Σημεία αναφοράς

του Σταμάτη Κραουνάκη

Εικόνα: Ορχάν Τσολάκ

Η διαδρομή η ίδια, από το αεροδρόμιο στο Μακεδονία η στο Λε Παλλάς, ανάλογα τη δουλειά. Όταν είναι γι’ αναψυχή προτιμώ να βλέπω ξυπνώντας τη θάλασσα. Στους Αχαρνής το ‘10 έμεινα εκεί για πολύ καιρό. Έκλεισε ο δρόμος για το δάσος στην πρεμιέρα…έκλαιγα από χαρά. Κάτι παραπάνω μου δίνει πάντα η πόλη αυτή χωρίς να το ζητήσω…με περιμένει με το δώρο της. Δεν περνάω πια απο τον παραλιακό παλιό Τόττη,ούτε θυμάμαι πως τον λένε πια. Είχα τη Μαρία εκεί,που έφυγε… και ο Ναομίδης, η σταθερή μου παρέα όταν έμενα εκεί, έφυγε… αρχίσαμε πια να μετραμε σκοτάδια. Απ’ το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο τα μηνύματα στο κινητό “ηρθα”,στη Βίκυ Χαρισοπούλου, στη Βίκυ Βακλαβά, στον Άκη Δημου, στη Ρίτα, στον Κώστα Μαρίνο,στο Στέφανο Τσιτσόπουλο… σε όσους έχω δικούς μου. Και μετά η Τσιμισκή… φανέλες και κάλτσες απ’ τον Καπετάνιο, βουτια στα Πάμπλικ, να βουτήξω καφεδιά διπλή στον Καφεναίιιιιι, να δω τους δικούς μου απο το ΚΘΒΕ, να ψωνίσω φασκόμηλα και μυρωδικά απ’ το Μοδιάνο,πολλά βίντεα με τον Σούλη εκεί… η μυρωδιά της σκηνής στη Μακεδονικών Σπουδών, τα σανίδια, το πίσω ασανσέρ που μας πήγαινε στην πρόβα, ο Βουτσινάς, ο Χατζάκης, τώρα ο Γιάννης, ο σταθμός του Κόκκινου στην Καρόλου Ντηλ και ο Γιώργος Πεντζίκης με το στούντιο του στη Μητροπόλεως. Έχω γράψει εδώ μνημεία..που λεει ο λογος. Να δω την Κατερίνα Κουμλίδου,οπωσδήποτε τη Νινή Βοσνιάκου, ν’ αράξω στα καφέ, να μη με νοιάζει ο χρόνος. Τη Ρούλα μου που πάντα με κουρεύει, το μαγικό της χέρι τα διώχνει όλα απ’ την κεφάλα μου, τα φρη πρεςς, το Μπισκότο και η λατρεμένη ιστορική Parallaxi. Παντού …με περιμένουν όλα, ήσυχα και κανονικά και η Γιάννα μου στο Πλας Μινιόν..”οχι αυτη τη φορα δε θ’ αγγιξω τα ψωμακια”, το περίπτερο του Λευκού Πύργου, κολλητός μου, σημείο αναφοράς. Τα’ αστέρια μου, η μπάντα των αγγέλων και η Ελευθερία Πάτση,τα παιδιά του Κάζουαλ,ο Σταύρος του Ερωτικού, με τον μύθο του ζωντανό και αγάπη… Πέρασαν τα χρόνια, οι δρόμοι ίδιοι, οι αγάπες ανεξίτηλες, απ’ τα πρώτα χρόνια μέχρι εδώ το ραντεβού κάθε φορά σαν νάναι η πρώτη. Μου λείπουν μόνο οι φευγάτοι…αυτό. Αυτά αν είναι τα πρόσωπα… ρώτα με ποια είναι η ψυχή της πόλης. Είναι γυναίκα, με κόκκινο ρομπάκι δροσερό, χειμώνα καλοκαίρι, υγρή ζεστή αγκαλιά κι ένα φαϊ να σε περιμένει όποια ώρα και να φτάσεις, γλεντζού και μελαγχολική.

Υ.Γ. Ξέχασα τον Τσαρουχά και τον πατσά του… Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει σημείο αναφοράς για τον ταξιδιώτη, τον ξενύχτη, τον αιώνιο περιπατητή.