Σε ρόλο Σπύρου Καλογήρου

της Βάνας Χαραλαμπίδου

Θα μπορούσε κάλλιστα να υποδυθεί τον Σπύρο Καλογήρου  στον κινηματογράφο. Ή ακόμη καλύτερα τον αρχιτσέλιγκα σε καμιά Γκόλφω. Αυτός όμως βρέθηκε στη θέση του υπουργού Πολιτισμού. Ούτε καν το “είδε φως και μπήκε” δεν ισχύει γι αυτόν. Του φόρτωσαν τη δουλειά που κανείς δεν ήθελε, αφού κανείς από τους πολιτικούς δεν νιώθει αρκετά επαρκής, αρκετά μορφωμένος, αρκετά ικανός να διαχειριστεί το θησαυροφυλάκιο της ελληνικής επικράτειας, αντιθέτως όλοι διακατέχονται από τα εντονότερα αισθήματα κατωτερότητας απέναντι στους αρχαιολόγους, τους ανθρώπους του βιβλίου, τους υπηρέτες του θεάτρου, τον κόσμο των γραμμάτων και της τέχνης.

Κι αυτός αποδέχτηκε το ρόλο ως πειθήνιο κομματικό ενεργούμενο. Δεν είχε ιδέα! Από τίποτα. Ο Πολιτισμός terra incognita. Τα παραπατήματά του και η αμηχανία του άρχισαν να διαφαίνονται από την πρώτη στιγμή, αν και δεν έσπευσε να πάρει τις πρώτες αποφάσεις. Όταν άρχισε να αποφασίζει όμως δεν τον σταματούσε τίποτα. Παρέλαβε πρώτα το ΕΚΕΒΙ. Και με νοοτροπία λοχαγού αποφάσισε να το κλείσει! Έτσι απλά. Και παρά τον σάλο και τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες επέμεινε μέχρι τέλους στην απόφαση – πλήγμα στο χώρο του βιβλίου. Κι αν κάποιοι εντός του είχαν παρεκτραπεί ως προς τις δαπάνες κατά τα λεγόμενα, το πονάει κεφάλι – κόψει κεφάλι, μάλλον δεν είναι η ενδεδειγμένη διαχείριση. Βεβαίως και έσπευσαν κάποιοι αντιστοίχου επιπέδου να συναινέσουν με τις ενέργειες του, μήπως και αρπάξουν κατά τον διαμελισμό των ιματίων κανένα κουρέλι. Ακολούθησε η άφρων απόφαση και η φαρδιά – πλατειά υπογραφή για την καταστροφή των ανεκτίμητων αρχαιοτήτων, που η διάνοιξη του μετρό έφερε στο φως στη διασταύρωση των οδών Εγνατίας και Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη. Επιλογή που μόνο κάφροι ή καλά αμειβόμενοι κάτω από το τραπέζι θα έκαναν και πάντως σε καμιά περίπτωση ηγεσίες του Πολιτισμού στη χώρα. Ευτυχώς οι ακαριαίες αντιδράσεις ανέπεμψαν το θέμα και ήδη συζητούνται άλλες λύσεις, τις οποίες εκών άκων θα αναγκαστεί να αποδεχτεί και ο «επικεφαλής». Μετά ήρθε το δίλλημα του ΚΘΒΕ. Ρημαδιό η δεύτερη κρατική σκηνή της χώρας. Πρόεδρος και διευθυντής στα κάγκελα επί μήνες, μαύρες πλερέζες ν’ ανεμίζουν αντίκρυ στον Λευκό Πύργο, όλα ενδεικτικά του θεατρικού ήθους και του καλλιτεχνικού επιπέδου που έφτασε να χαρακτηρίζει τον χώρο. Και τι έκανε η λαμπρή ηγεσία του υπουργείου Πολιτισμού; Προήγαγε απλώς τον καλλιτεχνικό Διευθυντή! Από το ΚΘΒΕ στο Εθνικό. Για να τον ανταμείψει για τις υπηρεσίες του, να τον επιβραβεύσει για το έργο του, να του δώσει νέο πεδίο δόξης λαμπρό για να ολοκληρώσει την υλοποίηση των όποιων καλλιτεχνικών του φιλοδοξιών και να μετατρέψει και το Εθνικό σε πλίνθους και κεράμους ατάκτως ερριμένους. Όσο για το ΚΘΒΕ και ποιον να βάλει…, διερωτήθηκε πρόσφατα ενώπιον συναδέλφων η έχουσα πλήρη άγνοια του χώρου «ηγεσία». Ίσως, όπως έκλεισε το ΕΚΕΒΙ να κλείσει κι αυτό, τον συμβουλεύουν εμπαίζοντάς τον και αναγνωρίζοντας την ροπή προς κατάργηση που τον διακατέχει. Κι αυτός δεν αντιδρά! Σχεδόν του υπαγορεύουν λύση. Εύγε! Και πάλι εύγε!

Και αφού ήδη έχει αποκτήσει  αρκετή αυτοπεποίθηση από την  ανακάλυψη του παιχνιδιού που  λέγεται «υπουργός είμαι, ότι  θέλω κάνω» μπορεί χωρίς αιδώ να συνεχίσει – για λίγο ακόμη, ως τον προσεχή ανασχηματισμό ελπίζουμε, μετά θα επιστρέψει στο μαντρί του -, να παίζει με τα κουβαδάκια του και την πολιτιστική ζωή της χώρας. Κι αν δεν βρεθεί κάποιος άξιος και κυρίως σχετικός για να αναλάβει το υπουργείο που υποτίθεται πως διαχειρίζεται τη βαριά βιομηχανία του τόπου, τον Πολιτισμό του, ας το κλείσουν κι αυτό, που έχει να δει ηγεσία από την εποχή της Μελίνας και του Μικρούτσικου. Να το κλείσουν! Γιατί, έτσι που το κατάντησαν,  αντί να προάγει τον Πολιτισμό τον εξευτελίζει.