Secta Solidarietatis

Του Τέλλου Φίλη 

Η ιστορία ξεκίνησε με ένα τηλεφώνημα από την τράπεζα μου, χωρίς να έχω κάποιο δάνειο «στο κόκκινο», ούτε να είμαι στα «υπερχρεωμένα» η ήρεμη φωνή στο ακουστικό μου ανακοίνωσε ότι το δάνειο μου που έληγε το 2018 , θα μπορούσα να το μηδενίσω, αν μέχρι το τέλος του μήνα, έδινα ένα ποσό, μετά από ένα γενναίο κούρεμα που μου πρόσφερε η Τράπεζα γύρω στο 60% του συνολικού ποσού.

Ομολογώ ότι έμεινα με το ακουστικό στο χέρι . Σκέφτηκα τι είδους νέο κόλπο μπορεί να είναι αυτό. Η πρώτη αντίδραση μου ήταν να ζητήσω ένα χρονικό περιθώριο να το σκεφτώ και να απαντήσω , το οποίο μου το έδωσε με προθυμία.

Ωραία λοιπόν είχα 3 ημέρες για να σκεφτώ αν η πρόταση μου χρησίμευε σε κάτι, με βοηθούσε η απλά θα με άγχωνε. Η πρώτη κίνηση μου ήταν να τηλεφωνήσω στον δικηγόρο μου , ο οποίος γνωρίζοντας την Τράπεζα, πρόκειται για ξένη τράπεζα, σε λίγη ώρα μου τηλεφώνησε και μου είπε να μη το σκεφτώ καν. Να επικοινωνήσω  και να τους πω ότι δέχομαι.

Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι ενώ το ποσό των μετρητών βεβαίως κι ήταν κατά μερικές χιλιάδες euros μειωμένο, – 60% κούρεμα ήταν αυτό,- όμως  σε τέτοιες εποχές και με μια τριετία οπού οι μηνιαίες αποδοχές μου ήδη είχαν σταδιακά μειωθεί περίπου 70% ενώ τα έξοδα αυξηθεί κατά 30% το ζεστό χρήμα  ήταν ελάχιστο.

Για να ανταποκριθώ στην προσφορά χρειαζόμουν 3.000 euro επιπλέον, που όλοι καταλαβαίνουμε ότι πολύ δύσκολα μπορεί να βρεθεί και κυρίως να ζητηθεί,  γιατί το μέλλον αόριστο και η ανάπτυξη ασθενής.

Τότε λοιπόν σκέφτηκα να ζητήσω από 30 φίλους, που φυσικά δεν τους περισσεύουν, αλλά ούτε ακόμη λιμοκτονούν, 100 euro.  Το σκέφτηκα περισσότερο κρίνοντας από μένα. Ποιο θα ήταν το ποσόν που αν μου ζήταγε κάποιος, ακόμη κι αν δεν είχα,  θα μπορούσα να του  το δώσω χωρίς να με τρελάνει,  πότε κι αν θα μου το επέστρεφε;

Έκατσα λοιπόν κι έστειλα ένα μήνυμα σε 30 φίλους. Οκ όπως ίσως κι εσείς θα φανταστείτε δεν μου απάντησαν όλοι, αλλά όσο παράξενο κι αν σας φαίνεται ανταποκρίθηκαν και μάλιστα άμεσα το 90% από τους παραλήπτες.

Το μήνυμα μου δεν είχε κάτι το δραματικό, δεν κινδύνευα να πάω φυλακή, δεν με έσωζαν από μια απίστευτη κατάσταση, απλά τους ζητούσα να με απαλλάξουν από την έγνοια μιας μηνιαίας δόσης σε βάθος 5ετιας.

Τελικά κατάφερα και συμπλήρωσα το ποσόν, τηλεφώνησα στην τράπεζα μου, κλείσαμε ένα ραντεβού, και πήγα και τα κατέθεσα.

Βεβαίως και πήρα τις εξοφλητικές και απελευθερωτικές αποδείξεις για το δάνειο, ο λογαριασμός ταμιευτηρίου μου στην Τράπεζα εξακολουθεί να υφίσταται, η ζωή συνεχίζεται λίγο πιο ανάλαφρη από πριν. Με μια έγνοια λιγότερη.

Συνεχίζεται; Χμ νομίζω πως δεν  συνεχίζεται ακριβώς. Αντίθετα πιστεύω ότι τώρα μόλις αρχίζει.  Μια νέα, άλλη  ζωή. Μια ζωή αλληλεγγύης, αυτή που δεν καταφέρνει να μου  παρέχει ούτε το κράτος, ούτε οι ελληνικές τράπεζες, ούτε οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί, ούτε οι οργανισμοί κοινής ωφελείας. Η περίπτωση μου δείχνει ότι όσο ακόμη  υπάρχει ένας πυρήνας κοινωνίας που ακόμη αισθάνεται κι έχει χώρο για τον άλλο, μια νέα  ύπουλη κι ανομολόγητη τάση επιβίωσης  βάζει θεμέλια στις σχέσεις των ανθρώπων. Κάτι σαν τρομοκρατική οργάνωση γεννιέται.. Εγώ την ονόμασα αυθαίρετα «Σεχτα αλληλεγγύης» Συνήθως είναι ο κοντινός μας περίγυρος. Ναι όλοι αυτοί που τα βγάζουν με δυσκολία πέρα, αυτοί που μπορούν ακόμη να κατανοούν, άνθρωποι που ήδη έχουν βιώσει μια δραματική μείωση των εισοδημάτων τους, που είχαν την εμπειρία της ανεργίας, άνθρωποι όλων των πολιτικών πεποιθήσεων και κομματικών προσανατολισμών. Άνθρωποι που συναντάμε καθημερινά. Μιλάμε, αγκαλιαζόμαστε, διαφωνούμε, αγαπιόμαστε, ζούμε μαζί και θέλουμε να εξακολουθήσουμε να ζούμε μαζί.

Αυτό που εμείς οι 30 -η λίγο λιγότεροι – ονομάζουμε η φιλική μας συναναστροφή και νομίζω ότι αξίζει να φανερωνόμαστε που και που για να φοβούνται λίγο όσοι πιστεύουν ότι θα μείνουν αλώβητοι από όλο αυτό που ζούμε. Ή από το λίγο χειρότερο που μας πλησιάζει ξεκινώντας σιγά σιγά πρώτα με την δημόσια  επαγγελματική μας απαξίωση στην αρχή,  μέχρι την πλήρη μας κοινωνική εξουδετέρωση. Ακόμη και τότε, είτε με χρήματα είτε χωρίς, είτε με δουλειά , είτε άνεργοι, κάποιοι θα λέμε ακόμη καλημέρα στο δρόμο. Κάποιοι θα έχουμε μάθει ότι η η φτώχεια δεν είναι ντροπή, όπως δεν είναι ντροπή η αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αντίθετα ντροπή είναι να λες ψέματα και να φοβάσαι. Κάποιοι λοιπόν δεν θα φοβόμαστε και κυρίως θα μπορούμε να  περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, χωρις να κρυβόμαστε, ούτε θα αλλάζουμε πεζοδρόμιο. Κάποιοι θα μπορούμε να βλέπουμε τους άλλους κατάματα. 

Κι αυτό στη ζούγκλα δεν είναι καθόλου αμελητέο.

*Secta Solidarietatis σημαίνει Σέχτα αλληλεγγύης