Sinners: Υστερεί σε διάρκεια και φαντασία
Μία κριτική για τη νέα ταινία «Sinners»
Το “Sinners”, η καινούργια συνεργασία του ταλαντούχου Μάικλ Μπ. Τζόρνταν και του μη-ταλαντούχου Ράιαν Κούγκλερ, προϋποθέτει πλήρη άγνοια από πλευράς κοινού ως προς την πραγματική φύση της ταινία. Παραταύτα, το καθήκον του κριτικού υπερνικά τις προθέσεις του σκηνοθέτη· συνεχίζετε την ανάγνωση με δικό σας ρίσκο.
Δύο δίδυμοι αδερφοί, ο Ελάιζα “Σμόουκ” και ο Ελάιας “Στακ” (παιγμένοι επαρκώς από τον Τζόρνταν σε διπλό ρόλο), Αφροαμερικάνοι μικρομαφιόζοι την εποχή του φυλετικού Χωρισμού στις ΗΠΑ, επιστρέφουν στη γενέτειρά τους, μια βαμβακοφυτεία στο Μισσισσιππή, όπου μαζεύουν παλιούς φίλους και γνωστούς, πρωτίστως τον καλοκάγαθο ανιψιό τους Σάμι Μουρ (πρωτοεμφανιζόμενος ο πολλά υποσχόμενος Μάιλς Κέυτον), με στόχο να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα που έβγαλαν στο Σικάγο από τις παρανομίες τους για να ανοίξουν ένα νάιτ κλαμπ με τζαζ και μπλουζ.
Και εκεί που ο θεατής, συνηθισμένος σε παρόμοιες μεγαλόστομες πλην ρηχές ιστορικές ταινίες (ή, όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ, “Σκορτσέζε διαίτης”), θα αρχίσει να έχει απορίες ως προς τον αργόσυρτο ρυθμό ή την απουσία κεντρικής πλοκής, είτε αυτή αφορά στο άνοιγμα του κλαμπ, την παλιά σχέση του Στακ με τη λευκή Μαίρη (η Χέιλι Στάινφελντ παραμένει τραγικά αναξιοποίητη), ή την πιθανή σύγκρουση μεταξύ των διδύμων ως προς τη σχέση τους με το Σάμι (μοναδική ειδοποιός διαφορά στους χαρακτήρες τους πλην των χρωματιστών ρούχων τους), η ταινία αλλάζει απότομα είδος και ατμόσφαιρα όταν τα εγκαίνια του νάιτ κλαμπ διακόπτονται από μια επίθεση μελών του Κλαν… οι οποίοι είναι βρικόλακες, νεκραναστημένοι από τον τάφο λόγω της υπερβατικής μουσικής μπλουζ του Σάμι, μετατρέποντας την ταινία σε μια περιπέτεια B-Movie τρόμου όπου οι δύο αδελφοί και οι φίλοι τους καλούνται να πολεμήσουν τους βρικόλακες μέχρι το χάραμα!
Πρόκειται για το είδος απροσδόκητης ανατροπής της οποίας η επιτυχία έγκειται σε ένα και μοναδικό παράγοντα: να μην έχει ήδη δει ο θεατής το “From Dusk Till Dawn” του Ροντρίγκεζ, που αξιοποιεί ακριβώς το ίδιο τέχνασμα. Δυστυχώς για τον Κούγκλερ, ο οποίος, ακόμη και μετά την εμφάνιση των υπερφυσικών στοιχείων, ψηλαφεί στα τυφλά για έναν σοβαροφανή σχολιασμό για τις φυλετικές σχέσεις υπό το πρίσμα του B-Movie (ιδέα που έχει ήδη καταντήσει κουραστική από το σινεμά του Τζόρνταν Πηλ), απουσιάζει τόσο το βάθος από τους χαρακτήρες, όσο και η δημιουργικότητα από τις σκηνές με τα βαμπίρ (εξαιρείται η ξεκαρδιστική σκηνή όπου ο Τζακ Ο’Κόνελ χορεύει riverdance, και η τελική σεκάνς της ταινίας), με αποτέλεσμα η ταινία να αποτυγχάνει και ως καθωσπρέπει ιστορικό έπος και ως διασκεδαστική ταινία είδους. Όπως πάντα, ο τρομερός συνθέτης Λούντβιχ Γκόρανσσον είναι ο μόνος που σώζει την παρτίδα.
Ο Ράιαν Κούγκλερ είναι σύγχρονος χολιγουντιανός σκηνοθέτης με, λένε μερικοί, “μοναδική καλλιτεχνική ματιά”. Μετάφραση: μια στις τόσες δείχνει σημάδια άστοχης βιρτουοζιτέ σε σεκάνς προορισμένες να απομονωθούν από αστοιχείωτους θεατές που αγνοούν ότι το 90% της υπόλοιπης ταινίας αναλώνεται σε κοινότυπα καδραρίσματα και άνευρες σκηνές διαλόγου σε shot-reverse shot δίχως καμία ιδιαίτερη μέριμνα για τη σύνθεση ή την εικονοποιία, ενώ η φωτογράφος Ότομν Άρκαπαου πιθανότητα νόμιζε (εσφαλμένα) ότι μιμείται το στυλ του Γουίλις στο “The Godfather” όταν επέλεξε να ρίξει μη-κολακευτικές σκιές στα πρόσωπα των ηθοποιών.
Συνεπώς, ενώ ο Κούγκλερ θα ήθελε να επαινέσω τη μεγάλη σεκάνς του μονοπλάνου, όπου η μουσική του Σάμι καλεί μουσικές φιγούρες από το παρελθόν και το μέλλον στο κλαμπ, προτιμώ να εστιάσω στην απουσία γεωγραφικής καθαρότητας και στο αποπροσανατολισμένο μοντάζ της εφόδου των βρικολάκων στο κλαμπ, η οποία υστερεί σε διάρκεια, ευφάνταστα gags, και ικανοποίηση από πλευράς κοινού σε σχέση με το καλτ αριστούργημα του Ροντρίγκεζ. Δεν περίμενα και τίποτε καλύτερο από έναν “βετεράνο” της Marvel.
Κι όμως, παρόλο που η ταινία δεν πετυχαίνει τον όποιο στόχο της, τσάκωσα τον εαυτό μου να περνάει καλά με το “Sinners”, αν μη τι άλλο επειδή δεν ήμουν προετοιμασμένος για την αλλαγή είδους, ένα φευγαλέο αίσθημα που δυστυχώς περιορίζεται στην πρώτη θέαση. Αλλά, ενώ στην ταινία του Ροντρίγκεζ, η αρχική έκπληξη δίνει τη θέση της σε μια τρομερή κωμωδία τρόμου και δράσης, το “Sinners” παραμένει αυτάρεσκο και μάλλον βαρετό για να δικαιολογήσει περαιτέρω θεάσεις.
Κλείνω με μια επίκληση σε σκηνοθέτες όπως ο Πηλ, ο Κοσμάτος, και τώρα ο Κούγκλερ: Δεν είστε πιο έξυπνοι από το είδος που δήθεν “ανατρέπετε”. Το B-Movie απαιτεί να αγκαλιάσετε τις συμβάσεις και να διασκεδάσετε μαζί τους. Σταματήστε να προσπαθείτε να επισκιάσετε το είδος με ένα “βαθύτερο νόημα” ενώ δεν διαθέτετε τη σεναριακή ικανότητα του Ταραντίνο.
