Social media manent

Η Βούλα Παπαχρήστου είναι από χτες το πρώτο επίσημο ελληνικό θύμα των κοινωνικών δικτύων. Παρατηρώ από χτες την αμήχανη αντίδραση πολλών που θεωρούσαν τα κοινωνικά Δίκτυα ως το ιδανικό βήμα για να λένε τα πάντα. Η ενηληκίωση για το ελληνικό twitter είναι απότομη και θα χρειαστεί φυσικά μια κάποια ζύμωση ώστε να εμπεδωθεί η πραγματική εικόνα του μέσου. Προηγήθηκαν μια σειρά από αντίστοιχα ατυχή περιστατικά, όπως αυτό του συγγραφέα Π. Τατσόπουλου (που αστειεύτηκε με τον Κολωκοτρώνη ως gay) ή της δημοσιογράφου του MEGA Σ. Δήμτσα (που θεώρησε τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών Σόιμπλε ως έναν σακάτη που ταλαιπωρεί την Ελλάδα), τα οποία ωστόσο δεν είχαν τις συνέπειες που είχε το χτεσινό συμβάν αλλά στάθηκαν αρκετά για να κατανοήσουμε όλοι την ανωριμότητα και την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε στην Ελλάδα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, λοιπόν, ήταν θέμα χρόνου να συμβεί ένα περιστατικό σαν το χτεσινό, όταν εδώ και καιρό παρατηρούμε το χάσιμο του μέτρου στον ελληνικό χώρο των κοινωνικών δικτύων.

Αυτό που δυστυχώς δεν αντιλαμβανόμαστε είναι πως τα κοινωνικά δίκτυα δεν είναι μια προέκταση του ιδιωτικού μας χώρου, όπου καθισμένοι χαλαρά μπροστά σε μια οθόνη με ένα ποτό και ένα τσιγάρο αναρτούμε ό,τι μας αρέσει. Ένα χοντροκομμένο αστείο με κάτι κουνούπια και Αφρικανούς μετανάστες σε μια παρεϊστικη προφορική κουβέντα σίγουρα θα περνούσε στα ψιλά της συζήτησης ως μια εύθυμη στιγμή. Τα κοινωνικά δίκτυα όμως είναι μια δημόσια προέκταση του καθένα από ‘μας και ήρθαν για να δώσουν ένα βήμα δημόσιου λόγου σε όλους. Είναι πάμπολες οι περιπτώσεις στο εξωτερικό που άνθρωποι έχουν χάσει την δουλειά τους ή ήρθαν τα πάνω κάτω στην προσωπική τους ζωή λόγω μιας εσφαλμένης ανάρτησης ή μIάς φωτογραφίας που δεν έπρεπε να δημοσιευτεί. Από χτες το ζούμε και στην Ελλάδα. Κι αυτό γιατί χιλιάδες άνθρωποι καθημερινά (ακόμα και το αφεντικό σου ή η πρωήν σου) παρακολουθούν τις δημοσιεύσεις ο ένας του άλλου, πόσο μάλλον αν αναφερόμαστε για δημόσια πρόσωπα.

Η Βούλα Παπαχρήστου δεν αντιλήφθηκε ως μια αθλήτρια που θα φορούσε το εθνόσημο εκπροσωπώντας τη χώρα της σε ένα σημαντικό διεθνές αθλητικό γεγονός, όπως είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ότι αποτελεί ένα πρότυπο ζωής για εκατοντάδες παιδιά και πολύ περισσότερο ότι είναι ένας εκπρόσωπος της χώρας στο εξωτερικό. Φανταστείτε, όμως, τι θα σήμαινε για το διεθνή Τύπο ένα μετάλλιο της Βούλας Παπαχρήστου μετά από την αποκάλυψη αυτών των αναρτήσεων. Καθόλου τυχαία, αυτό το διάστημα, η αγγλική ομοσπονδία ποδοσφαίρου, σε μια αντίστοιχη περίπτωση ποδοσφαιριστή της Άρσεναλ, προχώρησε άμεσα στην τιμωρία του, ενώ η Ολυμπιακή Επιτροπή του Καναδά (προφανώς για να αποφύγει τα χειρότερα) έχει εφιστήσει την προσοχή σε όλους τους αθλήτες της, που θα εκπροσωπήσουν την χώρα στο Λονδίνο, για κάθε ανάρμοστο tweet που θα δημιουργούσε πρόβλημα. Κι αυτό λίγο πριν εφαρμοστεί η πρωτότυπη αμφίδρομη επαφή αθλητών και θεατών μέσω της κοινωνικής δικτύωσης, για πρώτη φορά στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πολύς κόσμος λοιπόν δεν αντιλαμβάνεται τις συνέπειες της έκθεσης στα κοινωνικά δίκτυα και ίσως η έλλειψη παιδείας να είναι ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό. Το χτεσινό συμβάν όμως ήρθε για να μας κάνει να εμπεδώσουμε έστω και καθυστερημένα ότι στην εποχή της πλήρους έκθεσης των πάντων, τα γραπτά μένουν.