές σε ένα εκπαιδευτικό Survivor. Δίνουμε μάχη για να κερδίσει το δικό μας σχολείο στον διαγωνισμό της Coca-Cola 3Ε “Το Σχολείο που Θέλεις”.
Έπαθλο: Η εταιρεία θα ανακαινίσει με δικά της έξοδα το σχολείο που θα μαζέψει τις περισσότερες ψήφους. Δεν θα με εξέπληττε εάν γνωρίζετε για ποιο πράγμα μιλάω. Βάσει της τελευταίας καταμέτρησης (βράδυ της Δευτέρας), έχουν ψηφίσει στον διαγωνισμό μέσω κινητού ή Facebook πάνω από 20.000 άνθρωποι.
Χάρη κυρίως στον καθημερινό αγώνα που δίνουν οι γονείς. Ίσως τους έχετε πετύχει σε κάποιο πάρκο, πλαζ, πλατεία, συναυλία, πιθανόν και εκκλησία. Σε σποτάκια στο facebook ή σε ραδιόφωνα της πόλης, σε μπλουζάκια, αφίσες, flyer. Ενίοτε, οι γονεϊκοί ανταγωνισμοί θυμίζουν Μακρυκωσταίους και Κοντογιώργηδες. Ορισμένοι γονείς γειτονικών σχολείων που συμμετέχουν στον διαγωνισμό πρέπει να έχουν κόψει και την καλημέρα.
Ανθρώπινα αυτά, έστω κι αν καμιά φορά ρέπουν προς το γελοίο (παράδειγμα: γονιός έφυγε από καφετέρια αγανακτισμένος γιατί ο ιδιοκτήτης είχε κολλήσει αφίσα υπέρ του άλλου σχολείου). Ίσως και χρήσιμα ως πείραμα αυτοοργάνωσης και τοπικής παρέμβασης σε μια υδροκέφαλη χώρα.
Εξάλλου το ότι οι άνθρωποι έχουμε την τάση να σχηματίζουμε ομάδες και να αντιμετωπίζουμε με εύνοια τα μέλη της δικής μας και με προκατάληψη τα μέλη των άλλων ομάδων είναι δεδομένο.
Και με μακρά παρουσία στην ιστορία, τη λογοτεχνία και την καθημερινή μας ζωή. Θυμήθηκα σήμερα ένα σχετικό πείραμα κοινωνικής ψυχολογίας. Οι ερευνητές, αφού επέλεξαν με εντελώς αυθαίρετα κριτήρια και χωρίς κανένα σκεπτικό τα μέλη της, σχημάτισαν μία (αρχικά) ενιαία ομάδα. Τα μέλη συνεργάζονταν αρμονικά στην αρχή. Μέχρι που οι ερευνητές τους χώρισαν σε “Μπλε” και “Κόκκινους”. Χωρίς καμία δικαιολογία και χωρίς τίποτα φανερό να συνδέει τα μέλη των υποομάδων. Αμέσως οι “Μπλε” άρχισαν να κοιτάνε με μισό μάτι τους “Κόκκινους” και αντιστρόφως. Αυτή η διάσταση του διαγωνισμού δεν με εξέπληξε λοιπόν.
Η άλλη, ίσως περισσότερο ενδιαφέρουσα, διάσταση έχει να κάνει με το τι αποκαλύπτει η όλη η ιστορία του διαγωνισμού για το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Η εταιρεία – σπόνσορας είναι προφανές ότι επενδύει στη θετική προβολή, άμεσα αλλά και σε βάθος χρόνου. Για χρόνια μαθητές, δάσκαλοι και γονείς του σχολείου που θα επικρατήσει θα έχουν να λένε ότι “το σχολείο μας το έφτιαξε τόσο ωραίο η Κόκα Κόλα”, οι περαστικοί θα το δείχνουν και θα αναφωνούν “κοίτα ρε τι κουκλί σχολείο έκανε η Κόκα Κόλα” κ.ο.κ. Όχι κι άσχημα για μια επένδυση γύρω στις 100.000 ευρώ / σχολείο.
Στους δε αντιδρώντες στην “εμπορευματοποίηση του σχολείου” θα απαντούσα καταρχήν ότι τουλάχιστον η εταιρεία δεν ζήτησε να έχει λόγο στο πρόγραμμα σπουδών ή να ονομάσει 3Ε το γήπεδο μπάσκετ, όπως γίνεται στην Αμερική με αντίστοιχες εταιρικές χορηγίες σε υποχρηματοδοτούμενα δημόσια σχολεία.
Βέβαια ούτε ο σπόνσορας ούτε οι έριδες των γονέων θα είχαν λόγο ύπαρξης, αν το δημόσιο σχολείο δεν ήταν στην Ελλάδα ανέκαθεν το αποπαίδι των κυβερνήσεων και των προϋπολογισμών τους.
Δεν θα χρειάζονταν αν ήταν αυτονόητο ότι τα δημόσια σχολεία θα είχαν μόνωση, παράθυρα, φρεσκοβαμένους τοίχους, τουαλέτες, εργαστήρια και αθλητικές εγκαταστάσεις. Αν σκεφτεί βέβαια κανείς ότι τα δύο στα τρία δημόσια σχολεία στη χώρα έχουν κατασκευαστεί πριν από τη δεκαετία του 1980, πάλι καλά που δεν πέφτουν σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών την ώρα του μαθήματος ( τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχει γίνει κι αυτό σε δημοτικό της Θεσσαλονίκης).
Όμως τι είναι αυτονόητο στην Ελλάδα για να είναι η ποιοτική σχολική εκπαίδευση; Οι γονείς έχουμε μάθει να πληρώνουμε το δημόσιο με τους φόρους μας (όσοι πληρώνουμε φόρους τέλος πάντων), να διπλοπληρώνουμε για ιδιαίτερα, να πληρώνουμε για όλα τα εξωσχολικά (γλώσσες, ποδόσφαιρα, μουσικές, σκάκια κ.ο.κ.). Ξοδεύουμε για εκπαίδευση από την τσέπη μας σχεδόν όσα δαπανά το κράτος (η αναλογία είναι 40%-60% επί του συνόλου των εκπαιδευτικών δαπανών).
Οι γονείς έχουμε μάθει επίσης να θεωρούμε δεδομένο ότι τα παιδιά μας πρέπει να φοιτούν σε άθλια κτίρια χωρίς εξοπλισμό (π.χ. στα δημόσια δημοτικά η επάρκεια σε εργαστήρια είναι κάτω από 40% βλ: https://www.kanep-gsee.gr/wp-
Λογικό είναι λοιπόν να βλέπουμε ως από μηχανής θεό τον σπόνσορα που θα κάνει τη δουλειά του κράτους και θα φροντίσει ώστε τα σχολεία των παιδιών μας (ή τουλάχιστον τα σχολεία-νικητές) να γίνουν “καλύτερα και ασφαλέστερα”, όπως λέει η 3Ε στη σελίδα του διαγωνισμού. Μην μας κακίζετε εάν ονειρευόμαστε ότι με τη χορηγία της τα παιδιά μας του χρόνου μπορεί να μην σακατεύονται στο τσιμέντο της αυλής και να έχουν τουαλέτες με καζανάκι που δουλεύει. Μην μας παρεξηγείτε που μέσα στην τρέχουσα την εκπαιδευτική ξηρασία τρέχουμε με τη γλώσσα έξω να ρουφήξουμε έστω μια σταγόνα κόκα κόλα.
