Σκοτεινός Νοέμβρης, Πολιτική φαντασία μιας εκτροπής

Λέξεις: Φώτης Κυζάκης

Στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης για το μέλλον της ευρωπαϊκής ενοποίησης, στην Ελλάδα συντελείται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Ο Μάρκος Κορωναίος είναι ο πολιτικός που καταφέρνει να φέρει το Φιλελεύθερο Κόμμα ξανά στην εξουσία έπειτα από δεκατρία χρόνια πολιτικής κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος.

Η πραγματική δύναμη του όμως πηγάζει από τις δυνάμεις του παρακράτους. Την στιγμή που μια κοινωνική εξέγερση ξεσπά στην Αθήνα, με αφορμή σκάνδαλα σεξουαλικής παρενόχλησης και σωματεμπορίας, οι ευρωπαϊκές εξελίξεις αναδεικνύουν την Ελλάδα στο πιο σημαντικό κομμάτι της διεθνούς σκακιέρας.

Το διακύβευμα είναι τεράστιο. Είναι η ηγεμονία στην Ευρώπη. Το παρελθόν των πολιτικών ελίτ, οι ρίζες της ηγεμονίας του Εργατικού Κόμματος και η συνταγή της νίκης του Μάρκου Κορωναίου ξεδιπλώνονται σε μια ελληνική κοινωνία, που μοιάζει περισσότερο από ποτέ με πυριτιδαποθήκη.

Τον σκοτεινό Νοέμβρη του 2018, η Ελλάδα είναι μια χώρα που φλερτάρει επικίνδυνα με την εκτροπή και ο λαός πρέπει να αποφασίσει: ο Μάρκος Κορωναίος είναι η αυγή μιας νέας βάρβαρης εποχής ή ένας διάττοντας αστέρας, πριν την μεγάλη ανατροπή;

Πρόλογος

27 Νοεμβρίου 2018

Έβρεχε καταρρακτωδώς. Οι εντάσεις στην Αθήνα δεν είχαν αντίκτυπο στις μικρές κωμοπόλεις της βόρειας Ελλάδας. Στην Χρυσούπολη Καβάλας οι ηλικιωμένοι, κυρίως, πολίτες παρακολουθούσαν από τις τηλεοράσεις τους τις συγκρούσεις και τα οδοφράγματα στην πρωτεύουσα. Όλοι μιλούσαν πλέον για τον Νοέμβρη, λες και ήταν κάποιο σύμβολο. Δεν ήταν τυχαίος Νοέμβρης. Δεν ήταν ένας ακόμα μήνας, ο προτελευταίος του έτους. Ήταν ο Νοέμβρης.

Η επαρχία όμως δεν το γνώρισε τόσο πολύ. Πέρα από τον φόβο και τον θυμό των μεν για τους δε, μια κωμόπολη όπως η Χρυσούπολη λογικά δεν θα είχε καταλάβει τίποτα από την εξέγερση της νεολαίας στην Αθήνα. Οριακά γνώριζαν τα ακριβή διακυβεύματα της σύγκρουσης, που τόσο απειλούσε την ασφάλεια τους, παρά το γεγονός ότι το μέτωπο των οδοφραγμάτων ήταν εφτακόσια χιλιόμετρα μακριά. Είχαν ψηφίσει αλλαγή κυβέρνησης πριν έξι μήνες και πραγματικά τους φαινόταν αδιανόητο μια ομάδα κάφρων, τεμπέληδων νεολαίων να θέλει να αλλάξει τα δεδομένα. Οι συνταξιούχοι της πόλης, όλοι τους καλοφαγωμένοι από την χρυσή δεκαετία του ογδόντα, προφανώς θεωρούσαν ότι οι άπλυτοι και αιώνιοι φοιτητές δεν είχαν δικαίωμα να φωνάζουν. Ο λαός είχε ψηφίσει συγκεκριμένη κυβέρνηση με συγκεκριμένο πρόγραμμα, το οποίο όφειλε να εφαρμόσει για να τηρήσει την υπόσχεση της. Όλοι τους θεωρούσαν ότι η νεολαία πρέπει να δουλέψει για την πατρίδα και όχι να διεκδικεί πράγματα εις βάρος της.

«Πόσα να δώσει πια; Τα χρήματα είναι λίγα και πρέπει να κάνουμε όλοι υπομονή!».

Αυτή ήταν μια κλασσική φράση στα καφενεία.

«Και ειδικά η νεολαία. Να μην σπάνε τα πανεπιστήμια. Είναι περιουσία του Έλληνα φορολογούμενου!».

Αυτή ήταν η απάντηση στην πρώτη φράση. Ήταν σαν λαϊκή παροιμία αυτή η στιχομυθία και την άκουγες παντού.

Έβρεχε και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Ένας πατέρας ήθελε να αγοράσει γάλα σε σκόνη για το μικρό παιδί του. Το μικρό σούπερ μάρκετ του Συνεταιρισμού Τοπικών Σούπερ Μάρκετ ήταν πραγματικά άδειο. Μπήκε γρήγορα, βρήκε αυτό που έψαχνε και κοντοστάθηκε μπροστά στα προϊόντα. Δεν κοιτούσε προφανώς την καλή και γνωστή μάρκα. Κοιτούσε το πιο φθηνό. Είχε αυξηθεί είκοσι λεπτά από την προηγούμενη εβδομάδα, μαζί με πολλά ακόμα προϊόντα πρώτης ανάγκης. Το είχε ανάγκη.

Το πήρε και κατευθύνθηκε μέχρι το ταμείο. Η κοπέλα ήταν αρκετά ευγενική. Την ήξερε εξάλλου. Με τον πατέρα της είχαν πάει μαζί Γυμνάσιο. Είχε πέσει από τα σύννεφα μόλις έμαθε ότι έγινε πατέρας μόλις 20 χρονών. Εκείνος προτίμησε να ζήσει την ζωή του και να παντρευτεί κοντά στα σαράντα.

Βγήκε από το σούπερ μάρκετ και περίμενε λίγο στην είσοδο. Η αυτόματη πόρτα παρέμεινε ανοιχτή, αφού οι αισθητήρες έπιαναν το σώμα του. Έβρεχε πάρα πολύ. Πιο πολύ από ότι πριν και το αυτοκίνητό του ήταν παρκαρισμένο στον δρόμο, πλάι στο πεζοδρόμιο. Έκανε να φύγει αλλά το μετάνιωσε. Γύρισε το κεφάλι του και είδε έναν γέρο να κάθεται στο παγκάκι κρατώντας την ομπρέλα του και μασουλώντας κάτι φιστίκια.

Δεν του μίλησε.

«Περίεργος καιρός έτσι;», είπε πρώτος ο γέρος.

«Χα. Ναι», απάντησε κοιτώντας τον βιαστικά.

«Μοιάζει λίγο με την διάθεση μας. Λάθος ο καιρός. Λάθος η χώρα».

«Ωχ όχι πολιτική κουβέντα», σκέφτηκε, αλλά δεν είπε τίποτα. Μόνο μόρφασε καταφατικά.

«Ας ελπίσουμε να βρέχει και έτσι στην Αθήνα, λίγο να ηρεμίσουν τα πράγματα», συνέχισε μασουλώντας λίγα ακόμα φιστίκια.

Δεν απάντησε, αλλά ο γέρος συνέχισε.

«Ξέρω ξέρω. Η οικογενειακή θαλπωρή και η ζεστασιά του σαλονιού είναι πάντα πιο ασφαλής. Μην μπλέξεις. Κάνε την δουλειά σου. Μην μιλάς. Κοίτα τον εαυτό σου. Αυτό είναι πιο ασφαλές. Μέχρι που σήμερα – δεν ξέρω αν το άκουσες, αλλά η Κίνα επρόκειτο να εισβάλλει στην Ταϊβάν έπειτα από την ένταξη της τελευταίας στην Αμυντική Συμμαχία της Ευρώπης. Όλοι οι ηγέτες μας μαζεύονται στις Βρυξέλλες για να μας πουν ότι η ασφάλεια μας είναι… Δεν μου έρχεται η λέξη. Α ναι! Η ασφάλεια μας είναι εγγυημένη. Αλλά πες μου λίγο… νιώθεις ασφαλής τώρα;».

Γύρισε και τον κοίταξε.

«Νιώθεις ασφαλής και σίγουρος για το μέλλον των παιδιών σου; Εκτός φυσικά αν το μέλλον είναι ο ήχος από τις ερπύστριες, ή άντρες με όπλα και γκλοπς. Είναι λίγο υποκειμενικό. Δεν αγωνίστηκαν όλοι για την δημοκρατία. Πολύ συμμάχησαν και συμμαχούν με τους τυράννους επειδή… μια στιγμή. Α! Επειδή φοβούνται για την ασφάλεια τους. Αυτό όμως δεν κάνει τους τυράννους να μην είναι τύραννοι. Αντιθέτως.

Πες μου όμως, μια νεαρή κοπέλα νεκρή, ένα δίκτυο βιασμών και κακοποίησης, μια κυβέρνηση τόσο αλαζονική που νιώθει εαυτόν ως Χριστό, κατά πόσο γεννούν το αίσθημα της ασφάλειας; Κατά πόσον γεννούν το αίσθημα της υπερηφάνειας για τους αγώνας της δημοκρατίας;».

«Ποιος είσαι;», ρώτησε ο άντρας, που πλέον είχε βρεθεί σε έκπληξη από το παραλήρημα του γέρου. «Θα νομίζεις ότι είμαι τρελός». Μόρφασε και συνέχισε. «Δεν είμαι ένας μικροαστός. Εγώ αγωνίστηκα στο Πολυτεχνείο για την δημοκρατία. Και τώρα που θέλουν κάποια πράγματα να ξεχαστούν, οι λέξεις δείχνουν την ιστορική τους δύναμη. Κάτσε. Μην βρέχεσαι. Μου φαίνεται πως δεν έχεις καταλάβει τι συμβαίνει αυτές τις μέρες. Θέλω να σου πω μια ιστορία».

Κεφάλαιο 1ο

Πως νομιμοποιείται η εξουσία;

Πέμπτη, 10 Μαΐου 2018, Τμήμα Πολιτικών Επιστημών ΑΠΘ

Ο καθηγητής πολιτικής κοινωνιολογίας, Γιώργος Μουζούρης μπήκε στην Αίθουσα Α περπατώντας τον διάδρομο από το Φουαγιέ της Νομικής Σχολής και του Κυλικείου και κρατώντας καφέ και ένα μπουκάλι νερό. Ήξερε τι θα αντιμετωπίσει. Κοιμισμένους φοιτητές. Το γνώριζε καλά. Τρεις με έξι, ειδικά μετά το φαγητό στην Λέσχη ήταν η χειρότερη ώρα για μάθημα Πολιτικής Κοινωνιολογίας Ι. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Το μάθημα του ήταν υποχρεωτικό, με μεγάλη προσέλευση φοιτητών και οι υπόλοιπες διαθέσιμες αίθουσες ή ήταν πολύ μικρές ή δεν ήταν διαθέσιμες άλλες ώρες.

Παρόλο που ήταν από τα τελευταία μαθήματα του εαρινού εξαμήνου πριν τις εξεταστική περίοδο και τις καλοκαιρινές διακοπές, είχε επιλέξει να διδάξει την νομιμοποίηση των πολιτικών συστημάτων. Ένα μάθημα πολύ σημαντικό για τον ίδιο, μια θεματική εξαιρετικά πολυδιάστατη, που όμως διέπει ολόκληρη την πολιτική επιστήμη.

Οι φοιτητές συνέρρεαν στην αίθουσα και κάθονταν στα έδρανα σε παρέες συνεχίζοντας να μιλάνε μεταξύ τους. Ο Μουζούρης ρώτησε δύο φοιτήτριες, που είχαν κάτσει στην πρώτη σειρά, αν τις πείραζε να ανοίξει το κλιματιστικό. Μόλις τον διαβεβαίωσαν πως δεν υπήρχε πρόβλημα, άνοιξε το επιτραπέζιο air condition και στην συνέχεια έλεγξε αν όντως λειτουργεί βάζοντας το χέρι του πάνω του, αισθάνθηκε τον αέρα στην παλάμη του και επέστρεψε στην έδρα. Έβγαλε από την τσάντα του έναν μπλε μαρκαδόρο και σχημάτισε στον λευκό πίνακα έναν μεγάλο κύκλο, γράφοντας μέσα με κεφαλαία γράμματα την λέξη ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ. Οι φοιτητές σταμάτησαν να μιλάνε, μέχρι που απέμειναν μόνο ψίθυροι. «Λοιπόν… συνάδελφοι… ας ξεκινήσουμε…». Έκατσε δίπλα στον πίνακα.

«Στο δεύτερο έτος των σπουδών σας στο Τμήμα είμαι σίγουρος ότι μπορείτε να μου πείτε τι είναι πολιτικό σύστημα… Το κάναμε εξάλλου και στον χειμερινό εξάμηνο… Ποιος μπορεί όμως να μου πει πως νομιμοποιείται ένα πολιτικό σύστημα;».

Σηκώθηκαν δύο χέρια και εκείνος έδειξε την μια κοπέλα φοιτήτρια. «Το Σύνταγμα;». Μόρφασε. «Τι είναι το σύνταγμα…». Δεν απάντησε κανείς και ο Μουζούρης ξαναρώτησε. «Πως νομιμοποιείται η εξουσία;». Το ερώτημα του ακουγόταν ρητορικό. Τους κοίταξε και έπειτα αναστέναξε απογοητευμένος.

«Τρεις ιδεότυποι…».

«Ααα!», κάνανε όλοι.

«Άξινος! Παραδοσιακή, Χαρισματική, Ορθολογική…», είπε μετρώντας με τα δάκτυλα του. «Μακροχρόνια καθιερωμένα έθιμα και παραδόσεις, Χάρισμα, που δεν εξαρτάται από την ιδιότητα, την κοινωνική θέση ή κάποιο αξίωμα και… Νομικά και ρητά καθορισμένο σύνολο κανόνων…».

Οι φοιτητές σημείωναν αυτά που έλεγε. Και μόνο οι θέα τους τον εκνεύριζε. Είναι ο θεωρητικός λίθος του Βέμπερ. Ένας φοιτητής Πολιτικών Επιστημών στο δεύτερο έτος είναι ανεπίτρεπτο να μην τα γνωρίζει αυτά. Παρόλαυτα δεν τους κατσάδιασε και συνέχισε την διάλεξη. «Μην σημειώνετε! Ανοίξτε τα αυτιά σας!», σκέφτηκε.

«Η εξουσία γενικά είναι η αναγνώριση από τον εξουσιαζόμενο μιας συγκεκριμένης ενέργειας. Με άλλα λόγια, η κοινωνία των πολιτών αποδέχεται το φαινόμενο να αποφασίζει εκ μέρους της αυτός που κατέχει την εξουσία, δηλαδή το πολιτικό σύστημα. Η νομιμότητα μπορεί να είναι δύο ειδών: εξωτερική, δηλαδή η αναγνώριση και ο σεβασμός των συνόρων ενός κράτους, και εσωτερική, η νομιμοποίηση ενός πολιτικού καθεστώτος, που στην ουσία εκφράζει μια σιωπηλή συμφωνία ανάμεσα στους κυβερνώντες και κυβερνώμενους. Σε αυτό το σημείο έρχονται και εφάπτουν οι θεωρίες κοινωνικού συμβολαίου…». Σηκώθηκε ένα χέρι. «Παρακαλώ…».

«Ο λαός;», ρώτησε ένας φοιτητής.

«Ευχαριστώ για την πάσα. Σε αυτήν την εσωτερική νομιμότητα, πολύ σημαντικό ρόλο παίζει ο λαός. Η εξουσία είναι νομιμοποιημένη όταν ο λαός την αποδέχεται…».

Ο φοιτητής φαινόταν πως σκεφτόταν την απάντηση του. «Μέσω των εκλογών;».

«Ναι… Σε έναν βαθμό, αλλά η πραγματική νομιμοποίηση ενός συστήματος είναι η καθημερινή νομιμοποίηση. Η συμμετοχή στις εκλογές είναι μια στιγμή. Η πραγματική νομιμοποίηση κατά την δική μου άποψη είναι ζήτημα πολιτικής κουλτούρας… Ένα πολιτικό σύστημα είναι νομιμοποιημένο όταν ο πολίτης το αισθάνεται κοντά του, όταν το χάσμα της αντιπροσώπευσης παραμένει μικρό και οι ευκαιρίες συμμετοχής και ανάπτυξης του κοινωνικού κεφαλαίου και εμπιστοσύνης είναι διάχυτες στον πολιτικό χώρο…».

Ένας άλλος φοιτητής σήκωσε το χέρι του. «Πως όμως κύριε έχουμε απονομιμοποίηση; Σχετίζεται με την ταύτιση μας με το νομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα;».

«Κοίτα… από την μία, μια απευθυγράμμιση και αποκρυστάλλωση των κομματικών ταυτίσεων σημαίνει απονομιμοποίηση των κομμάτων.

Από την άλλη, ένα πολιτικό σύστημα χρειάζεται την αποδοχή του ως τέτοιο από τον λαό, ώστε να είναι νομιμοποιημένο… Αν δεν συμβεί αυτό, πρώτον σίγουρα οι κομματικές ταυτίσεις φθίνουν, αποδυναμώνονται και δεύτερον, ανοίγει ο δρόμος για την μεταδημοκρατική αναμόρφωση του πολιτικοκοινωνικού τοπίου… Ωστόσο πρέπει να δούμε το συγκεκριμένο ερώτημα από μια άλλη σκοπιά. Σύμφωνα με τον Jurgen Habermas, επίκεντρο των κρίσεων νομιμοποίησης των πολιτικοκοινωνικών συστημάτων είναι οι αντιφάσεις και οι συγκρούσεις μεταξύ της καπιταλιστικής συσσώρευσης και των λαϊκών πιέσεων. Η διεύρυνση των πολιτικών δικαιωμάτων σε μια προσπάθεια νομιμοποίησης του συστήματος και μιας δημοκρατικής διαδικασίας απελευθέρωσε σταδιακά ένα κύμα απαιτήσεων για κοινωνική πρόνοια, ασφάλεια προνοιακά δικαιώματα, που σε μεγάλο βαθμό έρχονταν σε σύγκρουση με την οικονομία της αγοράς, που ήταν και είναι βασισμένη στο ιδιωτικό κέρδος. Αυτές λοιπόν οι κοινωνίες είτε αντιστέκονται στις λαϊκές πιέσεις είτε κινδυνεύουν με οικονομική κατάρρευση. Το σίγουρο είναι ότι θα έχουν μια διαρκώς αυξανόμενη αδυναμία, δυσκολία να παραμείνουν νομιμοποιημένες, καθώς είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο χάνουν την επαφή με τις μάζες, που καταστατικά είναι η πηγή της νομιμοποίησης τους».

Εθνικές Εκλογές 13ης Μαΐου 2018

Γραφεία Φιλελεύθερου Κόμματος

«Κυρίες και Κύριοι συνδεόμαστε με τα γραφεία του Φιλελεύθερου Κόμματος, όπου ο Μάρκος Κορωναίος θα πραγματοποιήσει δηλώσεις για το αποτέλεσμα των εκλογών… Παρακαλώ… να ακούσουμε τον νικητή των εκλογών…».

«Ελληνίδες, Έλληνες… σε όλη την ελληνική επικράτεια ακούστηκε καλά η θέληση του ελληνικού λαού… Και αυτή ήταν κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη… Επέλεξε την δημοκρατική αλλαγή, την συμφιλίωση, την ανάπτυξη, την εργασία… Κυρίως όμως, επέλεξε την Ενότητα. Η ευθύνη είναι μεγάλη στους ώμους μας. Έχουμε να κάνουμε δουλειά πολύ και σας υπόσχομαι ότι θα ανταποκριθώ στην εμπιστοσύνη σας και θα δουλέψω σκληρά. Θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελληνίδων, όλων των Ελλήνων απανταχού της γης. Ο λαός θα είναι η δύναμη μας, η δύναμη μου σε αυτόν τον δύσκολο στόχο που μου θέσατε. Να κλείσουμε έναν μεγάλο κύκλο διχασμού, να οικοδομήσουμε ξανά την εμπιστοσύνη του πολίτη στην πολιτεία, να δημιουργήσουμε νέες δουλειές, να φέρουμε πίσω τα ξενιτεμένα μας παιδιά. Αυτός είναι σκοπός ιερός και η αφοσίωση μου σε αυτόν αδιαπραγμάτευτη. Δεν θα αφήσουμε κανέναν πίσω… Όλοι μαζί θα αλλάξουμε αυτήν την χώρα, προς το καλύτερο… Σε μια Ευρώπη που θα προοδεύει με σταθερότητα και κυρίως ασφάλεια. Θα ήθελα να ευχαριστήσω ταυτόχρονα την σύζυγό μου, που μου στάθηκε πραγματικό στήριγμα την περίοδο που μας πέρασε… Καλό βράδυ σε όλες και όλους, και να είστε σίγουροι… από αύριο όλα θα είναι καλύτερα και η ελπίδα θα υψωθεί πάνω από την πατρίδα μας!».

Όλοι σηκώθηκαν όρθιοι χειροκροτώντας. Ο Μάρκος Κορωναίος ως επικεφαλής του Φιλελεύθερου Κόμματος κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές της 13ης Μαΐου με 43,4% και 162 έδρες, τερματίζοντας μια δεκατριάχρονη κυριαρχία του Εργατικού Κόμματος, αφήνοντας το στην δεύτερη θέση με 25% και 77 βουλευτές.

«Αναμφισβήτητα μιλάμε για την μεγαλύτερη εκλογική νίκη τα τελευταία σαράντα χρόνια, αν σκεφτούμε και το πόσο σκληρή ήταν η προεκλογική περίοδος… Μιλάμε για το τέλος μιας ολόκληρης εποχής. Τρεις πρωθυπουργοί του Εργατικού Κόμματος, και χρειάστηκαν δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις για να γίνει πολιτική αλλαγή…».

«Εντάξει Θάνο δεν ήταν μόνο αυτό… Το Εργατικό Κόμμα κατέγραφε συνεχή πτώση τα τελευταία δύο χρόνια και αν σκεφτεί κανείς και το σκάνδαλο των σχολικών γευμάτων, είναι ένα λογικό αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι αν θα καταφέρει ο κύριος Κορωναίος να οικοδομήσει μια προοπτική αντίστοιχης κυριαρχίας, να μην αποτελέσει δηλαδή παρένθεση… Αυτό νομίζω είναι αυτό που τον απασχολεί τώρα…», σχολίασε ο Γιώργος Κίμογλου.

«Μισό λεπτό συνάδελφοι… με ενημερώνουν ότι η κυρία Ορφανού, μόλις κατέφτασε στο Ζάππειο για να κάνει δηλώσεις…», είπε η παρουσιάστρια, Ναταλί Δάντη, διακόπτοντας τους δύο δημοσιογράφους.

Στους τηλεοπτικούς δέκτες εμφανίστηκε η πρωθυπουργός και Γενική Γραμματέας του Εργατικού Κόμματος από το 2016, οπότε και ανέλαβε την πρωθυπουργία έπειτα από την παραίτηση και τον θάνατο του προκατόχου της, Κωνσταντίνου Παπαδάκη. Η θέση της ήταν δύσκολη.

Τόσο ο Παπαδάκης όσο και ο προκάτοχος του, εδραιωτής της κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος, Λαυρέντης Μιχαηλίδης ήταν γηραιά μέλη του κόμματος και ιστορικά στελέχη, που άφησαν την πρωθυπουργία λόγω υγείας ή θανάτου. Ο δεύτερος παραιτήθηκε και πέθανε από καρκίνο ένα μήνα αργότερα, ενώ ο πρώτος πέθανε στην θέση του πρωθυπουργού τον Ιανουάριο του 2009. Εκείνη έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα κόμμα σε κρίση, έπειτα από τον θάνατο των δύο σημαντικότερων στελεχών του και φυσικά έπειτα από μια τεράστια εκλογική ήττα.

Ήταν μόλις τριανταπέντε χρονών και δεν μπορούσε να σηκώσει τέτοιο βάρος.

«Ελληνίδες, Έλληνες… ο λαός αποφάσισε και η απόφαση του είναι σεβαστή. Επέλεξε το Φιλελεύθερο Κόμμα να ηγηθεί της πατρίδας μας. Εύχομαι στον Μάρκο Κορωναίο καλή επιτυχία στο έργο που έχει να επιτελέσει και ελπίζουμε να διαχειριστεί τα γεμάτα ταμεία που αφήνουμε με σοφία, σύνεση και προς τος συμφέρον του λαού. Ο λαός και η πατρίδα βρέθηκαν αντιμέτωποι με καταστάσεις δύσκολες και οι αποφάσεις που πήραμε ήταν πραγματικά επώδυνες. Κάναμε λάθη, τα οποία φυσικά και δεν αρνούμαστε. Αναλαμβάνουμε αυτές τις ευθύνες.

Πριν δεκατρία χρόνια παραλάβαμε μια οικονομία, φτωχή και παραδίδουμε μια χώρα οργανωμένη, σύγχρονη, ευρωπαϊκή. Και για αυτά θα μας θυμάμαι ο λαός και η ιστορία. Σε ότι με αφορά…». Έκανε μια παύση και κοίταξε τις στήλες του Ζαππείου, ενώ τα φλας των φωτογράφων φώτιζαν το πρόσωπο της.

«Αναλαμβάνω την ευθύνη του αποτελέσματος και παραιτούμαι από την θέση της γενικής γραμματέως του κόμματος. Έχω μιλήσει με τον Χάρη Ανδρέου, και του ζήτησα να αναλάβει στην θέση μου, μέχρι την εκλογή νέου επικεφαλής από το κόμμα, όπως ορίζει το καταστατικό του. Προφανώς αύριο θα υποδεχθώ στο Μέγαρο Μαξίμου τον κύριο Κορωναίο για να του παραδώσω και επίσημα το γραφείο… Είμαι μόλις τριάντα πέντε χρονών και βρέθηκα σε μία θέση τεράστιων ευθυνών, να διαχειριστώ καταστάσεις που πολλές φορές ξεπερνούσαν κατά πολύ τις δυνατότητες μου… Είμαι ήρεμη. Έχω το κούτελο μου καθαρό και το κεφάλι μου ήσυχο, γιατί ακριβώς έκανα ότι μπορούσα… Θα είμαι στην πρώτη γραμμή των αγώνων, δίπλα στο λαό μας, όπως έκανα πάντα… Σας ευχαριστώ…».

*Οι χαρακτήρες και τα γεγονότα του βιβλίο είναι φανταστικά. Δεν αποτελεί ευθύνη του συγγραφέα αν η σύγχρονη Ελλάδα μοιάζει βγαλμένη από αρρωστημένη φαντασία

**Η συνέχεια το ερχόμενο Σάββατο με το δεύτερο μέρος…

***Ο Φώτης Κυζάκης γεννήθηκε το 2000 στην Περαία Θεσσαλονίκης με καταγωγή από την Χρυσούπολη Καβάλας. Στην Θεσσαλονίκη τελείωσε Γυμνάσιο και Λύκειο, ενώ στην συνέχεια, το 2018, ξεκίνησε τις σπουδές του στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, από όπου αποφοίτησε το 2022. Συνέχισε μεταπτυχιακές σπουδές στα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Εράσμους του Ρότερνταμ και πλέον εργάζεται στην Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων ΑΡΣΙΣ στην Θεσσαλονίκη. Το 2018 εκδόθηκε από τις Εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ το μυθιστόρημα του με τίτλο «Ρίζες ενός Εφιάλτη» και τον Μάρτιο του 2020 εκδόθηκε από τις εκδόσεις iWrite, το δοκίμιο πολιτικής ανάλυσης του με τίτλο «Αλέξης Τσίπρας: Η τετραετία της ωρίμανσης».