5+1 inside ιστορίες στη Θεσσαλονίκη

Οι πόλεις είναι οι άνθρωποί τους και στην δική μας περίπτωση οι άνθρωποί αυτής της πόλης έχουν κέφια, νεύρα, πατέντες και κρυφολαμογιές. Όλα από πολύ και όλα σε στυλ στρουθοκάμηλου. Τα κάνουμε σε κοινή θέα και νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι που το ξέρουμε. Αυτές είναι έξι ανομολόγητες ιστορίες που τρέχουν στην πόλη κάνοντας τον μικρόκοσμο της Θεσσαλονίκης τοξικό αλλά ταυτόχρονα και για κάποιον λόγο, εθιστικό.

#1 Παπαγεωργίου 

Είναι κοινό μυστικό ότι όλη η πόλη που δεν έχει άμεση ανάγκη από γιατρό αλλά ένα απλό βηχαλάκι ή κάτι που δεν είναι τόσο επείγον τέλος πάντων δεν πηγαίνει στα επείγοντα του Νοσοκομείου που εφημερεύει. Περιμένει πότε θα έχει εφημερία το Παπαγεωργίου για να εμφανιστεί στην πόρτα του. Οι λόγοι προφανείς αλλά η κατάσταση στις εφημερίες του Παπαγεωργίου είναι ανεκδιήγητα υπερβολική.

#2 Τσιγάρα-καπνός; – Τσιγάρα-καπνός; 

Παράνομα τσιγάρα Εγνατία με Αριστοτέλους γωνία και Αριστοτέλους με Άθωνος γωνία επίσης. Το σκηνικό αλλάζει ανάλογα με το σημείο που επιλέγουν να κάνουν βάρδια οι επίλεκτοι της εκάστοτε ομάδας ΔΙΑΣ. Η φράση είναι η παραπάνω και την ακούς σε ανατριχιαστική βερσιόν αφού βγαίνει από πρόσωπα που παριστάνουν τους εγγαστρίμυθους. Με το που πάρεις την στροφή, κολλάνε το πρόσωπό τους στο αυτί σου και με χείλη που δεν συσπώνται -για να έχουν καλυμμένα τα νότα τους- την ξεστομίζουν δυο-τρεις φορές συνεχόμενα. Κάθε φορά είναι σαν να το ζεις για πρώτη.

#3 Τα λεωφορεία αδειάζουν σε λάθος στάσεις 

Στην πόλη με το μοναδικό μέσο μεταφοράς είναι εύκολο να συμβεί και αυτό. Όταν χρησιμοποιείς συγκεκριμένες γραμμές καθημερινά, μαθαίνεις τα πρόσωπα όλων των ελεγκτών. Δεν είναι άπειροι. Είναι μετρημένοι. Και είναι οι ίδιοι καθημερινά. Αποτέλεσμα; Αντανακλαστικά σε ετοιμότητα και το μισό λεωφορείο κατεβαίνει όταν εμφανίζεται το πρόσωπο -των κατά τα άλλα ντυμένων με πολιτικά επίτηδες- ελεγκτών. Αστείο και αναποτελεσματικό.

#4 Κρυφομπουζούκια 

Όσο γινόταν ο χαμός για το αν η Πάολα έχει δικαίωμα να τραγουδάει Χατζιδάκη, όλη η πόλη φωτογραφιζόταν σε γνωστό μπουζουξίδικο. Περνούσε για ποτό και έρωτα από μαγαζί της πόλης που τραγουδάει ο Ρέμος. Πώς το ξέρουμε; Φωτογραφιζόταν στο ίδιο φόντο, με τα ίδια φώτα κλπ και το ανέβαζε στα κοινωνικά δίκτυα. Η μόνη αστεία διαφορά είναι ότι σε ένα μέσο timeline σε υπολογιστή της διπλανής πόρτας για παράδειγμα, η μισή πόλη έκανε check in στο όνομα του μαγαζιού κανονικά και η υπόλοιπη μισή έκανε την κινέζα με το ποτό στο χέρι. Αυτοί ήμασταν πάντα. Βρίζουμε δημόσια τις Πάολες του κόσμου εκ του ασφαλούς γιατί μόνο το ιστορικό μας στο youtube ξέρει την αλήθεια.

#5 Πίσω από τις λέξεις 

Δεν είμαστε συνηθισμένοι εμείς σε φώτα και πρωθυπουργούς. Ψοφάμε να είμαστε το επίκεντρο αρκεί να μην ξεβολευόμαστε. Δεν πάει να ανακοινώνει ο Τσίπρας ότι έχει πλέον γραφείο στην Θεσσαλονίκη και μία φορά τον μήνα θα μας επισκέπτεται; Εμείς κάθε φορά που θα ακούμε ότι σε άσχετο μήνα εκτός Σεπτεμβρίου, ο πρωθυπουργός είναι στην πόλη, θα ρωτάμε αντανακλαστικά: “και τι κάνει εδώ”; Βασίζεται σε αληθινή ιστορία καθώς η ατάκα έχει ακουστεί πολλάκις στους δρόμους.

#6 Παρκάρισμα

Εκτός του ότι παρκάρουμε όπου βρούμε -αυτό δεν προσπαθούμε καν να το κρύψουμε άλλωστε- παρκάρουμε εκεί που έχει γράψει ήδη η Δημοτική Αστυνομία. Είναι μεταξύ μας κανόνας, το πέρασμα με τα ενοχλητικά αλάρμ από την Μεγάλου Αλεξάνδρου ψάχνοντας για ένα τόσο δα κενό ανάμεσα στα ήδη παρκαρισμένα. Η λογική κανονικά λέει πως όπου δεις κλήση σε παρμπριζ, φύγε. Όχι όμως στην Θεσσαλονίκη. Όπου βλέπουμε χαρτάκια στα παρμπριζ, επιμένουμε. Η Δημοτική πέρασε μία φορά. Δεν θα ξαναπεράσει.