Σιγά μην ερωτευτώ στα 50 μου

«Έλα ρε φίλε. Σιγά μην ερωτευτώ τώρα, στα 50 μου. Αυτά είναι για πιο μικρούς. Το θέμα είναι να βρω μια σύντροφο που με καταλαβαίνει, που κατανοεί τις ανάγκες μου κι εγώ τις δικές της. Να περνάμε καλά. Δεν πιστεύω ότι σε αυτή την ηλικία μπορώ να ερωτευτώ ξανά».

Μένω εμβρόντητος, διότι ο φίλος που μου το λέει (διαζευγμένος εδώ και χρόνια) είναι στα καλύτερά του: Νιώθει όμορφα, είναι εμφανίσιμος, έχει επαγγελματική σταθερότητα, είναι κοινωνικός. Το μόνο που του λείπει, θεωρητικά, τη δεδομένη στιγμή είναι να ερωτευτεί. Ή όχι;

Το θέμα συζήτησης είναι πιασάρικο και η κουβέντα ανάβει στην «αντροπαρέα». Ακούγονται όλες οι απόψεις και πρώτη η δική μου: «Καλά, σοβαρά μιλάς; Γιατί να μην μπορείς να ερωτευτείς στα 50 σου; Τι σε εμποδίζει;». 

Ακολουθεί διάλογος.

«Ο έρωτας είναι για όταν είσαι πιτσιρικάς. Είναι λίγο κάτι σαν παραμύθι. Όταν μεγαλώνεις κοιτάς άλλα πράγματα. Δεν χρειάζεται να ερωτευτείς τον άλλον. Και δεν είμαι σίγουρος ότι μπορείς κιόλας. Στα 50 φτάσαμε πια», επιμένει.

Άλλο μέλος της παρέας όχι απλά συμφωνεί, αλλά επαυξάνει.

«Εννοείται πως δεν υπάρχει έρωτας στα 50. Ο έρωτας είναι κάτι σαν τα παραμύθια που μας έλεγαν με τον Άγιο Βασίλη. Θέλεις να το πιστέψεις και το πιστεύεις για ένα διάστημα ότι μπορεί να υπάρχει. Το ονομάσαμε έτσι, για πολλούς λόγους. Ουσιαστικά είναι ο ενθουσιασμός στην αρχή της γνωριμίας και αφορά κυρίως εφήβους και νέους που δεν είναι ακόμη ώριμοι να καταλάβουν ότι όλο αυτό είναι μια ψευδαίσθηση του μυαλού και ότι κυριαρχούν άλλα πράγματα». 

Δηλαδή; Ρωτάω.

«Η αγάπη, τα κοινά ενδιαφέροντα, η συντροφικότητα. Ακόμη και το πιο απλό. Να πάω στη λαϊκή και να φέρω τα ψώνια θα κάνει χαρούμενη τη σύντροφό μου και θα νιώσει ότι τη βοήθησα στην καθημερινότητά της, σε κάτι που χρειαζόταν πολύ. Άρα τη νοιάζομαι. Το να δηλώνω ερωτευμένος και να μην είμαι σωστός σύντροφος, είναι πιο σημαντικό;».

«Καλά, το να πας στη λαϊκή είναι έρωτας;», πετάγεται άλλος και πέφτει γέλιο.

Ξανασοβαρεύει. Δεν αναιρώ φυσικά τη σημασία του να είσαι καλός σύντροφος. Ούτε του νοιαξίματος. Άλλο είναι το θέμα κατ΄εμέ.

Αρκεί από μόνο του το νοιάξιμο για να είσαι με έναν άνθρωπο και να μοιράζεσαι τη ζωή σου μαζί του, αν δεν υπάρχει και αυτό το σκίρτημα στην καρδιά, ο κόμπος στο στομάχι, τα ιδρωμένα δάχτυλα μέχρι να τον δεις, η αμηχανία του να μην ξέρεις τι να πεις και πώς θα το πάρει;

Κι άντε, για όσους ερωτεύτηκαν στα 25 τους και μετά από 25 χρόνια είναι με τον/την ίδια σύντροφο, μπορεί να πει κανείς ότι είναι λογικό να μην αισθάνεσαι το ίδιο δυνατό συναίσθημα με αυτό της νεότητας.

Αλλά όταν είσαι 50 και ελεύθερος γιατί να μην το ψάξεις; Γιατί πρέπει να κάνεις μια «έκπτωση», έναν συμβιβασμό και να μη βρεις (ξανά) τον αληθινό έρωτα; Λόγω άγχους ότι δεν θα βρεις σύντροφο και θα μείνεις στο ράφι; Λόγω στερεοτύπων που υπαγορεύουν ότι πρέπει να έχεις κι εσύ κάποιον ή λόγω της πίεσης από το περιβάλλον σου, του στυλ «άντε, καλή κοπέλα είναι τι περιμένεις να βρεις, το τέλειο; Δεν υπάρχει!». Η να συμβιβαστείς επειδή η κοπέλα που βρήκες είναι «μια χαρά και νοικοκυρά»;

Σε μαλώνουν κιόλας.

Μα δεν είπε κανείς να βρει το τέλειο. Να βρει τον έρωτα, είπε. Να νιώσει αυτό που ένιωσε και στα 15 του, στα 25 του, στα 35 του, ξανά. Να αισθανθεί το ομορφότερο, αλλά και πιο δύσκολα διαχειρίσιμο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει άνθρωπος.

«Φυσικά και μπορείς να ερωτευτείς, ρε. Πλάκα κάνεις; Θα δεις», παίρνει το μέρος μου άλλο μέλος της παρέας.

«Οκ, ας το δεχτούμε, ότι υπάρχει έρωτας και δεν κοιτά ηλικίες.  Αλλά για να ερωτευτείς μήπως πρέπει να είσαι και έτοιμος γι’ αυτό; Να είσαι προετοιμασμένος; Να το θέλεις; Να το έχεις ανάγκη;». Άλλη απορία αυτή.

«Ναι, πρέπει να το θέλεις και λίγο. Πρέπει να υπάρχει χώρος σε αυτό που λέμε καρδιά για να γίνει κάτι τέτοιο», η απάντηση.

Μου επιτρέπεται να διαφωνήσω;

«Δε σε ρωτάει πάντα ο έρωτας. Χτυπά κεραυνοβόλα. Ίσως βέβαια χτυπά εκεί που βρίσκει έδαφος. Εκεί που υπάρχει ένα κενό, έρχεται για να το συμπληρώσει. Ειδικά αν δεν υπάρχουν και τα αντισώματα εγωισμού. Εκεί που νιώθεις ότι ο άλλος ή η άλλη είναι το σύμπαν για σένα. Εκεί που πετάγεσαι στον ύπνο σου με τη μορφή του στα μάτια σου. Εκεί που κοιμάσαι με την εικόνα του χαμογελαστός, είτε είναι δίπλα σου, είτε όχι». 

Δεν ξέρω πόσο διαρκεί αυτό. Σίγουρα όμως δεν είναι φαντασία. Για πολλούς είναι πραγματικότητα. Κάποιοι είναι τυχεροί/άτυχοι και το ζουν σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, κάποιοι όχι. Κάποιοι όντως το φοβούνται και το διώχνουν. Για άλλους μοιάζει με ψευδαίσθηση.

«Ο μόνος πραγματικός έρωτας που δεν αλλοιώνεται ποτέ είναι ο ανεκπλήρωτος. Αν εκπληρωθεί, τότε μεταλλάσσεται σε αγάπη και σε συντροφικότητα, συνήθεια και σε άλλα συναισθήματα. Οπότε υπάρχει μόνο για τη στιγμή που τον ένιωσες. Δύσκολα να κρατήσει για πάντα ένας έρωτας».

Σιωπή.

Πάντως και στα 50 και στα 60 γίνεται να ερωτευτείς. Επιμένω.

Δεν ξέρω αν πείστηκαν οι «αρνητές έρωτα στα 50» από αυτό το μικρό «Συμπόσιο», αλλά είχε σίγουρα ενδιαφέρον η κουβέντα.

Ακόμη και τον 4ο αιώνα προ Χριστού, κάθε κουβέντα για τον έρωτα έχει ενδιαφέρον.

Άρα υπάρχει.