Σε όποιον αρέσει;

Η δήλωση ήταν κάτι παραπάνω από αφοπλιστική. Είναι ένας ολόκληρος τρόπος σκέψης, μια αντίληψη καλά ριζωμένη δεκαετίες για το τι σημαίνει ανθρώπινα δικαιώματα, τι σημαίνει σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ισονομία, ισοπολιτεία.

‘Τα αστυνομικά εγχειρίδια δεν λένε τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερα από αυτό που κάνουν οι συνάδελφοί μου.Όλες οι αστυνομικές πρακτικές λένε τα ίδια πράγματα. Πάνε σε ένα συμβάν στο οποίο καλούνται να αντιμετωπίσουν ένα άτομο οπλισμένο σε αμόκ. Αυτό γνωρίζουν. Τίποτα άλλο. Για να χειροπεδηθεί και να μη τραυματιστεί διερχόμενος πολίτης ή ο ίδιος αυτή είναι η πρακτική. Σ΄ όποιον αρέσει’‘. Ο εκπρόσωπος των αστυνομικών για την μεταχείριση του Ζακ Κωστόπουλου.

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας το Σ΄ όποιον αρέσει δεν θέλεις να πιστέψεις ότι ο άνθρωπος αυτός εκπροσωπεί τους συναδέλφους του. Εκπροσωπεί μια χώρα που από την περίοδο του εμφυλίου, του παρακράτους, της χούντας, ακόμα και των πρώτων άγριων χρόνων της μεταπολίτευσης έκανε κάποια βήματα. Εκδημοκρατίστηκε. Αποτελεί μέρος του σύγχρονου πολιτισμένου κόσμου.

Είναι δικαίωμα του κυρίου αυτού να έχει αυτές τις απόψεις. Είναι υποχρέωση του κράτους όμως να του αφαιρέσει το περίστροφο, το αστυνομικό του σήμα και να τον στείλει σπίτι του. Δείχνοντας τουλάχιστον ότι αντιλήφθηκε από ποιόν μπορεί να κινδυνεύει σήμερα. Περισσότερο και από τον μικροκακοποιό. Ότι δεν ζούμε στη Χιλή του Πινοσέτ.

Γιατί είμαστε και μεις που δεν μας αρέσει. Και δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια.