Σκοτώνοντας τη μεσαία τάξη

Του Γιώργου Τούλα 

Το καλοκαίρι του 2008 σε μια παραλία της Χαλκιδικής σχολιάζαμε κάτι δηλώσεις του Καραμανλή, πρωθυπουργού τότε, φαντομά έκτοτε, ο οποίος διαβεβαίωνε ότι η κρίση που μάστιζε την Αμερική και απειλούσε την Ευρώπη δεν έπρεπε να μας ενδιαφέρει γιατί τα δημοσιονομικά της δικής μας χώρας ήταν άψογα και μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως δεδομένο πως την είχαμε πηδήξει.

Η παρέα, άνθρωποι πάνω κάτω της ηλικίας μου, μια γενιά γύρω στα σαράντα, λίγο πάνω λίγο κάτω, άνθρωποι που φτιάξαμε τη ζωή μας χωρίς τη βοήθεια κανενός σχεδόν, αυτοδημιούργητοι οι περισσότεροι, με μοναδικό όπλο ένα πτυχίο πανεπιστημίου και όνειρα για μια καλύτερη ζωή από κείνη των γονιών μας, που παιδεύτηκαν πολύ στα ΄60ς και τα ‘70ς και με κόπο έμειναν εδώ, για να μην να ακολουθήσουν το μεταναστευτικό ρεύμα της εποχής, σε αντίθεση με πολλούς συγγενείς τους που πήραν τους δρόμους της ξενιτιάς.

Οι φίλοι μου λοιπόν και εγώ, στην πλειοψηφία μας ελαφρώς αποκατεστημένοι, όλοι λίγο ως πολύ με το μέτρο ως αξία ζωής, πάντα έχοντας στο νου μας να σταθούμε μακριά από τα μεγάλα ανοίγματα, να μη δανειστούμε πέραν των αντοχών μας, να μην ξοδέψουμε πιο κει από όσο μας παίρνει, μπορώ να πω ότι ζήσαμε μια δεκαπενταετία δουλεύοντας αρκετά σκληρά αλλά προκόβοντας. Φτάσαμε σε ένα επίπεδο λίγο καλύτερο από αυτούς που προηγήθηκαν, ποτίσαμε το δέντρο των ονείρων με αρκετά χειροπιαστά επιτεύγματα.

Δίπλα μας υπήρχαν πάντα και οι ‘’Άλλοι’’. Αυτοί που ήταν στα μεγάλα κόλπα, που έπαιρναν τις επιδοτήσεις των πολιτικών, που ζούσαν λαθραία χτίζοντας παλάτια, κυκλοφορώντας με κουρσάρες, μοστράροντας ζώαρες, που ενίοτε ζηλεύαμε. Τα περιοδικά και τα life style ένθετα των τηλεοράσεων τους αποθέωναν, πολλές φορές απορούσαμε πως το καταφέρνουν. Σήμερα πολλοί από αυτούς συλλαμβάνονται για 24 ώρες, για τα μάτια του κόσμου και μετά μόλις σβήσουν τα φώτα των τηλεοπτικών συνεργείων συνεχίζουν να κυκλοφορούν με το σοφέρ τους ανέγγιχτοι.

Επιστροφή σε μας όμως. Σε κείνο το καλοκαίρι του 2008. Προσπαθώντας να καταλάβουμε τι θα μας συνέβαινε και αψηφώντας τις διαβεβαιώσεις του τραγικού πρωθυπουργού, συζητούσαμε με φίλους στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, νοικοκυραίους και κει που είχαν αρχίσει να χάνουν σπίτια, βεβαιότητες, την ησυχία τους. Και λέγαμε μεταξύ μας, να δεις που θάρθει και δω.  Όταν έσκασε η ιστορία κρίση, μετά την άτακτη φυγή του ανύπαρκτου ανθρώπου που μας διαβεβαίωνε και μετά την τραγική προεκλογική μπαρούφα ΄΄λεφτά υπάρχουν΄΄που οδήγησε τον Γιώργο Παπανδρέου στην εξουσία και σε ένα σερί αεροπορικών ταξιδιών που κράτησαν μήνες και ροκάνισαν πολύτιμο χρόνο, χαρίζοντας του τον τίτλο του ιπτάμενου πρωθυπουργού, ήρθε η παραδοχή του προβλήματος. Που εν μέρει ήταν δικό μας πρόβλημα, στην ουσία όμως ήταν δικό τους, διότι το δημιούργησαν εκείνοι με τις τακτικές των κυβερνήσεων τριάντα χρόνων. Και η αδυναμία πυγμής και αντιμετώπισης του, έστω και την ύστατη στιγμή. Και μετά κληθήκαμε να παλέψουμε μαζί και με νόημα μας είπαν ότι τα φάγαμε μαζί να τα πληρώσουμε μαζί.  Ξεκίνησε έτσι ενάμιση χρόνος παλιμπαιδισμού και ανικανότητας να αντιμετωπιστεί το κακό στη ρίζα. Από τη μια η δική τους αστοχία, κυβέρνησης και τρόικας, που δεν ήθελε νόμπελ οικονομίας για να καταλάβεις ότι οδηγεί τη χώρα στο χαμό και ότι το κούρεμα θα έπρεπε να είχε γίνει ας πούμε το Γενάρη του 2009 και από την άλλη το γνωστό ελληνικό πείσμα, των εργατοπατέρων, των συντεχνιών, των συνδικαλισταράδων, όσων δεν έχουν δουλέψει ούτε μια μέρα στη ζωή τους.

Κάθε μέρα που περνούσε τα λάθη πολλαπλασιάζονταν και οι ζωές μας αδικαιολόγητα χειροτέρευαν. Νοικοκύρηδες άνθρωποι που δεν χρωστούσαν ποτέ πουθενά βρέθηκαν εξαιτίας των ‘’πιστολιών’’ που έριχναν και ρίχνουν στην αγορά οι αιώνιοι γκάνγκστερ να πνίγονται στα χρέη, άνθρωποι που μόχθησαν για να αποκτήσουν τα αυτονόητα να τα χάνουν μέσα σε ένα χρόνο με ασύλληπτες μειώσεις μισθών που δεν ήταν δα και του Ωνάση, με διαρκή ληστρικά χαράτσια για όσα απέκτησαν με νόμιμο τρόπο και είχαν ήδη φορολογηθεί πολλάκις για αυτά, οικογένειες να πλήττονται από την ανεργία που θέριευε, άνθρωποι που είχαν τον τρόπο τους, να βρίσκονται  σε έξι μήνες στο δρόμο και κυρίως ένας ολόκληρος λαός, ή σχεδόν όλος να χάνει το χαμόγελο και να καταλήγει άτυπα στο κρεβάτι του ψυχαναλυτή με βαριά κατάθλιψη.

Με τους ίδιους φίλους όταν βρισκόμαστε δεν έχουμε πια τίποτε καλό να πούμε. Πολλές φορές δεν μιλάμε κιόλας για να μην στεναχωρούμε ο ένας τον άλλον.  Δεν έχουμε διάθεση ούτε να κανιβαλήσουμε τους κάφρους πολιτικούς που με τη βοήθεια των καναλιών και των τσιρακιών τους που παριστάνουν τους δημοσιογράφους στα δελτία των οκτώ και κανονίζουν τα δάνεια των αφεντικών τους ανεβάζοντας και κατεβάζοντας πρόσωπα, εξυπηρετώντας ”οράματα” ανάπτυξης, κάνοντας γελοία και ξεδιάντροπη προπαγάνδα.

Η μεσαία τάξη της χώρας πέθανε, με συνοπτικές διαδικασίες και η κηδεία της δεν θα γίνει λόγω έλλειψης κονδυλίων. Απλά οι στάχτες της θα σκορπιστούν πάνω από τα πολυτελή καταλύματα των κορακιών, που περιμένουν υπομονετικά στη γωνία να πέσουν και άλλο οι μισθοί και οι τιμές για να αρχίσουν να χτίζουν την επόμενη Ελλάδα. Το ΤΑΙΠΕΔ ανελαβε ήδη τα έξοδα της κηδείας. 

Ο Αντώνης Σαμαράς δήλωσε πριν κανά δυο χρόνια πως η κατάρρευση της μεσαίας τάξης απειλεί τη δημοκρατία. Σώπα.

Βάσει νέας μελέτης της ΓΣΕΕ, ο φτωχός πληθυσμός στην Ελλάδα υπερδιπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα 4 στους 10 κατοίκους της χώρας να έχουν διαθέσιμο εισόδημα μικρότερο του αντίστοιχου ορίου φτώχειας του 2009