Show must go on: Οι Ευρωεκλογές σαν τσίρκο

Εικόνα: pexels

Είμαστε 50 μέρες πριν τις πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές της Ιστορίας. Το επόμενο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει να διαχειριστεί τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετώπισε ποτέ.

Την απόλυτη κλιματική απορρύθμιση, που θα διαλύσει τις ζωές των πολιτών της Ευρώπης τα επόμενα χρόνια, που θα δημιουργήσει μέχρι και κλιματικούς πρόσφυγες μέσα στην ήπειρο, τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας αποσταθεροποίησης λόγω ασύμμετρων απειλών που μπορεί να εξελιχθούν σε παγκόσμιες συρράξεις, την άνοδο της ακροδεξιάς και του λαϊκισμού που θυμίζει πλέον ξεκάθαρα μεσοπόλεμο, με τις ευλογίες πανίσχυρων αόρατων εταιριών που προσβλέπουν στην επόμενη μέρα, τη μεγαλύτερη στεγαστική κρίση που βίωσε ποτέ ο κόσμος, τον υπερπληθυσμό από τη μια που θα φέρει ανεξέλεγκτες ροές και την υπογεννητικότητα από την άλλη σε πολλά κράτη μέλη της που φέρνει αποδυνάμωση και κατάρρευση συστημάτων, τις τεράστιες ψυχικές επιδημίες, απόρροια αλλεπάλληλων κρίσεων, οικονομικών, υγειονομικών, κοινωνικών, του αέναου κύκλου της κοινωνικής βίας που γίνεται τσουνάμι καθώς ο θυμός και η οργή σκιάζει τα πάντα.

Βρισκόμαστε μπροστά στο πιο ρευστό οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό τοπίο της ζωής της γενιάς μας, μιας γενιάς που δεν γνώρισε πόλεμο, κακουχίες, σκοτάδια, αλλά μεγάλωσε με ελπίδα.

Αλλά κυρίως της γενιάς των παιδιών μας που αντίθετα με μας βιώνει ένα διαρκές τραύμα, μια ματαίωση. Που μεγαλώνει με μια αίσθηση αδιεξόδου.

Μπροστά σε ένα τέτοιο εφιαλτικό σκηνικό και σε μια καθημερινότητα αδιαχείριστη, όπου ο μήνας όχι απλά δεν βγαίνει με μισθούς που έχουν καθηλωθεί σε επίπεδα δεκαετίας πίσω ενώ το κόστος ζωής έχει ξεφύγει στο θεό, όπου στο τέλος της μέρας πίσω από κλειστές πόρτες σπιτιών ακούγονται μόνο κραυγές απόγνωσης, εκρήξεις βίας και ο ύπνος έρχεται με κατανάλωση ηρεμιστικών, όπου οι ανθρώπινες, φιλικές, συγγενικές σχέσεις, που κάποτε, όχι πολύ πίσω στο χρόνο, ήταν το αποκούμπι για να παλεύει κανείς τις δυσκολίες έχουν διαλυθεί και υποκατασταθεί από εικονικές πραγματικότητες και καρδούλες στα σόσιαλ, ψευδαισθήσεις κοινωνικότητας σε ένα αξένο σύμπαν, που δεν αναγνωρίζουμε, που ο εργασιακός βίος έχει υποκαταστήσει την ίδια τη ζωή και αναμένεται να αποτελέσει το μοναδικό σκοπό των επόμενων γενεών που θα βγαίνουν στη σύνταξη λίγο πριν αποδημήσουν εις Κύριον, εργαζόμενοι δεκάωρα επί εξαημέρου, χωρίς άλλη επιλογή και ”ζώντας” ενδιάμεσα σε πρώην ισόγεια καταστήματα 30 τμ χωρίς παράθυρα που έχουν κλειστεί με γυψοσανίδες και κάγκελα για το φόβο των ληστειών, καλούμαστε να επιλέξουμε αυτούς που θα παλέψουν το κοντινό και μακρινό μας μέλλον, στην Ευρώπη.

Εκεί λοιπόν δίνουμε τα ρέστα μας. Διαλέγουμε μοντέλα, αθλητές, τηλεπαρουσιαστές, ξαδέρφια, αμφιλεγόμενες περσόνες που κάνουν θόρυβο και άλλα νούμερα ενός ιδιόρυθμου τσίρκου που θα διαχειριστούν το δύσκολο μέλλον που έρχεται.

Σαν υπνωτισμένοι από το μπλε της οθόνης οδεύουμε σε ένα φινάλε που μας έλκει, το γνωρίζουμε αλλά δεν θα κάνουμε και απολύτως τίποτε για να το αποτρέψουμε. Άβουλοι και μοιραίοι. Πώς λέγανε οι REM κάποτε; Its the end of the world and we know it…

Άκουσα μια ατάκα την Κυριακή από τη Μαρία Βασιλάκου και την κουβαλάω από τότε στο κεφάλι μου. Οι άνθρωποι μου είπε, είμαστε μάλλον τελικά φτιαγμένοι για να φτάνουμε σε ένα ορισμένο σημείο και όχι παραπέρα κάθε φορά, να τα γκρεμίζουμε όλα και να ξαναρχίζουμε από την αρχή…Σκέφτομαι πώς η Ιστορία απέδειξε ότι έχει δίκιο.