Σίφνος: Στο νησί της γαλήνης

Κεντρική εικόνα: Unsplash

Τέλη Ιούνη και στο λιμάνι του Πειραιά, το πρωινό δρομολόγιο Σέριφος – Σίφνος – Μήλος, είναι κατάμεστο με ταξιδιώτες που περιμένουν υπομονετικά να σαλπάρει το πλοίο, για να βρουν λίγες ημέρες ηρεμίας και χαλάρωσης σε ένα νησί του Αιγαίου.

Τέλη Ιούνη, το καλοκαίρι καλά καλά δεν άρχισε ακόμη, κι όλοι εμείς που είμαστε μαζεμένοι εκεί, με τις βαλίτσες στα χέρια και τα καπέλα στα κεφάλια, έχουμε την ανάγκη να ξεφύγουμε από την αστική Θεσσαλονίκη, Αθήνα – όποια τσιμεντούπολη θες βάζεις στη λίστα – και για λίγες μονάχα ημέρες να μην πιάσουμε το κινητό στο χέρι, να μην απαντήσουμε σε κανένα email, να ξεχαστεί το μυαλό και η ψυχή απ’ όποιο πρόβλημα μας βασανίζει στην πόλη.

Γιατί όταν είσαι στο νησί, έτσι κυλά η ζωή, αργά και ανέμελα, με θέα το απέραντο γαλάζιο.

Καθισμένοι στις θέσεις μας, βλέπουμε τα νερά του Πειραιά να φουρτουνιάζουν από δίπλα μας και καταλαβαίνουμε ότι το πλοίο έχει σαλπάρει για Κυκλάδες.

Άλλοι γέρνουν μισοκοιμισμένοι στον διπλανό τους, άλλοι δεν μπορούν να κλείσουν μάτι από την ανυπομονησία – κι ας είναι με 3 ώρες ύπνου, άλλοι στήνονται στην ουρά του κυλικείου για την πρώτη γουλιά καφέ και ένα κρύο σάντουιτς, άλλοι έχουν βάλει να δουν τα επεισόδια της αγαπημένης τους σειράς, που κατέβασαν το προηγούμενο βράδυ στο κινητό, με την ελπίδα ότι θα περάσουν γρηγορότερα οι σχεδόν τρεις ώρες της διαδρομής.

Με μερικές βόλτες στο – πάντα παγωμένο από το κλιματιστικό – πλοίο, μουσική στα ακουστικά, λίγο σκρολάρισμα στα social τις σπάνιες στιγμές που καταφέρνεις να πιάσεις σήμα, δυο τρεις χαζές συζητήσεις με το αγαπημένο φιλαράκι που ταξιδεύετε μαζί, τελικά η ώρα «σκοτώνεται» και ακούμε την ανακοίνωση για το λιμάνι της Σίφνου – στο οποίο παραδόξως κατεβαίνουν όλοι. Κανένας για Σέριφο, ψυχή για Μήλο.

Δεν χρειάζεσαι ώρες, ούτε ημέρες, για να ερωτευτείς τη Σίφνο. Συμβαίνει με το που ανοίξει ο καταπέλτης του ταχύπλοου και αντικρίσεις για πρώτη φορά την κυκλαδίτικη ομορφιά, που σαν αυτή, άλλη δεν θα βρεις.

Έχω γυρίσει και έχω γυρίσει ελληνικά νησιά, με τη Σίφνο να αποτελεί την πρώτη μου φορά στις Κυκλάδες, την καλύτερη – εν αγνοία μου – επιλογή.

Κατευθείαν καταλαβαίνεις την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, την κυκλαδίτικη αύρα, με τα μικρά, άσπρα και αρχοντικά σπίτια που συναντάς στην περιοχή του λιμανιού, να σε μαγεύουν λες και βγήκαν από έναν άλλον κόσμο.

Μία βόλτα μεσ’ το καταμεσήμερο, με τον ιδρώτα να στάζει από τα κεφάλια μας, στα στενά της Απολλωνίας, μας έκανε να ανυπομονούμε για τη βραδινή μας περατζάδα.

Η μικρή και όμορφη Σίφνος είναι ένα διαμάντι που ξεχωρίζει στις Κυκλάδες. Παρά τα αγγλικά που ακούς συχνά τριγύρω σου, από τους Αμερικανούς επισκέπτες, το νησί δεν «πνίγεται» από τουρισμό – ή τουλάχιστον όχι ακόμα.

Οι παραλίες με τα καταγάλανα νερά έχουν κάτι για όλα τα γούστα. Οργανωμένα beach bar στον Πλατύ Γυαλό και τις Καμάρες, αν είσαι έτοιμος να ανοίξεις καλά το πορτοφόλι σου, αλλά και ανοργάνωτα σποτάκια ενδιάμεσα στις ίδιες παραλίες ή στο Βαθύ, στον Φάρο και τη Χρυσοπηγή, όπου απλώνεις την πετσέτα σου κάτω από τη σκιά ενός δέντρου, πασαλείβεσαι με αντηλιακό, ανοίγεις το βιβλίο των διακοπών και χάνεσαι στις λέξεις.

Ο ήχος των κυμάτων που σκάνε στην ακτή και οι ψίθυροι των τζιτζικιών είναι η μόνη παρέα που χρειάζεσαι στις παραλίες της Σίφνου. Μετά τις βουτιές και το κολύμπι στα (κρύα) νερά του Αιγαίου, τον καφέ και τις μπύρες που ακουμπάς στην άμμο που βράζει, έρχεται η ιεροτελεστία που όλοι περιμένουμε.

Η επιστροφή στο κατάλυμα που έχεις κάνει «σπίτι», η σειρά για το μπάνιο, η χαλάρωση με τα βρεγμένα μαλλιά στη βεράντα, απολαμβάνοντας τη θέα και τις απόλυτες στιγμές ηρεμίας, το «μαύρισα;» και το «τι θες να φάμε σήμερα;» που ξέρεις ότι θα ακολουθήσουν στη βραδινή βόλτα.

Μικρά ξωκλήσια και μεγάλες εκκλησίες, σύνολο πάνω από 235 στο νησί, σχεδόν μία για κάθε ημέρα του χρόνου. Ακόμα και να μην είσαι πιστός, η γραφική αρχιτεκτονική και η μακρά θρησκευτική παράδοση της Σίφνου σε μαγνητίζει, είναι σχεδόν αδύνατον να πάρεις το βλέμμα σου από κάθε εκκλησιά που συναντάς στον δρόμο σου. Σου δημιουργείται μία ανεξήγητη ανάγκη κατάνυξης, να σκαρφαλώσεις τα βράχια, να ανέβεις τα δεκάδες σκαλιά και να προσευχηθείς για ό,τι έχει κάνει την ψυχή σου να μαυρίσει.

Στη Σίφνο, καταλαβαίνεις το νόημα της φιλοξενίας.

Οι άνθρωποι του νησιού γίνονται φίλοι σου, όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Στα εστιατόρια και τα ταβερνάκια που θα φας, στον φούρνο που θα πάρεις τον πρωινό καφέ σου, στα μπαρ που θα πιείς το ποτό σου, στη στάση λεωφορείου που θα σου μιλήσει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων και θα μάθεις πληροφορίες που δεν ήξερες ότι χρειάζεσαι για τη ζωή τους, στις παραλίες που θα απλώσεις την πετσέτα σου κοντά σε δύο γυναίκες, στα τουριστικά μαγαζιά με χειροποίητα προϊόντα που θα αγοράσεις αναμνηστικά δώρα. Τέσσερις ημέρες είναι αρκετές για να μάθεις τους ανθρώπους του νησιού, να νιώσεις ότι είσαι ντόπιος, όταν σε βλέπουν στον δρόμο και σε χαιρετούν λες και γνωρίζεστε μία ζωή.

Η χώρα του νησιού είναι «αφιερωμένη στον Απόλλωνα», λόγω της μακροχρόνιας λατρείας στον αρχαίο Έλληνα θεό, όπως φανερώνει άλλωστε και το όνομά της, Απολλωνία. Οι περατζάδες στο «Στενάκι», τον μικρό τουριστικό δρόμο με τα πανέμορφα φρεσκοβαμμένα σοκάκια δεν είναι ποτέ ανιαρές. Το φαγητό πεντανόστιμο, ένας γαστρονομικός παράδεισος, με παραδοσιακές νησιώτικες επιλογές, όπως η Σιφνιώτικη ρεβιθάδα και το τυρί της μανούρας, σε όποιο εστιατόριο ή ταβερνάκι και να κάτσεις.

Μην περιμένεις την ατελείωτη νυχτερινή ζωή που θα σε κρατήσει έξω μέχρι πρωίας, δεν είσαι στην Πάρο ή την Ίο. Τα λιγοστά μπαρ του νησιού όμως, σίγουρα δεν απογοητεύουν, μερικά από αυτά πιο χαλαρά, καλούν ίσως τους λίγο πιο… φασαίους, ενώ άλλα ακολουθούν την κοσμοπολίτικη νότα του νησιού.

Στο Κάστρο, στον οικισμό χτισμένο πάνω στην αρχαία ακρόπολη της Σίφνου, η ανάσα σου κόβεται. Στην πίσω πλευρά του, το εκκλησάκι της Εφταμάρτυρος πάνω στον βράχο, είναι το νούμερο ένα τουριστικό σποτ – με όλα τα δίκια του, εκεί συναντήσαμε μέχρι και ζευγάρια να βγάζουν τις γαμήλιες φωτογραφίες τους.

Πίνοντας ένα, δύο – ή όσα φέρει η νύχτα, ποτήρια κρασί σε ένα από τα μπαρ με θέα τους βράχους και το απέραντο γαλάζιο, καθισμένες πάνω στις άσπρες πέτρες, χαζεύοντας τον ήλιο που έπεφτε και ροζ με πορτοκαλί χρώματα ζωγράφιζαν τον ουρανό, καταλάβαμε πως στο νησί αυτό καταφέραμε να βρούμε την απόλυτη γαλήνη.

Χωρίς περιττές λεπτομέρειες, δίχως πολλούς θορύβους, η Σίφνος ξέρει να σέβεται τον χρόνο και τον χώρο και κάπως έτσι γαλήνεψε τις ψυχές μας, κρατώντας μία απόλυτη και αθόρυβη αρμονία – που έμοιαζε σχεδόν ιερή και την οποία τόσο πολύ χρειαζόμασταν σε ένα διάλλειμα από την ρουτινιασμένη καθημερινότητα της πόλης.