Σκέψεις για τη Θεσσαλονίκη και τη Β. Ελλάδα ενόψει της 4ης Ιουλίου

Θεσσαλονίκη, 4 Ιουλίου 2020

Καθώς οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής γιορτάζουν τα 244 χρόνια ανεξαρτησίας, σκέφτομαι τα χρόνια που μεγάλωσα στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ. Ο θείος μου προσκαλούσε όλη την οικογένεια στο σπίτι του κάθε χρόνο στις 4 Ιουλίου. Θα κάναμε μπάρμπεκιου, θα αχνίζαμε μύδια, θα ψήναμε καλαμπόκι και θα απολαμβάναμε μία όμορφη καλοκαιρινή μέρα πριν δούμε τα πυροτεχνήματα το βράδυ. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η γιορτή στο σπίτι του θείου μου μεγάλωνε καθώς μεγάλωνε η οικογένεια μας και καθώς όλο και περισσότεροι φίλοι ερχόταν στη συγκέντρωση, εξελίχθηκε σε κοινωνικό γεγονός της χρονιάς στη μικρή μας πόλη.

Παρόλο που μου λείπουν αυτές οι μέρες, χαίρομαι που βρίσκομαι στη Θεσσαλονίκη φέτος – ακόμα και με την «κοινωνική απόστασης» που ζούμε όλοι μας αυτή την περίοδο την εποχή του κορωνοϊού– γιατί είμαι κι εγώ μέρος αυτής της εξαιρετικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης.

Καθώς ετοιμάζομαι να ολοκληρώσω τη διπλωματική μου θητεία, αναλογίζομαι όλα όσα πετύχαμε μαζί στη Θεσσαλονίκη και στη βόρεια Ελλάδα: πρόοδο σε θέματα εκπαίδευσης, μέσω της συνεργασίας μας με την Αμερικανική Γεωργική Σχολή, το Κολέγιο Ανατόλια, το American College of Thessaloniki, το Pinewood, το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Επέκταση των υλικοτεχνικών υποδομών και των προγραμμάτων ενεργειακής αναβάθμισης της βόρειας Ελλάδας. Και την προσωρινή φιλοξενία των συναδέλφων μας στρατιωτικών καθώς θα μετακινούνται μέσω της Θεσσαλονίκης, Λάρισας και Αλεξανδρούπολης. Έχουμε εμβαθύνει τη συνεργασία μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ελλάδας σε όλα τα σημεία χάρη στους ισχυρούς μας δεσμούς με τους περιφερειάρχες και τους δημάρχους στη βόρεια Ελλάδα. Και είμαι ιδιαίτερα περήφανος για την κοντινή σχέση και συνεργασία που έχουμε με τους θρησκευτικούς και κοινωνικούς ηγέτες διαφόρων χώρων: συνεργαζόμενοι με την Εβραϊκή Κοινότητα για το Μουσείο Ολοκαυτώματος της Ελλάδας, μαθαίνοντας από τους μουσουλμάνους φίλους μας που ζούνε στη Θράκη, γιορτάζοντας τον μήνα Υπερηφάνειας με τους ΛΟΑΤΚΙ φίλους μας, συντρώγοντας με την κοινότητα των Ρομά και φυσικά επικοινωνώντας με τους πνευματικούς ηγέτες της Ορθοδοξίας.

Καθώς προετοιμάζομαι να παραδώσω την θέση μου στην Ελίζαμπεθ Λη, που έρχεται τον Αύγουστο για να με αντικαταστήσει ως Γενική Πρόξενος, είμαι σίγουρος ότι οι δεσμοί που έχουμε κτίσει μαζί θα αποτελέσουν τις βάσεις για περισσότερη περιφερειακή ασφάλεια, εκτεταμένους δεσμούς μεταξύ των ανθρώπων και για ένα κοινό μέλλον ευημερίας.  

Σ’ ευχαριστώ Θεσσαλονίκη.  Ήταν τιμή μου να είμαι ένα μικρό κομμάτι του ενθουσιασμού που χαρακτηρίζει τη ζωή σε αυτή την κοσμοπολίτικη πύλη των Βαλκανίων, στον ακρογωνιαίο λίθο της ανάδυσης της Ελλάδας ως πυλώνα σταθερότητας.  Ήταν μία πολύ ωραία εμπειρία για μάθηση, όπως για παράδειγμα από τα ταξίδια μου στο Άγιο Όρος, για ανακάλυψη, όπως για παράδειγμα στα βουνά της Ροδόπης στη Θράκη, για απόλαυση της αφθονίας της φύσης, όπως για παράδειγμα το κρασί της Μακεδονίας και να γνωρίσω αλλά και να τιμήσω τη δραστήρια νεολαία και το επιχειρηματικό πνεύμα που το βλέπουμε κάθε χρόνο στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.  Επιστρέφοντας στην Ουάσινγκτον το καλοκαίρι θα έχω μαζί μου για πάντα αυτό το συναίσθημα του «ανήκειν» που έζησα εδώ.  Και κάθε μέρα όπως σήμερα, Ημέρα της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας, θα θυμάμαι για πάντα τις δημοκρατικές αξίες που μοιραζόμαστε και μας ενώνουν.

Γκρεγκ Φλέγκερ  (Gregory W. Pfleger, Jr.)

Γενικός Πρόξενος των Η.Π.Α. στη Θεσσαλονίκη