Σημαιοκουβαλητές

Όπως λέμε νεροκουβαλητές. Αναφέρομαι σε αυτούς τους 230.000 που πληρώνοντας 2 ευρώ ψήφισαν τον ένα και μοναδικό υποψήφιο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Τα “παιδιά” για τα θελήματα των κομμάτων εξουσίας, εργατικά μυρμήγκια που αγόγγυστα κουβαλάνε, εδώ και πολλά χρόνια, τις πλαστικές τους σημαίες στις συγκεντρώσεις, που επωμίζονται αδιαμαρτύρητα το άχαρο καθήκον να αποτελούν τη λαϊκή βιτρίνα, την ανθρωπόμορφη βάση δυο κομμάτων που έχουν προ πολλού απολέσει την επαφή τους με την κοινωνία.

Κάτι μου λέει ότι δεν διαφέρουν και πολύ από κάποιους άλλους – που ίσως να μην είναι καθόλου άλλοι -, που εισέπρατταν χιλιάδες επιδόματα “μαϊμού”, απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, από την Κρήτη μέχρι τις Σέρρες. Ψευτοτυφλούς, ψευτοανάπηρους, ψευτοκωφάλαλους, ψευτονεφροπαθείς: ανθρώπους που εν μια νυκτί απεμπόλησαν τα δικαιώματα και κυρίως τις υποχρεώσεις τους ως πολιτών, για να βολευτούν στο βρώμικο ένδυμα του καταχραστή επιδομάτων.

Η ψήφος αυτή σε μια παρωδία εκλογών, που προσέφερε ένα “δημοκρατικό” επίχρισμα σε μια διαδικασία στέψης ενός προεπιλεγμένου κομματικού εκλεκτού τους κρατάει, φίλους και μέλη του κομματικού πολυκαταστήματος, σε επαφή με κάποιους “δυνατούς”, που όταν έρθει η ώρα, με τη σειρά τους, θα τους θυμηθούν. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι ο ενάρετος πολίτης πρέπει να ξέρει τόσο να κυβερνά όσο και να κυβερνάται. Νομίζω ο Έλληνας δεν ξέρει ούτε το πρώτο (όταν του λάχει κάποια εξουσία) και σίγουρα ούτε το δεύτερο. Όταν του τύχει να κυβερνήσει δεν θα κοιτάξει το κοινό καλό και πώς θα διορθώσει κάποια κακώς κείμενα, αλλά πώς θα διατηρηθεί στην εξουσία, με κάθε τρόπο, αποκομίζοντας εν τω μεταξύ τα μέγιστα για τον ίδιο οφέλη. Και δεν δέχεται να κυβερνηθεί από τη στιγμή που και σαν πολίτης δεν ενδιαφέρεται για την πόλη, υπό την ευρεία έννοια, της οποίας αποτελεί ζωντανό κύτταρο αλλά κυρίως για τον εαυτό του, τα παιδιά του (όπως η κυρία που έκλεβε το ΙΚΑ “για τα παιδιά της”), τα κατοικίδιά του, το αυτοκίνητό του, το εξοχικό του.

Σε ένα μήνα και κάτι θα έχουμε εκλογές. Κάτι μου λέει ότι οι σημαιοκουβαλητές – με σαφώς χαμηλότερο προφίλ, ελαφρώς τσακισμένα φτερά, λιγότερους ενθουσιώδεις νεοσύλλεκτους στις τάξεις τους αλλά πιστοί στο καθήκον – θα επανακάμψουν, για να δώσουν το στίγμα, το ‘χρώμα’ του προεκλογικού αγώνα. Η μεγάλη πρόκληση θα είναι για τα ουκ ολίγα νέα μικρότερα κόμματα να ρίξουν και αυτά στην προεκλογική αρένα τους δικούς τους σημαιοφόρους, για να κονταροχτυπηθούν σαν ίσος προς ίσο με τους βετεράνους των παλιών, μεγαλύτερων κομμάτων. Και η μεγάλη σιωπηρή μάζα των αδιάφορων, των κυνικών, των απογοητευμένων, θα παρακολουθεί, θα σχολιάζει, θα καταδικάζει, από τα θεωρεία των social media ή όπου αλλού. Στο ίδιο έργο θεατές; Μπορεί και όχι.