Σε αναμονή της επανεκκίνησης

Ήταν μεσημέρι Καθαράς Δευτέρας, 2 του Μάρτη. Το κινητό μου δονείται καθώς οδηγώ. Λαμβάνω ένα μέιλ: “Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ματαιώνεται”. Υπό φυσιολογικές συνθήκες θα γινόταν από τις πέντε μέχρι τις 15 του μήνα. Δίνεται μικρό παράθυρο ελπίδας να μεταφερθεί στα τέλη του Μάη με αρχές Ιούνη. Η παγκόσμια υγειονομική κρίση του κορονοϊού επελαύνει, σύντομα θα χτυπήσει την πόρτα μας. Αρχίζω ενστικτωδώς να σκέφτομαι τα χειρότερα σε βάθος. Πως δηλαδή αυτό το διάστημα “αδράνειας” που επίκειται θα επηρεάσει τις ζωές μας και πως θα βγούμε δυνατοί μετά απ΄αυτή την μάχη ως κοινωνία, ως σύνολο.

Δεν πέρασαν παρά μονάχα λίγες ημέρες και ξεκίνησε ο “οδοστρωτήρας” προληπτικών μέτρων με αποκορύφωμα την απαγόρευση της κυκλοφορίας. Πρώτα έκλεισαν τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, μετά τα καφέ και τα εστιατόρια και σταδιακά οι επιχειρήσεις έβαλαν προσωρινό λουκέτο. Παράλληλα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα κρούσματα της φονικής πανδημίας. Η επιλογή της “καραντίνας κατ΄οίκον” εφαρμόστηκε στις περισσότερες των περιπτώσεων, με ταυτόχρονη ιχνηλάτηση των επαφών των νοσούντων. Για καλή μας τύχη ο κορονοϊός μας βρήκε αργά και φαίνεται πως αποφύγαμε τα χειρότερα, τουλάχιστον σε αυτήν τη φάση.

Ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι, μία γιορτή της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, το Αταλάντα-Βαλένθια στο Μιλάνο κι όχι στο Μπέργκαμο, αποτέλεσε την αφετηρία της κόλασης που περνούν σήμερα οι δύο χώρες της Μεσογείου. Η Μεγάλη Βρετανία κι η Σουηδία ακολούθησαν διαφορετική τακτική. Οι Άγγλοι το πληρώνουν καθημερινά με εκατοντάδες θύματα, στη Στοκχόλμη άπαντες συμμορφώθηκαν στις συστάσεις και με πραγματικό αίσθημα ατομικής ευθύνης έβαλαν φρένο στην εξάπλωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες του Τραμπ είναι ένα κεφάλαιο από μόνες τους. Σκληρό το τίμημα και πρωτοφανής οικονομική κρίση, που συνοδεύεται από χιλιάδες απολύσεις.

Φτάσαμε αισίως στις 3 του Απρίλη. Έχουμε κλείσει τρεις εβδομάδες στο σπίτι, τις δύο με τον χαρακτήρα του “υποχρεωτικού”. Σε αυτό το διάστημα περίπου εξήντα συμπολίτες μας έχασαν τη ζωή τους. Στην πλειοψηφία τους έχοντας παρακείμενα νοσήματα κι ηλικίας άνω των 70 ετών. Μοιάζει να βρισκόμαστε στο καλό σενάριο, όπως θέλει να λέει ο καθηγητής, Σωτήρης Τσιόδρας στην καθημερινή του ενημέρωση. Έχουμε κερδίσει χρόνο, πρέπει όμως να ενισχύσουμε τους ήρωές μας. Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας. Με πράξεις κι όχι με λόγια και χειροκροτήματα. Σε ένα από τα μηνύματά τους γράφουν: “πρέπει να προστατευτούμε, για να σας προστατεύσουμε”. Δε χωρούν μικροπολιτικά παιχνίδια κι όμως τέτοια γίνονται σε ευρεία κλίμακα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Συνεχίζω να βλέπω μακριά, να περιμένω καρτερικά το μετά με αγωνία. Ο χρόνος για μένα έχει παγώσει. Σε καμία περίπτωση δε θέλω να σκορπίσω φόβο και πανικό. Είμαι αισιόδοξος. Θεωρώ πως η δύναμη των ανθρώπων κι ειδικά των Ελλήνων που πέρασαν τόσα την τελευταία δεκαετία θα τους βρει και πάλι νικητές. Αρκεί να είμαστε καλά προετοιμασμένοι, αρκεί να μην μας υπνωτίσουν, αρκεί ο χρόνος στο σπίτι να είναι εποικοδομητικός κι όχι ατέλειωτες ώρες αποχαύνωσης μπροστά την τηλεόραση και το Διαδίκτυο. Όπως ακούγεται στην μυθική ταινία του Βιμ Βέντερς, Η Αλίκη στις Πόλεις (1974): “Ακόμα κι η τελευταία διαφήμιση θέλει να πάρει κάτι από εσένα”.

Σε αναμονή της επανεκκίνησης συνεχίζω να διαβάζω, να μελετώ και να ενημερώνομαι για τις εξελίξεις. Προσπαθώ να μην πάει καμιά ώρα χαμένη. Δεν κατεβάζω ρυθμούς, δεν προσαρμόζομαι, δεν εφησυχάζω. Είναι μία αναγκαστική παύση που πρέπει ο καθένας να εκμεταλλευτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Να κάνει την ενδοσκόπησή του, την αυτοκριτική του και να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια. Αυτή πρέπει να μας βρει δυνατούς και ενωμένους. Είναι το μυστικό της “επιβίωσης” την επόμενη ημέρα. Έτσι θα κάνουμε όλοι μαζί “Ανάσταση” και θα προχωρήσουμε.