Σε ένα θάλαμο νοσοκομείου
Το κορμί που αγάπησε και αγαπήθηκε, δούλεψε, πρόσφερε, αγκάλιασε και αγκαλιάστηκε, στέκει τώρα εκεί. Ασάλευτο και ανέγγιχτο.
Λέξεις: Κλειώ Ρέπα
Το βλέμμα στο κενό…
Μα όχι, ποιος το είπε πως είναι άδειο; Μια ζωή ολάκερη, εγκλωβισμένη μέσα του πασχίζει εναγωνίως να ανακτήσει ξανά αυτά που απώλεσε.
Νόηση, θυμικό, επικοινωνία, υπόσταση.
Αξιοπρέπεια.
Και τι δεν θα έχουν δει αυτά τα μάτια! Πόσα χρώματα και πόσες φωνές στο ταξίδι τους στον κόσμο!
Προσπαθώ να τα φανταστώ χωρίς τους μαύρους κύκλους της αρρώστιας. Θά ήτανε σίγουρα όμορφα, ζωηρά και σπιρτόζικα στα νειάτα τους, στα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα…
Θα πλημμύριζαν από στοργή νανουρίζοντας τα παιδιά της και από δάκρυα χαράς όταν φωτίστηκαν τα εγγόνια της! Πως χωράει μιαν ολάκερη ζωή σε ένα βλέμμα…
Άκαμπτο το κορμί στέκει τώρα εκεί, μέσα στα λευκά σεντόνια, ωσάν σε νεκροκρέββατο, ανήμπορο να δεχτεί και να εκτελέσει εντολές, να εκφράσει συναισθήματα.
Αυτό το ίδιο το κορμί που αγάπησε και αγαπήθηκε, δούλεψε, πρόσφερε, αγκάλιασε και αγκαλιάστηκε, στέκει τώρα εκεί.
Ασάλευτο και ανέγγιχτο.
Μα δεν την θέλει η ζωή την λήθη! Δεν της πρέπει!
Και παλεύει να πιαστεί από κάπου και με μια τελευταία ανάσα αντρειώνεται και γίνεται φωνή, διαρκής και κάπως απόκοσμη θαρρείς.
Μιλά η ψυχή. Μιλά ασταμάτητα για όσα έζησε και για όσους γνώρισε.
Για όσα δεν πρόλαβε να πει στους αγαπημένους της.
Κι άξαφνα αρχινά το τραγούδι.
Άλλοτε ζωηρό και ρυθμικό, φέρνει σε εμβατήριο.
Άλλοτε της τάβλας και του γλεντιού, έτοιμο για χορό.
Κι άλλοτε σιγανό και μακρόσυρτο, σαν μοιρολόι.
Το δικό της.
Για τη ζωή της.
Αφιερωμένο στην κα Χρυσούλα.
Νοσοκομείο Παπαγεωργίου θάλαμος 7.
