Στα χαμένα

Το άρθρο αυτό δεν θα αρέσει. Ούτε like πολλά θα πάρει, ούτε shares. Διότι απλά θα πει αλήθειες που πειράζουν πολλούς.

Παρακολουθώ ακριβώς μια βδομάδα τώρα όσα γίνονται, λέγονται και γράφονται, γύρω από την μεγαλύτερη νεώτερη ελληνική τραγωδία που ζήσαμε και που θυμάται η δική μου γενιά. Που έχει στοιχίζει τη ζωή, σε ας πούμε περίπου εκατό ανθρώπους, ακόμα δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα κάποιος πόσοι είναι και αφάνισε ένα μεγάλο κομμάτι της Ανατολικής Αττικής, 12.600 στρέμματα.

Από τη μια υπάρχει η διαχείριση της ανύπαρκτης κυβέρνησης, που ξεκίνησε με ένα δεν ξέρω, δεν είδα, δεν γνωρίζω, ένα κάκιστο show τρίτης διαλογής που παρακολουθήσαμε σε ζωντανή σύνδεση με την ενημέρωση του πρωθυπουργού, τις δηλώσεις απίθανων υπουργών, που δεν θα έκαναν καριέρα ούτε σε κυβέρνηση αφρικανικής χώρας-παρωδίας, τον κυνισμό του υπέρτατου των σαλτιμπάγκων, του Πάνου Καμμένου και την αδυναμία μια βδομάδα τώρα για μια ένδειξη μεταμέλειας, συγνώμης, ουσιαστικής ανάληψης ευθύνης και απάλυνσης του πόνου των ανθρώπων. Κάτι σου μου του ακούμε και υποσχέσεις για διορισμούς, λες και αυτό είναι τώρα το ζητούμενο. Τραγικά λίγοι.

Στον αντίποδα μια αντιπολίτευση, μιλώ για την Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, στα κάγκελα. Οι αναμάρτητοι, που επί των ημερών τους η Ελλάδα έκανε την ανομία πράξη, νομιμοποίησε την αυθαιρεσία, είδε μεγαλοστελέχη της να χτίζουν πάνω σε γιαλούς και δάση, να καταπατούν το σύμπαν, να δίνουν άδειες για εγκλήματα, που επί των ημερών τους στήθηκε η πιο στρεβλή και άρρωστη αντίληψη για το τι είναι ανάπτυξη, που επικροτήθηκε η λαμογιά, η κλεψιά και η θεωρία κάνω τα στραβά μάτια γιατί είναι δικός μας. Εγκλήματα που από το 1974, για να μην πάω πιο πίσω, μέχρι σήμερα στιγμάτισαν τον τόπο, κατέστρεψαν την ομορφιά της χώρας, γέννησαν τερατογεννέσεις όπως το Μάτι. Εγκλήματα που εξαφάνισαν ένα κόμμα εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ και συρρίκνωσαν το άλλο μεγάλο κόμμα τη ΝΔ. Και όμως αυτοί οι άνθρωποι κατηγορούν τους άλλους, τους ερασιτέχνες, για εγκληματίες, για αμέλεια. Μαζί και δημοσιογράφοι που τα Μέσα που εκπροσωπούν που 4 χρόνια πριν ζούσαν από τα αμαρτωλά χρήματα, 130 εκατομμύρια του ΚΕΛΠΝΟ και δεκαετίες ολόκληρες από διαπλοκές και σήμερα κάνουν τους τιμητές των πάντων.

Και από την άλλη ο κόσμος. Οι ψηφοφόροι. Όλοι εμείς. Στα κάγκελα επίσης. Σε ένα μοναδικό εμφύλιο στα social media και τα καφενεία. Άνθρωποι τυφλοί για το πριν, τυφλοί για το τώρα. Σκίζουν τις σάρκες τους κάθε μέρα. Με κύματα μίσους. Ξέρω ανθρώπους που δεν μιλούσαν, ποτέ δεκαετίες φωτογράφιζαν ηλιοβασιλέματα και τώρα ξαφνικά ανακάλυψαν ότι ο Τσίπρας είναι εγκληματίας και το γράφουν κάθε μέρα στο fb. Ανεβάζουν σκίτσα του Αρκά, ο οποίος τις δεκαετίες της άπλας και της ανομίας σκιτσάριζε ζωάκια που μιλούσαν για σεξ. Ξέρω και άλλους που είχαν κοινωνική συνείδηση και αριστερό ουμανισμό και με το παραμικρό ξεσηκώνονταν και απαιτούσαν δικαιοσύνη και παραιτήσεις, τώρα μπαίνουν και σου κουνάνε το δάκτυλο λέγοντας σου ότι είσαι φερέφωνο της δεξιάς όταν λες ότι κάποιος επιτέλους πρέπει να παραιτηθεί.

Και τέλος Εμείς που χτίσαμε εκεί που δεν έπρεπε, βολευτήκαμε όπως δεν έπρεπε, σιωπήσαμε όταν δεν έπρεπε.

Δεν ξέρω τι έχουμε πάθει σε αυτή τη χώρα. Δεν ξέρω αν έχει κάτι ο αέρας και κάνει τη μνήμη να κρατά λίγες ώρες, την ευθιξία να έχει κομματικό πρόσημο, τον εμφύλιο, έστω και λεκτικό, κομμάτι της ύπαρξης μας. Ξέρω όμως ότι έτσι πάμε με διακόσια πάνω στον τοίχο. Ότι είτε ο Αλέξης κυβερνήσει, είτε ο Κυριάκος, είτε κάποιο άλλο φιλόδοξο αστέρι του παλαιού ή νέου συστήματος, η συντριβή θα είναι μοιραία. Διότι δεν έχουμε αντιληφθεί τι σημαίνει ενδοσκόπηση, αυτοκριτική, παλεύω για ένα κοινό σκοπό, αγαπώ την πατρίδα μου και όχι την καρέκλα, μπορώ να βάλω στην άκρη τις φιλοδοξίες μου και να συνεργαστώ με όποιον αξίζει για να πάρει μπρος αυτό το κάρο. Και κυρίως να θυσιάσω όσα με βόλεψαν χρόνια, να γκρεμίσω μόνος μου τις στρεβλώσεις και τις ανομίες πριν τις γκρεμίσει η επόμενη φωτιά ή πλημμύρα.

Καμμένη γη, καμμένα μυαλά.