Σε κατάσταση ομηρίας

Τα πυροτεχνήματα ακόμη φώτιζαν τον νυχτερινό ουρανό και το ρολόι έδειχνε λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Δίνοντας τον κωδικό 1-2-3-4 ο εκσυγχρονιστής έκανε την πρώτη ανάληψη σε ευρώ από το ΑΤΜ. Η 1η Ιανουαρίου 2002 ξημέρωσε με την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Μία εποχή ευημερίας, ανάπτυξης, προοπτικής, ονείρων και ευρωπαϊκής αλληλεγγύης μόλις είχε ξεκινήσει. Δε χρειάστηκε καν να περάσουν δέκα χρόνια για να τελειώσει.

Δέκα χρόνια μέσα στα οποία γιγαντώθηκαν όλες οι εγγενείς αδυναμίες του ελληνικού έθνους. Πρώτα απ’ όλα ένα πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στη διαφθορά και στη συναλλαγή. Ένα σύστημα που ανέκαθεν λειτουργούσε με γνώμονα το ένστικτο της επιβίωσής του και της σταδιοδρομίας του. Μία κομματική πειθαρχία που διαπνέει ολόκληρη τη χώρα, από τον πρωθυπουργό μέχρι και την τελευταία μητέρα που προτρέπει το παιδί της να υποδεχτεί ένα πολιτικό πρόσωπο με μία ανθοδέσμη…

Ένας λαός ανώριμος και απροετοίμαστος για να ευημερήσει. Ένας λαός που αποθέωσε το δήθεν και θεώρησε πως μιμούμενος εικόνες από τα ταξίδια του στην Ευρώπη θα μπορούσε να γίνει Ευρωπαίος. Ένας λαός που στην πλειονότητά του αρκέστηκε να ζει με όχημα τις πελατειακές σχέσεις που θα του έκαναν τη ζωή ευκολότερη. Που δεν αγωνίστηκε ποτέ να γίνει πραγματικά παραγωγικός και ανταγωνιστικός.

Δέκα χρόνια που ανέδειξαν τις τεράστιες αδυναμίες της ευρωπαϊκής οικογένειας. Μία Ένωση που έχασε τον προσανατολισμό και τις αξίες της. Μία πολιτική ένωση επί της ουσίας ανύπαρκτη. Μία οικονομική ένωση φτιαγμένη για τα εύκολα, γυμνή στα δύσκολα. Μία ένωση, όπου κάποιοι είναι περισσότερο ίσοι μεταξύ ίσων. Μία ένωση που δεν ασχολήθηκε να αντιληφθεί επί σειρά ετών την ελληνική λαμογιά και ξαφνικά αφού έπεσε από τα σύννεφα θυμήθηκε να σκληρύνει τη στάση της και να επιβάλει ελέγχους.

Η Ελλάδα ίσως δεν προλάβει να γιορτάσει τη δέκατη επέτειό της ως μέλος της Ευρωζώνης, μια και οι ραγδαίες εξελίξεις από την αρχή του χρόνου αφήνουν ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Όμως ίσως αυτό να μην είναι και το σημαντικότερο θέμα. Είτε με ευρώ είτε με δραχμή είτε υπό οποιεσδήποτε συνθήκες η Ελλάδα είναι καταδικασμένη. Όμηρος μίας νοοτροπίας που βάζει το συμφέρον πάνω από τον άνθρωπο. Υποταγμένη σε μία λογική που συντηρείται από το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και μεγάλο κομμάτι των κατοίκων αυτής της χώρας. Κατοίκων που δεν έγιναν ποτέ πραγματικοί πολίτες.

Η ντροπή περισσεύει σε εμάς τους παρατηρητές των εξελίξεων. Το χειρότερο είναι πως ταυτόχρονα περισσεύει και η ξεδιαντροπιά στους διαμορφωτές τους.