Σήμερα κλείνουμε μια βδομάδα…

Του Γιώργου Τούλα 

Μερικές φορές ο χρόνος κυλάει με διαφορετικούς ρυθμούς. Έξω από τα συνήθη της καθημερινότητας, που έχει αρχή, μέση και τέλος. Σήμερα συμπληρώνουμε μια βδομάδα, εκτός. Σπάνια μου έχει τύχει να μην μπορώ να διαχειριστώ μια κατάσταση. Να μη μπορώ να δω το παρακάτω. Είναι παράξενο ας πούμε εσύ που έκανες κέντρο του κόσμου όσα συνέβαιναν στους άλλους να γίνεσαι ξαφνικά το κέντρο του δικού τους κόσμου. Να γίνεται η είδηση, εσύ που γεννούσες τις ειδήσεις. Να συναντάς ανθρώπους και να ρωτάνε για σένα, αντί να ρωτάς εσύ για αυτούς. Παράξενο είναι να προσπαθείς να βγάλεις άκρη τη ζωή σου με νομικά βιβλία. Στο πανεπιστήμιο τα νομικά μαθήματα μου προκαλούσαν αλλεργία, δεν ήταν το φόρτε μου. Και τώρα μια βδομάδα ολόκληρη κάνω υπερεντατικά να μάθω έννοιες, δικαστικά σώματα, ισχύ των αποφάσεων, να βάλω τη ζωή μου στα πλαίσια τους. Και είναι και η καθημερινότητα. Η αβάσταχτη. Οι συνελεύσεις, οι συνάδελφοι που καταρρέουν, τα δάκρυα, ο κανιβαλισμός τριγύρω, η ισοπέδωση και ο εμπαιγμός. Των πολιτικών κυρίως. Το ανελέητο παζάρι τους, το παρασκήνιο, το αλισβερίσι. Το απόλυτο κενό αυτών των ανθρώπων. Το καπέλωμα, οι συγκεντρώσεις με χρωματισμένα λάβαρα, οι φιλοδοξίες κάποιων να ηγηθούν, η παραίτηση κάποιων άλλων, η σκοτεινή παρουσία κάποιων τρίτων που ξέρεις ότι εκεί πίσω από κλειστές πόρτες κάνουν παιχνίδι, της επόμενης μέρας και θες να ξεράσεις. Γράφουν όλοι για μας. Οι πάντες. Και μιλάνε. Πολύ. Έχουν άποψη. Ο Οικονόμου στις εξίμιση το πρωί στο ΣΚΑΙ έλεγε ότι το θέμα δεν είναι οι εργαζόμενοι. Αυτό είναι μια λεπτομέρεια. Όντως. Σχεδόν ασήμαντη. 

Παράλληλα με σένα ο κόσμος τρέχει. Κλείνουν 13 νοσοκομεία, 200 σχολεία, η ανεργία στο 31,6% στην πόλη σου. 

Και οι μέρες περνούν και συ μπερδεύεσαι περισσότερο. Ξέρεις πως δεν δούλευες σε παρθεναγωγείο, πως έβλεπες όπως όλοι, για άλλα από αυτά μιλούσες, για άλλα μάλωνες, για άλλα οργιζόσουν, για άλλα ήσουν περήφανος, για άλλα σιωπούσες, άλλα τα πάλευες και από άλλα είχες παραιτηθεί. Οι μέρες περνάνε, τα συναισθήματα μοιάζουν με ρόλερ κόστερ, ξέρεις μέσα σου πως δεν έχει να κάνει με τη δουλειά σου, ποτέ δεν είχε, έχει να κάνει με τον τρόπο που ονειρεύτηκες τον κόσμο, καλώς ή κακώς. Είσαι 47 και αυτό δεν αλλάζει που να πάρει και να σηκώσει. Ξημερώνει και νυχτώνει. Ξέρεις μέσα σου πως ακόμα και αν γυρίσουμε όλα θα είναι αλλιώτικα. Το θέμα μου δεν είναι πια η ΕΡΤ. Θέλω να κάνω μια βαθιά βουτιά στη θάλασσα. Και όταν ξυπνήσω να μην είμαι σε μια άλλη ΕΡΤ. Να είμαι σε μια άλλη χώρα. Σήμερα κλείνουμε μια βδομάδα. Ασφυξία.