Σιωπηλοί μπροστά στις εικόνες της Καταλονίας

Από χθες βλέπουμε απίστευτες εικόνες στη Βαρκελώνη και στην Καταλονία. Αστυνομικοί να χτυπούν με απίστευτη βιαιότητα πολίτες, που θέλουν να ψηφίσουν σε ένα δημοψήφισμα ανεξαρτησίας. Η βιαιότητα ήταν τόσο μεγάλη που σοκάρει.

Από τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης μόνο η ΕΡΤ έκανε έκτακτα δελτία, ενώ τα υπόλοιπα κανάλια συνεχίζουν κανονικά το ψυχαγωγικό πρόγραμμα τους. Ευτυχώς που έχουμε την ΕΡΤ, το BBC και φυσικά το internet. Στα εγχώρια κοινωνικά δίκτυα έχει δημιουργηθεί ένα αυθόρμητο κίνημα συμπαράστασης, ενώ την ίδια ώρα εμφανίζονται πολλοί σκεπτικιστές που συνδέουν το θέμα της Καταλονίας με τη Θράκη! Συνήθως είναι άτομα που ανήκουν στο νεοφιλελεύθερο χώρο και στους “Μένουμε Ευρώπη”.

Την ίδια ώρα οι ηγεσίες της Ευρώπης σιωπούν. Το ίδιο και τα εγχώρια κόμματα. Αν θυμάμαι καλά δεν είχε γίνει το ίδιο π.χ. για τη Γιουγκοσλαβία ή την Τσεχοσλοβακία. Δεν ξέρω αν ήταν Σαββατοκύριακο, δεν ξέρω αν έχουν αιφνιδιαστεί, αλλά φαίνεται ότι η Ευρώπη της δημοκρατίας και του διαφωτισμού, είναι αμήχανη και ανίκανη να αντιδράσει.

Το θέμα όμως είναι η σιωπή. Μια σιωπή που συνοδεύεται από την άνοδο του φασισμού και του ναζισμού και την είσοδο των κομμάτων τους σε Βουλές κρατών της Ευρώπης.

Αν τα σκεφτείς αυτά σε πρώτο χρόνο, σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση, όλα θυμίζουν την Ευρώπη του Μεσοπολέμου που οδηγήθηκε σε έναν παράλογο και σκληρό πόλεμο που αφάνισε εκατομμύρια ανθρώπους.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά συμβαίνουν σήμερα, τώρα. Σε μια Ευρώπη που φαίνεται γερασμένη και συντηρητική και κυρίως ανίκανη να λύσει βασικά προβλήματα δημοκρατίας. Άλλωστε, δεν ξεχνάμε και το δικό μας δημοψήφισμα που το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ, αφού έτσι έπρεπε. Έτσι ήθελε η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Και μέσα σε όλα αυτά ζούμε εμείς οι πολίτες. Ενεργοί ή όχι έχουμε γίνει, θέλουμε δεν θέλουμε, Ευρωπαίοι πολίτες και έχουμε αποκτήσει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Δεν πρέπει να αντιστεκόμαστε στις τράπεζες, στα μεγάλα συμφέροντα ή στις κυβερνήσεις που τα εξυπηρετούν. Δεν πρέπει να αντιδράμε μαζικά σε οτιδήποτε είναι έξω από την κεντρική γραμμή της Ε.Ε.

Ο πολίτης πρέπει να είναι ήσυχος, να ξεχρεώνει όλα τα χρέη του στις τράπεζες, ακόμα και αν αυτές συνετέλεσαν στην κρίση. Να πληρώνει ακόμα και τα παραφουσκωμένα δάνεια σε υπερτιμολογημένα και ημιπαράνομα σπίτια. Να πληρώνει όλους τους φόρους που του επιβάλλονται, παράλογους ή μη, ακόμα και αν τα κόμματα και οι πολιτικοί κατασπατάλησαν δισεκατομμύρια Ευρώ εδώ και δεκαετίες. Να μην αντιδράει όταν τα εργασιακά του δικαιώματα εξαφανίζονται, να μην λέει τίποτα όταν η τάξη του ή ο κλάδος του συνθλίβονται βάσει κάποιων αποφάσεων σε κάποια κέντρα στην Ε.Ε.

Να μένει ήσυχος, να κοιτάει μόνο τη δουλειά του, να παρακολουθεί που και που κανένα τοπικό πολιτιστικό δρώμενο και να χαζεύει με τις ώρες τα τόσα πολλά τηλεοπτικά σόου, που φαίνεται ότι κι αυτά συντελούν στην απόλυτη αποχαύνωση που ζούμε.

Κι όταν βλέπουμε έναν ολόκληρο λαό να αντιδρά, ένα λαό να χτυπιέται με απίστευτη βία από τις αστυνομικές δυνάμεις μιας Ευρωπαϊκής χώρας, τότε να βρίσκουμε εύκολες και πρόχειρες δικαιολογίες, ώστε να συνεχίζουμε αμέριμνοι την ήσυχη – και ένοχα σιωπηρή – ζωή μας.