Η σιωπή των αμνών

Στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας οι άνθρωποι που ήξερα ζούσαν σε ένα αληθινά ωραίο σύννεφο. Τίποτε απολύτως δεν προδίκαζε όσα ερχόταν. Μια αίσθηση γλυκιάς ευδαιμονίας πλανόνταν στην ατμόσφαιρα, στις χειρονομίες μας, στις αγορές μας, στο attitude μας.

Φιλιά στον αέρα, χρυσόσκονη και μπουρμπουλήθρες ευτυχίας. Ναι, όλα πήγαιναν πρίμα. Ξαφνικά στουκάραμε. Εγκλωβιστήκαμε στις λαμαρίνες της Κρίσης, τσαλακωμένοι προσαρμοστήκαμε, αποκτήσαμε νευρώσεις, αυτοάνοσα, φοβίες. Πονέσαμε, μαζευτήκαμε, κατεβάσαμε προσδοκίες.

Πέρσι το φθινόπωρο κάτι ωραίο είχε αρχίσει να αχνοφένεται ξανά στον ορίζοντα. Λίγη αισιοδοξία είχε φωτίσει το σκοτεινό μονοπάτι μας. Ήταν και τα παχιά λόγια περί κανονικότητας που είχαν αρχίσει να ακούγονται στο δημόσιο λόγο, κάπως αναθαρρήσαμε.

Όταν όμως οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ως γνωστόν…Και τότε έσκασε ο ιός. Σάρωσε βεβαιότητες και ελπίδες.

Και ναι, μπορεί να χτύπησε σαν τυφώνας με τον ίδιο τρόπο χώρες, κοινωνικά στρώματα και τάξεις, όμως ακόμα και κει οι διαφορές υπήρξαν από την αρχή εμφανείς. Όσοι είχαν λίπος να κάψουν και νοσηλεία κατάλληλη θα είχαν και φάρμακα κατάλληλα και ελπίδες παραπάνω.

Για κάποιους ο νέος τυφώνας ήταν από την αρχή θανάσιμος. Το σύστημα πέταξε αυτόματα εκτός όσους δεν είχαν σωσίβια, η φτωχοποίηση του πλήθους ξεκίνησε βιαίως και ταυτόχρονα η ενίσχυση όσων ισχυρών ήταν έτοιμοι να εκμεταλλευτούν τις νέες συνθήκες.

Κτίρια άρχισαν να ξενοικιάζονται, οικονομίες κλίμακος σου λέει, οι άνθρωποι δουλεύουν από τα σπίτια ιδρυματοποιημένοι, χωρίς ωράρια στην πραγματικότητα, χωρίς ζωή, πληρώνοντας από την τσέπη τους τα κινητά που κάνουν για τη δουλειά τους…

Την ίδια ώρα οι άνεργοι αυξάνονται διαρκώς καθώς εκατοντάδες δραστηριότητες μπαίνουν στον πάγο για άγνωστο χρονικό διάστημα. Η φτωχοποίηση δεν είναι προ των πυλών, έχει περάσει στο καθιστικό και στρογγυλοκάθεται.

Η εμφάνιση ψυχικών διαταραχών παντός είδους στους περισσότερους από μας, η παραμέληση των υπολοίπων ζητημάτων υγείας μπροστά στο μείζον θέμα του ιού, η απορρύθμιση της κοινωνικής ζωής και των συναναστροφών, η άνοδος στην επιφάνεια προβλημάτων σχέσεων που κρύβονταν καλά κάτω από το χαλί της εξωστρέφειας, η αύξηση περιστατικών ενδοοικογενειακής αλλά και δημόσιας βίας, η ανατολή και βασιλεία θεωριών συνομωσίας, fake news, καταστροφολογικών προφητειών, που σε παρόμοιες εποχές βρίσκουν πάντα έδαφος πρόσφορο, αποτελούν το άλας των ημερών μας.

Έχοντας εισέλθει πια σε μια εξαιρετικά σκοτεινή εποχή, παραμένουμε σιωπηλοί μπροστά σε αυτό το τεράστιο μαύρο σύννεφο που ετοιμάζεται να σκεπάσει τα πάντα. Αμήχανοι και κυρίως μουδιασμένοι. Είναι πολύς ο καιρός της προσμονής για μια αληθινά καλύτερη μέρα…

*Το editorial του τεύχους 251 της parallaxi