Σκακιέρα γεμάτη αστυνόμους και άδεια από στρατιωτάκια

Σημείωση 1:

[…] Η τεράστια ανάπτυξη των μέσων της σύγχρονης κυριαρχίας σημάδεψε τόσο πολύ το ύφος των ανακοινωθέντων της ώστε, αν η κατανόηση της πορείας των σκοτεινών συλλογισμών της εξουσίας, υπήρξε επί μακρόν προνόμιο πραγματικά ευφυών ανθρώπων, σήμερα έχει γίνει αναγκαστικά οικεία στους πιο αργόστροφους[…] (Guy Debord, Πανηγυρικός, σελ. 18) : Τόσο  η εκκωφαντική διατάραξη των κοινωνικών κεκτημένων από το Κράτος και τα ΜΜΕ, όσο και η ταχύτητα του ψηφιακού διαμοιρασμού των γεγονότων δεν αφήνουν περιθώρια στην μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας να αγνοεί την δραματικότητα των συλλογισμών και των πράξεων αυτών.

Η εξαίρεση της αλήθειας αυτού περιλαμβάνει κομματικά και πολιτικά προκατειλημμένα άτομα, τα οποία διατηρούν το προνόμιο του αργόστροφου και ζουν στο ιδιοτελές συννεφάκι τους. Κάποιοι εξ αυτών μέσα στην φεισμπουκική φούσκα συνεχίζουν τα παίζουν το παιχνίδι της μετριοπαθούς υπεράσπισης του δικαίου , χωρίς να αγνοούν βέβαια ότι αυτό καταπατείται, αλλά γαντζωμένοι από την προθυμία τους να υπερασπιστούν την εξουσία και πάσχοντας από το Σύνδρομο της Αγέλης πάνε  κόντρα στην ίδια την πραγματική διάσταση των γεγονότων. Κάποιοι άλλοι εξ αυτώνείναι απλά εκκεντρικοί και χαζοί.

Σημείωση 2:

Η μπρουτάλ χυδαιότητα που εμφανίζεται με όρους δημοκρατικής ανανέωσης και εισφέρει μια νέα, εντελώς αποκρουστική και εντελώς αλόγιστη μορφή δήθεν δημοκρατίας, καταδεικνύει την αποφασιστική μεθόδευση της εξουσίας να καταπνίξει κάθε μελλοντική προσπάθεια της κοινωνίας να αναζητήσει την αναπνοή της.

Η βασίλισσα της Γαλλίας, Άννα η Αυστριακή, έλεγε: «Το να φαντάζεσαι ότι μπορείς να εξεγερθείς, είναι ήδη εξέγερση». Αν αυτό στέριωσε ως βασική έγνοια για την κυβέρνηση, φοβούμενη την λογική αντίδραση του κόσμου μπροστά σε μια ενδεχόμενη οικονομική παράλυση, τότε εύκολα μπορεί να συμπεράνει κανείς την φυσιογνωμία του δόγματος της.

Η παρούσα στρατηγική διαδικασία, η οποία διαθέτει ένα πρωτοφανές ιδεολογικό και πολιτικό χαρακτήρα, εμφανίζει μια πρωτοποριακή σκληρότητα, αφού μέχρι σήμερα συνηθιζόταν η κρατική αυθαιρεσία να εξελίσσεται μέχρι το σημείο, όπου το καπιταλιστικό οικοδόμημα δεν ήθελε να διαταράσσει επιπλέον και συθέμελα  το αστικό κράτος δικαίου. Κάπου, δηλαδή, υπήρχε ένα όριο.

Η κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η κοινωνία έχει ή θα έχει μια σειρά από σοβαρούς λόγους για να αντιδράσει, προϊκονομεί την αντίδραση αυτή και λαμβάνει επιθετικά μέτρα. Ο εκφοβισμός  και η κυνική αποδοχή του ως μέτρο αναγκαίο για την διαφύλαξη μιας δήθεν συνοχής ή νομιμότητας, δεν είναι παρά μια σκοτεινή και βίαιη υπεραπλούστευση των μέσων κατευνασμού και διαίρεσης: Αφού οι έμμεσες οδοί, όπως τα ΜΜΕ, οι χαφιέδες βουλευτές και τα δηλητήρια τους, δεν αρκούν για τον εφησυχασμό ή τον εκφοβισμό της κοινής γνώμης, τότε θα μιλήσουν απευθείας τα γκλοπ.

Την ίδια στιγμή με διάφορες άλλες ενέργειες, δημιουργεί ένα ανανεωμένο κλίμα πόλωσης και διχασμού, ώστε πρώτον να μην δίνει χώρο κοινωνικής συσπείρωσης γύρω από κοινά αιτήματα και προβλήματα, και δεύτερον ώστε να κρατάει ζεστές της ψήφους που χρειάζεται από το ακροδεξιό κοινό, το οποίο αφενός ενδυναμώνεται και αφετέρου απαλλάσσεται από ενοχές, μιας και λαμβάνει την απαραίτητη νομιμοποίηση εν πολλοίς από τον (νομικό) επιστημονικό κόσμο.

Αλήθεια ποιος τάχα πιστεύει ότι η οικογένεια Μητσοτάκη περίμενε το 2021 για να εκδικηθεί τον Κουφοντίνα, ενώ βρίσκεται στην εξουσία επί σειρά ετών; «Το κράτος δεν εκβιάζεται», λένε γεμάτοι σιγουριά. Ίσα ίσα: το κράτος για να μην φθάσει στο σημείο να εκβιαστεί, προλαμβάνει την ευνοϊκή μεταχείριση των δικαιωμάτων των πολιτών του. Και δεν είναι λίγα τα γεγονότα που εύκολα επιβεβαιώνουν μια τέτοια θεωρία. Ποιος άλλωστε λησμονεί την αγωνιώδη επιχείρηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αποφυλακίσει τους Απριλιανούς; Και ποιος, επίσης, ξεχνά την ιδιαιτέρως ύποπτη αδράνεια της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην υπόθεση ενός θιασώτη των Απριλιανών; Του μπαρμπακαλόγερου Χρήστου Παππά.

Η κυβέρνηση εκμεταλλεύεται καρτερικά, και σχεδόν αυτάρεσκα, την διολίσθηση του Κουφοντίνα προς το θάνατο, όχι για να τον εκδικηθεί, αλλά για να γεννήσει μέσα από τον θάνατο του αντίδραση στον πυρήνα των υποστηρικτών του, καθώς και αντίδρασης στον πυρήνα των ανθρώπων που απλώς δεν θέλουν να δουν ένα κρατούμενο να πεθαίνει βασανιστικά, εξαιτίας του κράτους. Τη στιγμή που η αντίδραση αυτή θα γεννηθεί, θα σπεύσει να την καταστείλει, δρομολογώντας την εν γένει ταύτιση της αριστεράς με την τρομοκρατία, αλλά και οδηγώντας την σκληρή και βίαιη πολιτική της στην δικαίωση. Η δικαίωση αυτή είναι τόσο κίβδηλη, όσο και επικίνδυνη.

Σημείωση 3:

Αν υποθέσουμε, ότι το κράτος διαθέτει το μονοπώλιο της άσκησης νόμιμης βίας, τότε δεν μιλάμε παρά για μια διαχρονική παραδοχή του ίδιου του κρατικού οικοδομήματος, ότι η βία ενίοτε αποκτά λειτουργικές ιδιότητες και μπορεί να οδηγήσει, μέσα από ορισμένες περιστάσεις, στην επίτευξη ενός συγκεκριμένου σκοπού. Για το κράτος ο σκοπός αυτός είναι η διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.

Όταν το μένος, οι επιθέσεις και οι αλόγιστες αποφάσεις της εξουσίας εκμηδενίζουν το σκοπό που η ίδια έθεσε και ξεπερνάνε τα όρια σε τέτοιο βαθμό, ώστε να διαταράσσουν συστηματικά την τάξη και την ασφάλεια, βάζοντας μπροστά τις δυνάμεις καταστολής, τότε αυτά τα ίδια τα όρια διευρύνονται και αμφισβητούνται, αφήνοντας περιθώριο και παρέχοντας το δικαίωμα στην κοινωνία να αμυνθεί απέναντι στην αυθαίρετη κακομεταχείριση βασικών δικαιωμάτων της, καθώς και απέναντι στην βία που παύει να είναι νόμιμη.

Και η δικαιολογία ότι "ο πολίτης ασκεί παράνομη βία, ενώ το κράτος νόμιμη» δεν αποτελεί καμία επαρκή εγγύηση και διατάσσεται τόσο αφηρημένα και μεροληπτικά που είναι πραγματικά πολύ εύκολο, το κράτος να σπάσει με ολέθριο τρόπο τα όρια μέσα στα οποία κινείται, οδηγώντας σε γεγονότα όπως το ΑΠΘ.

Όσον αφορά την φυσιογνωμία των αστυνομικών δυνάμεων δεν θα ήταν ενδεχομένως κακό να παραδεχτούμε ότι στη διοικητική πτυχή τους βρίσκονται αρκετοί έως πολλοί συνετοί ή ευγενικοί και πάντως καλύτερα εκπαιδευμένοι υπάλληλοι. Στους δρόμους, ωστόσο, ξεχύνονται κάθε λογής σκληροπυρηνικά κοπάδια άξεστων, αμόρφωτων και συμπλεγματικών ανθρώπων, που πέρα από το βαρύ φορτίο ενός κακού επαρχιωτισμού και μιας αποτυχημένης ύπαρξης, κουβαλάνε και έντονα φασιστικές ιδέες. Όπως ακριβώς και οι υποστηρικτές τους.

Και αλήθεια, είναι πραγματικά διασκεδαστικό να παρατηρεί κανείς τον αέρα ανωτερότητας και αυθεντίας με τον οποίο οι Ιεραπόστολοι της σοβαρότητας και της νομιμότητας, καθώς και καθηγητές του Δικαίου, υμνούν την κρατική αυθαιρεσία στη φούσκα του Facebook, χωρίς φυσικά να έχουν τολμήσει ποτέ να αντισταθούν, να παρατηρήσουν ή να βιώσουν το παραμικρό έξω από την Αγέλη τους και έξω από τα πανεπιστημιακά αναγνώσματα τους.

Και όχι, το να διαβάζεις Nesbo ή Πολιτικά δοκίμια που πωλούνται και στο σούπερ μάρκετ δεν σε καθιστά γνώστη της Mίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Αλήθειας.

ΥΓ. Στην κάθε Νέα Σμύρνη και το κάθε ΑΠΘ σερβίρεται το ορεκτικό. ΥΓ2 Ο όρος «ανικανότητα&» δεν βρίσκει αντίκρισμα στις ενέργειες ή τις παραλείψεις της κυβέρνησης. Όλα κινούνται βάσει σχεδίου.