“Σκοντάφτοντας” στην Άνω Πόλη

της Ιωάννας Αβραμίδου, κατοίκου της Άνω Πόλης Εικόνες: Ορχάν Τσολάκ

Θεσσαλονίκη, μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη;

Ο Δήμαρχος της Θεσσαλονίκης είναι ένας ασυνήθιστος δήμαρχος, αυτό γίνεται φανερό ήδη από την εμφάνισή του και από το franc-parler του, χαρακτηριστικά που τον καθιστούν άκρως συμπαθή στην πλειονότητα των κατοίκων. Στα θετικά του πιστώνεται και το γεγονός ότι ο κ. Μπουτάρης, έφερε μαζί του μια άλλη πολιτιστική και αισθητική αντίληψη, έναν άλλον αέρα, απαλλάσσοντάς την πόλη από την αποκρουστική αισθητική της ακραίας εθνικιστικής και υποκριτικο-χριστιανικής αντίληψης του προκατόχου του, έναν αέρα που τον χρειαζόμασταν πολλοί για να μπορέσουμε να ανασάνουμε. Επίσης, αγωνίστηκε και κατάφερε να αποκαταστήσει την αλήθεια όσον αφορά την ιστορία αυτής της άλλοτε κοσμοπολίτικης πόλης, όπου κυριαρχούσαν ο εβραϊκός και ο τουρκικός πληθυσμός, πράγματα που σκοπίμως αποσιωπούνταν και συνεχίζουν να αποσιωπούνται ακόμα και σήμερα από ορισμένους, κυρίως δασκάλους, οι οποίοι δεν διδάσκουν την αλήθεια στα σχολεία, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας σε μια από τις σχολικές εορτές.

 Ο κατά τα άλλα συμπαθής δήμαρχος, που φιλοδοξούσε και φιλοδοξεί να καταστήσει την πόλη πόλο έλξης τουριστών και μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, με όλα όσα συνεπάγεται η έκφραση αυτή, όπως γίνεται φανερό κι από τις φωτογραφίες, απέτυχε. Η πόλη, μετά από πέντε χρόνια περίπου θητείας του στον Δήμο, εξακολουθεί να είναι πνιγηρή για τους κατοίκους της. Ο πολίτης αισθάνεται ότι η πόλη δεν του ανήκει, κυρίως ο πολίτης που ανήκει στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (ανάπηροι, μάνες με τα καρότσια των παιδιών τους, ηλικιωμένοι, κ.λ.π.) είναι αδύνατον να κυκλοφορήσει δίχως να προσκρούσει πάνω σε διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, ή σε μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, δίχως να πρέπει να ανοίξει δρόμο μέσα από τα τραπεζοκαθίσματα (φημολογείται ότι, μόνον πέρυσι, δόθηκαν 950 άδειες λειτουργίας καταστημάτων εστίασης) τα οποία καταλαμβάνουν πολλές γωνιές και πολλά πεζοδρόμια του κέντρου. Όταν ο κύριος Κουράκης ξεκίνησε την πεζοδρόμηση των κάθετων στους κύριους άξονες δρόμων, η πρωτοβουλία αυτή επιδοκιμάστηκε από την πλειονότητα του κόσμου. Όμως και σ’ αυτούς ακόμα τους πεζόδρομους, δεν άργησαν να φυτρώσουν, πολύ γρήγορα και το ένα μετά το άλλο, καφέ και τραπεζοκαθίσματα.

Όσο δε για την Άνω Πόλη, ένα ιδιαίτερο κομμάτι της πόλης, που στα ιδιαίτερα σπίτια και άλλα κτήρια του αποτυπώνεται, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, μέρος της ιστορικής μνήμης της πόλης, κι όπου βρίσκονται τα περισσότερα βυζαντινά μνημεία τα οποία επισκέπτονται οι τουρίστες που καταφθάνουν εδώ, βρίσκεται στο έλεος των σκουπιδιών και των διπλοπαρκαρισμένων ή και τριπλοπαρκαρισμένων αυτοκινήτων, οι πεζόδρομοι λειτουργούν ως δρόμοι διπλής κατεύθυνσης, τα δρομάκια είναι γεμάτα λακκούβες και σπασμένες πλάκες, ο πεζός κινδυνεύει πάντα να πέσει σε ένα από τα φρεάτια από τα οποία έχουν κλαπεί τα καπάκια τους, όμορφα σπίτια στέκονται δίπλα σε παράγκες, παλιά, εγκαταλελειμμένα σπίτια είναι εστίες μόλυνσης, εφόσον φιλοξενούν φίδια, ποντίκια, κι άλλα συμπαθή, μη κατοικίδια ζωάκια.

Κτήρια τα οποία έχουν αναπαλαιωθεί τη δεκαετία του 90’ με χρήματα του δημοσίου, με χρήματα του Έλληνα πολίτη, υπέροχα κτήρια όπως αυτό δίπλα στην Γ’ Δημοτική Κοινότητα στο οποίο στεγαζόταν το Ε.Λ.Ι.Α, καταρρέουν μέρα με τη μέρα και είναι κρίμα, ενώ η Άνω Πόλη, αν εξαιρέσουμε την Δημοτική Βιβλιοθήκη, δεν διαθέτει άλλους χώρους για πολιτιστικές ή καλλιτεχνικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες.

Και κυρίως, κυρίως, δεν υπάρχουν παιδότοποι, στην Άνω Πόλη δεν κυκλοφορούν παιδιά, είναι φυλακισμένα μέσα στα σπίτια τους. Με λίγα λόγια, στην Άνω Πόλη, οι άνθρωποι, ενώ πληρώνουν κανονικά δημοτικά τέλη, (καμιά φορά και υπέρογκα), δεν έχουν ανταποδοτικές υπηρεσίες, νιώθουν εγκαταλελειμμένοι και αφημένοι στη μοίρα τους. Δεν χρειάζεται να επεκταθεί κανείς, οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους.