Σωπαίνω, σωπαίνεις, σωπαίνει

Οι συνάδελφοι του το ήξεραν αλλά σώπαιναν διότι πίστευαν ότι όφειλαν να τον καταγγείλουν οι φοιτητές, οι φοιτητές σώπαιναν διότι φοβόντουσαν ότι θα βρουν τον μπελά τους από κείνον, οι γονείς των φοιτητών σώπαιναν διότι θεωρούσαν ότι είναι δυστυχώς μέρος της ”διαδικασίας”, η κοινωνία των Σερρών γνώριζε και κουτσομπόλευε, αλλά μόνο κουτσομπόλευε, η διοίκηση του Ιδρύματος επίσης γνώριζε και στρουθοκαμήλιζε.

Περιπτώσεις σαν το λαβράκι των Σερρών υπάρχουν δεκάδες στην ελληνική κοινωνία, δεκαετίες τώρα. Και βασίζονται ακριβώς στην ανοχή, το φόβο, τη ΣΙΩΠΗ. Μια σιωπή που είναι συνενοχή, είναι αποδοχή, είναι έγκλημα. Αντιλαμβάνομαι τη συνθήκη, την συνήθεια στη σαπίλα και την παρακμή, στην εξάρτηση της προόδου μιας υπόθεσης από τη μίζα και το λάδωμα όμως τα αποστήματα είναι για να σπάνε. Και όσο πιο πολύ τα αφήνεις ανέπαφα εκείνα γίνονται καρκινώματα που μολύνουν τα υγιή κύτταρα μιας κοινωνίας, που είναι οι επόμενες γενιές.