“Σκάνδαλο voucher”: διόρθωση τύπου κορέκτορα από τον Πρωθυπουργό

Λέξεις: Γιώργος Σαρλής

Η “διόρθωση” Μητσοτάκη στο ζήτημα του “σκανδάλου με τα voucher” είναι σαν τις διορθώσεις που κάνει ο κορέκτορας: παντελώς άσχετη με τις περιστάσεις και το συγκείμενο. Ανάμεσα σε ό, τι έπραξε ο Πρωθυπουργός και σε αυτό που περιμένει ένας πολίτης να συμβεί σε ανάλογη περίσταση υπάρχει χάσμα.

Τη στιγμή που όλη η ελληνική κοινωνία ήταν κλεισμένη στο σπίτι, απέναντι σε μια άβυσσο αγωνιών, κάποιοι απεργάζονταν τρόπους να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία προς όφελος, από ο,τι φαίνεται, φιλικά προσκείμενων συμφερόντων. Οι ίδιοι, για μέρες, με θράσος απαξίωναν τις αιτιάσεις δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, ελευθέρων επαγγελματιών, που έθεταν ιδίως δυο ζητήματα: α) γιατί δεν χρηματοδοτούνταν απευθείας, όπως πια ήταν δυνατό, βάσει των νέων, έκτακτων κανόνων του ΕΣΠΑ, και επιλεγόταν η επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού, και β) πώς πήρε την πρόσφατη έγκριση του Υπ. Εργασίας τέτοιας κακής ποιότητας υλικό κατάρτισης.

Τώρα, βέβαια, βρέθηκαν τα χρήματα και τα “4 λάθη” έγιναν παραδοχή συνολικού ζητήματος. Κι αυτό μόλις μετά από μια φωτεινή εξαίρεση δημοσιογραφικής ανάδειξης του δικτύου σχέσεων που βρισκόταν στο υπέδαφος του σκανδάλου (ΕφΣυν), και μετά από την πρόκληση συζήτησης στη Βουλή με επίκαιρη ερώτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Εκεί, πια, ο πρωθυπουργός θα ερχόταν αντιμέτωπος και με το ερώτημα γιατί άλλαξε το περιεχόμενο του προσωπικού του διαγγέλματος της 19ης Μαρτίου, που δεν αναφερόταν σε voucher κλπ, και αν γνώριζε ήδη από τότε ό, τι θα επακολουθούσε.

Ίσως, όμως, αν δεν ήταν κι η δύναμη της σάτιρας που σάρωσε τα σόσιαλ μήντια για μέρες και η ειρωνία μιας ανιαρής κατάρτισης για όσους ήδη βίωναν μέσα στην ανία 50 ημερών εγκλεισμού, να μην είχαμε φτάσει ούτε μέχρι εδώ. Αποδεικνύεται ότι τα συμβατικά ΜΜΕ δεν αναδεικνύουν θεματολογία κριτική προς την κυβέρνηση, παρά μόνο αν πιεστούν πολύ, οπότε γίνεται αναγκαστικά.

Κάπως έτσι, τεχνικά ζητήματα, όπως η πρόσφατη ασυλία των τραπεζικών στελεχών, πέρασαν απαρατήρητα. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη, δύο μήνες τώρα κυβερνιέται η χώρα μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, δηλ. με υπολειτουργούσα Βουλή, ακόμη και για μη έκτακτα και κατεπείγοντα θέματα, όπως λ.χ. τα οικονομικά, και με πλήρη παρέκκλιση από τους κανόνες διαφάνειας των δημοσίων δαπανών. Έτσι, αυτό το σκάνδαλο και η αντίδραση του πρωθυπουργού θα πρέπει να μας κάνουν να πιστέψουμε ή ότι έχει χαθεί κάθε συναίσθηση του πότε και πώς δίνεται ένα μήνυμα μη ανεκτικότητας σε φαινόμενα ηθικής εξαχρείωσης εν ώρα κρίσης από όποιον υποτίθεται ότι έχει το ρόλο ενός εγγυητή, ή ότι έχει χαθεί κάθε αίσθημα αυτοσυγκράτησης, εξαιτίας της έλλειψης κριτικής και δημόσιου ελέγχου. Αυτό το τελευταίο είναι το πιο επικίνδυνο θεσμικά, αν αναλογισθεί κανείς τα περίπλοκα μίγματα αναγκών, περιορισμών και εξαιρέσεων που έχουν συντεθεί εν μέσω αυτής της κρίσης.