Συμμετέχει και ο Γιώργος Νταλάρας

Άνοιξα πριν καμιά βδομάδα την τηλεόραση απόγευμα, πράγμα που δεν συνηθίζω. Στην ΝΕΤ είχε ένα ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη, όπως είδα αργότερα στους τίτλους, σχετικά με τις αρθρίτιδες. Το θέμα μ’ ενδιαφέρει προσωπικά καθώς αντιμετωπίζω κάτι σχετικό και κάθισα να το παρακολουθήσω.

Το ντοκιμαντέρ παρακολουθούσε τις ζωές κάποιων ασθενών. Μιλούσαν στην κάμερα για το πόσο άλλαξαν –προς το χειρότερο, φυσικά- τα πάντα και περιέγραφαν τον τρόπο που το αντιμετώπιζαν. Μιλούσαν, ακόμη, οι οικείοι τους για την εμπειρία συμβίωσης μ’ ένα άτομο που μπορεί να είναι καθηλωμένο ή παραμορφωμένο από κάποιας μορφής αρθρίτιδα. Οι ασθενείς έλεγαν ότι δεν χάνουν το κουράγιο τους και πολεμούν τον ύπουλο αυτό εχθρό, ωστόσο τα δάκρυα που τους ξέφευγαν και η –πολύ καλή, αλλά υπερβολικά ρεαλιστική- αισθητική με τρόμαξε. Έξω είχε ζέστη και ήλιο, ήταν χαρά θεού κι εγώ μέσα έβλεπα κάτι στενόχωρο;

Άλλαξα, έβαλα ΕΤ1. Παρακολούθησα για δεύτερη φορά την πολύ καλή παράσταση μιας χορευτικής ομάδας που αποτελείται από χορευτές ανάπηρους και μη. Συμπτωματικά πριν από καναδυό μέρες είχα ξαναδεί το ίδιο πρόγραμμα το οποίο είναι συγχρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ.

Θα την πω την αμαρτία μου: την πρώτη φορά που το είδα, καθηλώθηκα. Η αναπηρική καρέκλα που υπήρχε στη σκηνή ήταν συμπληρωματική ενός εξαιρετικού θεάματος, μιας δραματικής έκφρασης ζωής. Έψαξα πληροφορίες για τους χορευτές και για τις δεξιότητες των ΑμεΑ, είδα βίντεό τους στο YouTube, ένιωσα περήφανη που υπάρχουν τέτοιες ομάδες.

Τη δεύτερη φορά, όμως, επηρεασμένη κι από την αρθρίτιδα που με περίμενε στην ΝΕΤ, ένιωσα μια ενόχληση. Θέλησα να της αντισταθώ και δεν άλλαξα κανάλι, είπα να επιμείνω στο χορό των ΑμεΑ. Σύντομα η ΕΤ1 έβαλε διαφημίσεις και, τότε, αποτελειώθηκα.

Είδα το amber alert για έναν εξαφανισμένο άνδρα με άνοια. Στη συνέχεια, το Χαμόγελο του παιδιού ζήτησε τον οβολό μου. Κατόπιν, ο δήμος Νεάπολης Συκεών ζήτησε το αίμα μου. Στο καπάκι, ο Γιώργος Νταλάρας ζήτησε την προσοχή μου για τους πρόσφυγες για λογαριασμό της Ύπατης Αρμοστίας του ΟΗΕ. Ακολούθησαν ακόμη 3-4 κοινωνικά μηνύματα. Κάθε αίτημα, ήταν δίκαιο. Όλα μαζί, όμως, ικανά να οδηγήσουν το μέσο Έλληνα σε απόγνωση.

Κάποτε τα κανάλια –ιδίως τα ιδιωτικά- εξόριζαν τα κοινωνικά μηνύματα μετά τα μεσάνυχτα ή τα χαράματα. Τόσο υποκριτικά, όσο να βγάλουν την υποχρέωση από πάνω τους. Πλέον, όμως, λόγω έλλειψης διαφήμισης κι επειδή κάτι πρέπει να περιλαμβάνουν τα διαφημιστικά διαλείμματα, τα κοινωνικά μηνύματα μας περιμένουν οποιαδήποτε ώρα και σε μεγάλη ποσότητα σε όλα τα κανάλια.

Ερωτώ, όμως: με τόση μαυρίλα που ζούμε, με τόση έλλειψη αισιοδοξίας, πηγών χαράς και προοπτικών, με την κατάθλιψη να καιροφυλακτεί, είναι άραγε η ενδεδειγμένη «ψυχαγωγία» μας η μόνιμη μελαγχολία; Και αρθρίτιδα, και αναπηρίες, και φτώχια, και προσφυγιά; Το κάθε ερέθισμα από μόνο του, είναι ιδανικό για να ευαισθητοποιήσει το κοινό. Όταν, όμως, βλέπεις 5-6 ΜηΚΥΟ μαζεμένες να σου ζητούν κάτι, η έννοια «κοινωνικό μήνυμα» χάνει το νόημά της. Εθίζεσαι, δεν ξέρεις πού να πρωτοδώσεις σημασία. Αυτό είναι θάνατος της ευαισθησίας από υπερβολική δόση!

Νομίζω, επίσης, πως τα κανάλια έχουν πάψει να μεταδίδουν κωμωδίες, τουλάχιστον δεν το κάνουν με τη συχνότητα που το έκαναν. Σαν να πενθούμε ως χώρα. Σαν να θρηνούμε όσα χάνουμε.

Αλήθεια, πόσο χρόνο παίρνει ο θρήνος; Δεν τον αντέχω άλλο. Δεν αντέχω τις μίζερες απαντήσεις που δίνω όταν με ρωτάνε «Τι κάνεις;».

Σήμερα, ας πούμε, θα ήθελα να λέω σε όλους ότι έπαθα σοκ βλέποντας το πρωί από την παραλία της Θεσσαλονίκης, όλες τις βουνοκορφές να είναι χιονισμένες! Δεν το έχω ξαναδεί αυτό το θέαμα με αυτά τα χρώματα, αυτό το φως. Χάζευα: εδώ ο Όλυμπος, δίπλα τα Πιέρια, παρακεί ίσως το Βέρμιο, παραπέρα ίσως το Καϊμάκ. Όνειρο! Πού να τολμήσω, όμως, να το πω; Όταν ο άλλος απαιτεί την κλάψα σου, δεν έχεις περιθώριο για χαρές.

Ναι, έχω προβλήματα με τη δουλειά μου, όπως όλη η Ελλάδα και δεν βλέπω καμιά προοπτική προς το παρόν, γι αυτό σκέφτομαι ν’ αλλάξω πράγματα. Να αποκτήσω νέες γνώσεις, δεξιότητες, πιθανόν ν’ αλλάξω τόπο κατοικίας, ίσως και χώρα. Ίσως να μην κάνω και τίποτα από αυτά, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν ξέρει τί του επιφυλλάσσει το μέλλον του.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ζω ήδη στην νέα κατάσταση: με πολύ λιγότερα λεφτά, άλλες προτεραιότητες και νέα προβλήματα. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, ζω και, μάλιστα, έχω πολλές δραστηριότητες που με γεμίζουν χαρά κι αδρεναλίνη.

Κι αν ξανακάνω το λάθος να ανοίξω απογευματιάτικα τηλεόραση, το σφάλμα θα είναι δικό μου κι όχι του Νταλάρα…