Σκοτείνιασε νωρίς…

Λέξεις: Γεράσιμος Χαριτόπουλος

Μια ολόκληρη νεοελληνική κοινωνία που άγεται και φέρεται από κανάλια τύπου ΣΚΑΪ και διάφορα γνωστά έντυπα που, τέσσερα χρόνια και σε καθημερινή βάση, έκαναν ό, τι μπορούσαν για να κλείσουν την παρένθεση των «άσχετων» που βρέθηκαν στο τιμόνι της Ελλάδας. Με κερασάκι στην τούρτα αυτή τους επαγγελματίες πατριώτες που θ’ αρπάξουν κάθε αφορμή που θα παρουσιαστεί για να συλλέξουν ψήφους, ακολούθους, αξιώματα. Ενισχύοντας ταυτόχρονα την ήδη κυρίαρχη, απ’ άκρη σ’ άκρη της ελληνικής πραγματικότητας, μισαλλοδοξία, ποτίζοντάς την, ως ευσυνείδητοι κηπουροί, με φοβικά σύνδρομα.

Όχι ότι αυτοί οι «άσχετοι» δεν έκαναν τα λάθη τους, δεν έπεσαν σε αστοχίες, δεν εγκλωβίστηκαν σε στελέχη, επιλογές, που αδικούσαν ενδεχομένως τις καλύτερες προθέσεις τους, ρίχνοντας νερό στον μύλο των ΜΜΕ της χώρας που σε ένα σώμα, μια ψυχή, τους πολεμούσαν μέρα-νύχτα.

Πέρα όμως απ’ αυτό. Σοβαρά, διαχρονικά ελλείμματα αντιληπτικής ικανότητας – ικανότητας για κριτική, ακαθοδήγητη σκέψη – έστειλαν μεγάλες, κρίσιμες μερίδες του πληθυσμού στις αγκάλες, στα αφηγήματα, αυτών ακριβώς των ΜΜΕ που έστρωσαν συστηματικά και νοικοκυρεμένα  τον δρόμο για την επιστροφή των γνωστών τους οικογενειών, του γνώριμού τους πολιτικού συστήματος (ναι, αυτού του ίδιου συστήματος που χρεοκόπησε την Ελλάδα). Συνδυαστικά με ανθρώπους που μπορεί να μην έπασχαν από απουσία δυνατοτήτων να αντιληφθούν τι συνέβαινε γύρω τους αλλά αποτελούσαν – αποτελούν – «παιδιά», εξαρτημένα, ευνοημένα παιδιά, του συστήματος ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, και που ποτέ δεν είδαν με καλό μάτι τον ερχομό αυτών των άλλων στην εξουσία.

Πρόσθεσε στην εξίσωση και τον μεγάλο άγνωστο, κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες νέους εργαζόμενους και επιστήμονες, αμόλυντους από το παλιό πολιτικομιντιακό σύστημα που, μη έχοντας άλλες επιλογές, έφυγαν και εξακολουθούν να φεύγουν, στο εξωτερικό – με εισιτήρια άνευ επιστροφής.

Και αφού κάνεις τις πράξεις, δες τι σου μένει: ένας ακόμη γόνος ως πιθανότατος επόμενος πρωθυπουργός, επικεφαλής ενός υπερηφάνως αμετανόητου για τις «αμαρτίες» του παρελθόντος κόμματος, με έναν μικρό στρατό καναλιών και εντύπων να τον προωθεί και έναν πολύ μεγαλύτερο όγκο τηλεθεατών-ψηφοφόρων – τηλεψηφοφόρων, θα έλεγε κανείς – που περιμένει, από αυτούς τους ίδιους ανθρώπους που έστησαν μεταπολιτευτικά αυτό το διάτρητο ηθικά και λειτουργικά κράτος, να κυβερνήσουν, με τον γόνο επικεφαλής και συνοδηγούς τους γνωστούς εθνοπατέρες (Βορίδηδες, Αδώνηδες και λοιπούς), σε μια Ευρώπη στην οποία, χθες, σκοτείνιασε πολύ νωρίς.