Σπουδαία Γαλάνη

Βγαίνοντας από το Chrono(s) project της Γαλάνη στο Μέγαρο χθες βράδυ είχα την αίσθηση πως δεν πήγα σε μια συναυλία. Αλλά βίωσα μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Και επειδή το είχα χάσει το καλοκαίρι στο Sani Festival που πρωτοπαρουσιάστηκε στο Βορά το περίμενα πως και πως.

Τη Γάλανη την έχω δει δεκάδες φορές στη ζωή μου. Από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι σήμερα σε εντελώς διαφορετικούς χώρους, παραστάσεις, συναυλίες. Με τη φωνή της έχω συγκινηθεί, κλάψει, μερακλώσει, ανατριχιάσει, νταλκαδιάσει. Είναι μάλλον η τραγουδίστρια που έχω δει περισσότερες φορές στη ζωή μου στη σκηνή. Και κείνο που λατρεύω σε κείνη, πέρα από την ουράνια φωνή της είναι η πίστη της στην διαρκή ανανέωση, στην αναζήτηση, ο ανοιχτός τρόπος που αγκαλιάζει παλιό και νέο υλικό και το φωτίζει πάντα με νέα φώτα.

Θυμάμαι όταν βγήκε ο ΄Ατέλειωτος δρόμος ‘’της το 83, με μια παρέα που ήμασταν κολλητοί στο Λύκειο περάσαμε μερόνυχτα πάνω στο πικάπ, όχι ακούγοντας αλλά μελετώντας τραγούδια που αποκαλύφθηκαν μπροστά μας. Το ίδιο εκείνο ξάφνιασμα που ένιωσα τότε ένιωσα και απόψε τριάντα χρόνια μετά.

Αυτό που κάνει το Chrono(s) μια αριστουργηματική παράσταση είναι όλη της η σύλληψη αλλά κυρίως η εκτέλεση. Η Γάλανη φώναξε μαζί της 4 από τους καλύτερους μουσικούς της τζαζ σήμερα που τυχαίνει να είναι Έλληνες. Και παραμέρισε μπροστά στις μοναδικές τους δεξιότητες που ξεκινούν από τα όργανα και τους αυτοσχεδιασμούς και φτάνουν στην άξια θαυμασμού χρήση των σωμάτων τους.

Η Γάλανη υποχωρεί στη σκηνή από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι μπροστά σε αυτό το μουσικό ντελίριο που ξετυλίγεται εκεί και απογειώνει ένα τόσο δυνατό υλικό που λάμπει ξανά σαν να το φωτίζουν όλα τα αστέρια του κόσμου. Η Ανατολή, η Δύση, οι χρυσές εφεδρείες του Ελληνικού Πολιτισμού, γίνονται το καύσιμο μιας απίστευτης χημείας, που σπάνια ζει πια κάνεις σε μια παράσταση. Και η μεγάλη φωνή επιλέγει να συνοδεύσει αυτή τη μυσταγωγία αντί απλά να σταθεί από πάνω της. Και γίνεσαι μάρτυρας ενός σπουδαίου μουσικού γεγονότος, από αυτά που δικαιολογούν στον καιρό μας τους μύθους που δεν ξεθώριασαν, τη δύναμη των φωτισμένων ανθρώπων. Και η Γάλανη είναι ένας φωτισμένος άνθρωπος. Και το αποδεικνύει για άλλη μια φορά εδώ. Έδινε πάντα χώρο και ευκαιρίες σε ανθρώπους που το αξίζουν.

Πριν λίγες μέρες τη ρώτησα για αυτό τον πειραματισμό και τότε μου είχε απαντήσει: ‘’Δεν μπορώ να φανταστώ τη σχέση μου με τη μουσική σε μια καλλιτεχνική ακινησία. Μόνο η διαρκής αναζήτηση είναι αυτό που τροφοδοτεί τη γνώση και την παιδεία μου . Μόνο μέσα από αυτό το ψάξιμο μπορώ να συνεχίζω να “σπουδάζω” την τέχνη μου ώστε να καταφέρνω να εξελίσσομαι σαν άνθρωπος. Αυτός είναι ο σκοπός, το νόημα της ζωής μου’’

Και αυτό το σκοπό τον κάνει πράξη σε αυτό το μοναδικό project που θα μπορούσε να είναι το διαβατήριο της Ελλάδας στις σκηνές του κόσμου αυτή την εποχή. Ένα μεγάλο μπράβο.

Για την Ιστορία τα ονόματα των 4 πρωταγωνιστών είναι: Ο Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσο, ο Θωμάς Κωνσταντίνου στο ούτι, λαούτο και κιθάρα, ο Σπύρος Μάνεσης στο πιάνο, ο Χρήστος Ραφαηλίδης στο βιμπράφωνο.

Διαβάστε επίσης της συνέντευξη της στην parallaxi εδώ