Σφαλιάρες για τη νομιμότητα του άλλου

Και στο κάτω κάτω, πώς μπορεί να είναι ένας άνθρωπος ένοχος; Τι άλλο είμαστε όλοι εδώ παρά άνθρωποι, από τον πρώτο ως τον τελευταίο; Franz Kafka.

«Τα παραθέματα στο έργο μου είναι σαν τους ληστές στην άκρη του δρόμου που επιτίθενται ένοπλοι κι αρπάζουν από το χασομέρη τις πεποιθήσεις του». Αυτό ήθελε να πιστεύει ο Βάλτερ Μπένγιαμιν. Ακολουθώντας τις οδηγίες του, πήγα κάτω από το βαρυσήμαντο άρθρο του καθηγητή Λιανού που υποστήριζε την επαναφορά της θανατικής ποινής, επιστράτευσα μια άλλη φράση του Γερμανοεβραίου συγγραφέα και φώναξα ληστεία: «Η θανάτωση του εγκληματία μπορεί να είναι ηθική. Ουδέποτε η νομιμοποίησή της». End of story που λένε. Αυτό εξάλλου προσπάθησε να πει χθες κι ο πατέρας του Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκου όταν δήλωσε ότι θα δικάσει ο ίδιος όσους χτύπησαν το παιδί του.

Δώδεκα λέξεις άφησα στη φόρμα του Βήματος. Ανίκανες να αρπάξουν οτιδήποτε. Οι χασομέρηδες αποδείχτηκαν ξανά αήττητοι. Τη δημόσια συζήτηση που εξαθλιώνεται κι αυτή με τη σειρά της, επηρεάζουν όλο και περισσότερο τώρα τελευταία η καταπιεσμένη σεξουαλικότητα και η διαταραγμένη ψυχοσύνθεση κάθε φασίστα. Στο διάβολο ο Επίτροπος και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δε θα μας πει κανείς πόσο απάνθρωποι θα είμαστε στην Ελλάδα. Το σφαγείο μας βασανίζει αποκλειστικά μαλακισμένα που χασομερούν νομίζοντας ότι κάνουν επανάσταση. Βασανίζει μόνο φίλους Γρηγορόπουλου που δεν πρόλαβαν να ακούσουν τους Δίκαιους του Καμύ πριν πάρουν τα όπλα. Σημασία έχει ο εχθρός της Δημοκρατίας να συντριβεί όπως το κεφάλι των ληστών στον τοίχο του κρατητηρίου. Κομμούνια θα σας κάνουμε σαπούνια. Δικαιοσύνη θα αποδίδεται στο εξής με τον παραδειγματικό τρόπο που εκτελέστηκε ο Γιόζεφ Κ. Σαν το σκυλί. Σήμερα εσύ, αύριο εγώ.

Το ανεκδιήγητο ρετουσάρισμα στις φωτογραφίες των συλληφθέντων που δόθηκαν στη δημοσιότητα θυμίζει πάντως εκείνη τη δήλωση του προέδρου της Ουρουγουάης όταν δικαζόταν ένας από τους αρχηγούς των Τουπαμάρος: «Δε θα βασανίσουμε πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντοχής». Μια παρόμοια διαβεβαίωση θα αρκούσε για να καθησυχάσει τις δημοκρατικές ευαισθησίες των νοικοκυραίων: Δε θα βασανίσουμε πέρα από τα όρια της τεχνολογικής εφαρμογής, τουτέστιν του Photoshop. Το μήνυμα είναι σαφές: Το κράτος κατατρομοκρατημένο εξαιτίας της αδυναμίας του, επιστρέφει τρόμο σε όποιον βρεθεί μπροστά του. Οι εχθροί απαγορεύονται. Το πολύ-πολύ να αποτελειώσει τα μπάσταρδα με το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά. Οι αστυνομικοί ωστόσο, πόσο μάλλον εκείνοι που θέλουν να αρχίσουν διάβασμα, είναι το λιγότερο. Δημοσιογράφοι είναι αυτοί που αποφαίνονται στο Twitter: «Για σας τους αντάρτες που πιστεύετε ότι δεν χρήζουν 10 σφαλιάρων αυτοί που ληστεύουν με καλάζνικοφ τα λεφτά σας, έχω ένα καλό ψυχίατρο». Δημοσιογράφοι και μάλιστα από αυτούς που καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Οι υπουργοί δεν ξέρω ποιοι είναι και τι λένε. Προτιμώ να προστατεύσω τον εαυτό μου από μια τέτοια πληροφορία.

Κανείς τραμπούκος δεν θα πει: «Πρόσεχε πώς δικάζεις». Αποκλείουν το ενδεχόμενο να διαπράξουν ατιμίες. Είναι εξουσία και έχουνε γραφεία-άλλοι έχουν μπει και στη Βουλή. Όλα είναι ζήτημα επιβολής. Είναι αποκτηνωμένοι, είτε με γραβάτες, είτε με στολές. Κρίνουν όπως κατουράνε, με την ίδια αδιαφορία. Τι κι αν ο Αριστοτέλης θεωρούσε την επιείκεια σπουδαιότερη αρετή από τη Δικαιοσύνη; Εκείνοι απλώς θέλουν να παραγγέλνουν εθνική υπερηφάνεια για τα άγρια ελληνικά πουλιά τους από το μαγαζάκι του Άδωνι, να δραπετεύουν πού και πού από τη μπανανία μας και να ξεδίνουν με κλωτσιές. Τα θέματα που επιτρέπεται να μας απασχολούν από εδώ και στο εξής είναι η επαναφορά της θανατικής ποινής και των βασανιστηρίων. Γιατί όχι, η επαναφορά της θανατικής ποινής για όσους βασανίζονται, να μην ταλαιπωρείται κι ο ένστολος αφού κι ο δικός του ο μισθός, πετσοκομμένος είναι, σαν το κορμί του τρομοκράτη πάνω στο οποίο εφαρμόζει τη νομιμότητα.

Ένας φίλος έγραφε τις προάλλες στο ιστολόγιό του: «Αυτό που προσδοκά ο Αναρχικός είναι μια νέα κατάσταση για όλους τους ανθρώπους, μια αλλαγή πλεύσης για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Και αυτή δεν θα έρθει με ξύλα και πέτρες αλλά σχεδιάζοντας τον προορισμό». Το μόνο που έμεινε, αν δεν επιθυμούμε να γίνουμε ληστές ή πόρνες οροθετικές, είναι να μεταμορφωθούμε σε παραθέματα, μουσικές και χρώματα. Να αισθανθούν αμηχανία. Να τους ταράξουμε στην ομορφιά. Αφού η δικαιοσύνη τους είναι καφκική, τουλάχιστον ας καταθέσουμε υπέρ του Γιόζεφ Κ., ό,τι ανοησία ή έγκλημα αποδειχτεί ότι διέπραξε. Η διαπόμπευσή του, όπως και αυτή των τεσσάρων συλληφθέντων, είχε προαποφασιστεί. Η ενοχή του ήταν δεδομένη. Και στη συνείδηση της κοινής γνώμης, πρόκειται πάλι περί μίας λεπτομέρειας.