Σε έναν κόσμο που επιλέγει να ματώνει χαρακτήρες

Πριν λίγες ημέρες, δημοσιεύτηκε στα social media, το βίντεο του παιδιού που τρύπησε πεζοδρόμιο για να φτιάξει ράμπα. Ένα παιδί που στερείται καθημερινά και σε όλους τους τομείς την πρόσβαση. Στο TikTok της parallaxi στα σχόλια παρατήρησα για ακόμη μία φορά πόσο λίγοι είμαστε οι άνθρωποι.

Ένας έγραψε “δεν είναι ανάπηρος αφού πατά στα πόδια του”. Να ενημερώσουμε τον συγκεκριμένο κύριο πως η αναπηρία έχει δεκάδες μορφές.

Ωστόσο, θέλω να σταθώ σε κάτι που με διαλύει κάθε φορά που ανοίγω τα social media, θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους, πόσο εύκολα πετάμε χολή, κάτω από έναν άνθρωπο που εκφράστηκε με οποιοδήποτε τρόπο.

Είτε αυτός είναι η διάσημη influencer J. Touni, που αποφάσισε να μιλήσει ανοιχτά για την ιστορία της που αφορά το revenge porn, είτε ο Μιχάλης που έσπασε το πεζοδρόμιο για να έχει πρόσβαση στο κέντρο της πόλης του, είτε, ο Μάνος που βάφεται κάθε μέρα και απαντά στα ομοφοβικά σχόλια με θάρρος, είτε μία κοπέλα που δεν την γνωρίζουμε και δέχθηκε bullying στο σχολείο της από παιδιά της ηλικίας της.

Καθημερινά ανταμώνω με δεκάδες σχόλια κακίας, σχόλια τα οποία με κάνουν να αηδιάζω και συνάμα να συνειδητοποιώ πως ζούμε σε μία κοινωνία που της λείπει η ενσυναίσθηση και που μεγαλώνει παιδιά τα οποία δεν κατανοούν πως δεν είναι εντάξει να προκαλούν πόνο σε άλλα άτομα.

Δεν θέλω να σταθώ τόσο στα profile που δημιουργούν αυτά τα σχόλια, είναι πολύ εύκολο όλοι μας να φτιάξουμε μία ψεύτικη εικόνα και να σχολιάσουμε ανώνυμα κάτω από το post ενός μισητού -για εμάς- ανθρώπου. Είναι πολύ εύκολο να βγάλουμε όλα μας τα κόμπλεξ που μαζέψαμε από την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα στο πληκτρολόγιο, ακόμη και στον δρόμο. Είναι παιχνιδάκι να ζούμε και να τρεφόμαστε από την κακία, γιατί έτσι έχουμε μάθει, ειδικότερα στην εποχή που τα social media έχουν γίνει συνώνυμο της ελευθερίας. Είναι άκοπο να γίνουμε διάσημοι και το video μας να πάρει δεκάδες χιλιάδες προβολές επειδή αποφασίσαμε να κοροϊδέψουμε το περιεχόμενο ή την εμφάνιση κάποιου άλλου.

Αυτά είναι τα στάδια της εκτόνωσης και της επιτυχίας που ακολουθούμε ευλαβικά σήμερα. Το δύσκολο είναι να μοιράζουμε την αγάπη, να περνάμε έναν άνθρωπο χωρίς όραση από τον δρόμο που οι ίδιοι σπάσαμε τις προάλλες, να δίνουμε μία αγκαλιά στην κοπέλα που κακοποιήθηκε και αποφάσισε να το μοιραστεί, να μην κλείνουμε τα μάτια στο παιδί που τρώει bullying στο σχολείο επειδή εμείς ως γονείς ήμασταν ανίκανοι να του μάθουμε πόσο σπουδαίο πράγμα είναι ο διάλογος και ο σεβασμός, να κατανοήσουμε επιτέλους πως όταν κάποιος δεν έχει την ίδια άποψη με εμάς δεν είναι ένα σκουπίδι, αλλά ίσως επωφεληθούμε από αυτήν.

Σε έναν κόσμο που επιλέγει να ματώνει χαρακτήρες, να εντείνει τα ψυχολογικά, να πηγαίνει με την τάση, να κράζει την προσπάθεια ενός νέου παιδιού στην τέχνη, να πατά το ένα cancel μετά το άλλο, επέλεξε να γίνεις το φως. Μην βγάλεις τα νεύρα σου στο πληκτρολόγιο επειδή δεν ήταν καλή η μέρα στην δουλειά, αν δεν σ’ αρέσει το περιεχόμενο αγνόησε το βρες κάτι που να σου ταιριάζει, δεν θα αλλάξεις τον κόσμο με ένα αηδιαστικό σχόλιο, ούτε θα πρωτοπορήσεις. Το μίσος το αγοράζουμε από την ημέρα που ανοίγουμε τα μάτια μας, γιατί κάποιος μας είπε πως είμαστε άσχημ@.

Και ξέρω πως ακόμη και αν δεν το κάνεις δημόσια, με την παρέα σου σχολιάζεις ένα άτομο που κάθεται απέναντι και επέλεξε να ντυθεί υπερβολικά ακόμη κι εκεί επιλέγεις την κακία. Και ναι, ο κόσμος είναι σκληρός και όλοι κρίνουμε, στο χέρι μας όμως είναι να το σταματήσουμε, αλλιώς πάντα θα καρποφορούν οι ακραίες συμπεριφορές και η κοινωνία δεν θα μας χωρά όλους.

Υ.Γ. Να μην ξεχνάς να αγαπάς.