Στα άδυτα της κοινωνικής πτώχευσης

Λέξεις: Ιωάννα Ιακωβάκη

Αδιανόητη η οδύνη και ο πόθος. Ποια οδύνη και ποιος πόθος όμως να κυριεύσει πρωταρχικά την ψυχή κάθε νοήμων ανθρώπου που παρακολουθεί καρτερικά τον ειδησεογραφικό φάκελο να ξετυλίγεται; 

 Η πληθώρα οδυνηρών γεγονότων που κατακλύζουν καθημερινά τη ροή των ειδήσεων και τη ροή των συζητήσεων ξεφεύγουν από τα πλαίσια του ρεαλισμού και ανάγονται περίτρανα σε δυστοπικές κοινωνίες.

Τα τελευταία δύο χρόνια, με ακριβή ημερολογιακή τοποθέτηση, σαν η πόρτα της πανδημίας να καλωσόρισε την ανθρωπότητα σε μια ιστορική γραμμή γεγονότων, η οποία φέρει στο οπλοστάσιο της όλα εκείνα τα μέσα που συναγωνίζονται περίτρανα ποια θα πρωτοστατήσει στον αγώνα δρόμου με έπαθλο τον θάνατο. 

Στον αγώνα αυτό, οι πιο ισχυροί ανταγωνιστές με τις μεγαλύτερες επιτυχίες στο βωμό του θανάτου, μια αρρώστια, πυρηνικά όπλα, πόλεμος μεταξύ μιας διαχωρισμένης για τους λίγους φυλής, γυναικοκτονίες, βία, και το ειδεχθέστερο όλων, η βία μιας μάνας στο παιδί της, εν προκειμένω, η εμμονή της μάνας και για τα τρία της παιδιά. Ποια επιστήμη κρίνεται καταλληλότερη να προβλέψει ζοφερότερο μέλλον από αυτό που ήδη σε εμάς έχει γίνει η καθημερινότητα επί του παρόντος;

Άραγε πόσο τραγική θα φαντάζει η σημερινή κοινωνική συνθήκη για τους απογόνους μας ή μήπως θα αποτελεί ένα επίγειο παράδεισο συγκριτικά με τα όσα έπονται για τους ίδιους. 

Πλέον πολλοί θα είναι εκείνοι που θα θέτουν στον εαυτό τους το ερώτημα αν αυτό αποτελεί μια παροδική κατάσταση όπως φάνταζε για εμάς η αρχή της πανδημίας τον Μάρτιο του 2020 έχοντας πλήρη άγνοια για όσα έπονται. Είναι τραγικό επίσης το γεγονός πως η τότε ζοφερή πραγματικότητα σήμερα φαντάζει αθώα και ιδανικότερη συγκριτικά με το πραγματικά αισχρό κοινωνικό γίγνεσθαι που έχουμε χτίσει σαν κοινωνία.

Όταν ο θάνατος αποτελεί το έπαθλό ενός αγώνα δρόμου, πως θα αναγεννηθεί το φως και η ελπίδα μέσα από τα άδυτα του σκότους. Η κοινωνία μας πλέον, όσο ανθρώπινη και ελπιδοφόρα φάνταζε κάποτε, έχει εξαντληθεί και στερέψει από κάθε μικρή πιθανότητα ανάκαμψης. 

Όταν για 2 τουλάχιστον χρόνια ο αριθμός των θανόντων ανακοινώνεται σαν μια κοινή λίστα αριθμημένων ατόμων σε καθημερινή βάση που καταμετρώνται στους θαλάμους των νεκροτομείων σαν τυπικές μονάδες, με την ίδια ψυχρότητα και κενότητα που απαριθμούνταν και οι μελλοθάνατοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης , διαπιστώνεται πως ο σύγχρονος άνθρωπος εκπαιδεύεται στο να μην αναπτύσσει οποιαδήποτε συναισθηματική νοημοσύνη.

 Η επαναλαμβανόμενη τριβή και έκθεση στη βία κάθε μορφής εξαφανίζει οποιοδήποτε συναίσθημα, το ισοπεδώνει. Ειδικά όταν η βία προκύπτει από άτομα και περιβάλλοντα που ακόμα και στη τελευταία στιγμή επικρατεί η ελπίδα ότι δεν θα σε προδώσουν, εξαφανίζεται κάθε εντυπωσιασμός. Οι τελειότεροι όλων των σεναριογράφων και σκηνοθετών να ακονίσουν το μυαλό τους, δυστυχώς η φύση του ανθρώπου, η κοινωνία μας όπως εμείς της χτίσαμε, ξεπερνά κάθε φαντασία και έρχεται να επιβεβαιώσει την πιο ανατριχιαστική στιγμή σε κάθε θρίλερ: η ιστορία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Ίσως τότε να αντιληφθείς, για ακόμα μια φορά δυστυχώς πως το μυαλό ενός άρρωστου ανθρώπινου πλάσματος να ξεπερνά σε διαστροφή κάθε άλλο πλάσμα στο πλανήτη αυτό. Γιατί η χείριστη και αθεράπευτη όλων των ασθενειών είναι η διαστροφή. Η μαγεία της κρύβεται στο ξεχωριστό της στοιχείο πως είναι απρόβλεπτη. Τίποτα δεν μπορεί να τη προβλέψει, κανένας κανόνας, κανένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο διότι, δεν γνωρίζει από κανόνες και μοτίβα, αγνοεί την ηθική και το συναίσθημα.

Η σύγχρονη κοινωνία έχει αποτύχει παταγωδώς να επιφέρει την ελπίδα και την ανθρωπιά. Όλα τα σχέδια ύστερα από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο απέτυχαν και οδήγησαν με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια στις παρυφές του Γ’ παγκοσμίου πολέμου, που έκανε την έναρξη του με εντυπωσιακό τρόπο και με ανατριχιαστικές συμπτώσεις με τους προηγούμενους δύο που άφησαν πίσω τους αμέτρητες αιώνια ανοιχτές πληγές στις ψυχές όσων τους βίωσαν. 

Δυστυχώς όμως για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται πως εκεί που χρήζει αναγκαιότητας το πάθημα δεν γίνεται μάθημα. Κάθε μορφή βίας επαναλαμβάνεται. Το μοτίβο επιβίωσης πλέον είναι πως η βία γεννά βία ως όπλο για να κερδηθεί η επιβίωση. Η βία εμφανίζεται ως εγγενές χαρακτηριστικό κάθε σύγχρονης προσωπικότητας. Μοιάζει σαν ο σύγχρονος άνθρωπος να νιώθει την ανάγκη να εκτονωθεί από τη καταπίεση και το άγχος που βιώνει με μοναδικό όπλο του τη βία. Βρίσκει στο οπτικό του πεδίο κάθε πιθανό συνάνθρωπο ως ένα κενό πεδίο να αποδώσει τα απωθημένα του και να προσπαθήσει να γεννήσει μέσα από αυτά το πάθος και την χαμένη του ελπίδα για ελπίδα! 

Έχουμε οδηγηθεί σαν κοινωνία στο τετελεσμένο επίπεδο τα δεδομένα να θεωρούνται ζητήματα και εκ τούτου να εγείρονται νέα ζητήματα για τη πορεία που έχουμε επιλέξει σαν κοινωνία, σαν πολιτισμός, σαν παρακαταθήκη για τους μεταγενέστερους.