Στα χρόνια της η Μήδεια, δεν είχε σοσιαλ μίντια

Λέξεις: Κωστής Παπαϊωάννου 

Το περί δικαίου αίσθημα είναι στοιχείο του κοινωνικού ιστού, συλλογική αξιακή αποτύπωση. Είναι δύναμη μεγάλη. Συγκροτεί κάποτε άμυνες απέναντι στην αυθαιρεσία των ισχυρών. Μην το υποτιμάμε.

Είναι όμως και χυλός μνησικακίας και συμπλεγμάτων, με αφετηρία την αγέλη που πορεύεται στα στενά της έρημης πόλης με δαυλούς, τσουγκράνες (και smartphones).

Το σοκ μπροστά στην παιδοκτονία, το πιο ανείπωτο από τα ανείπωτα εγκλήματα, είναι βαθύ και δικαιολογημένο. Και ο θυμός ξεχειλίζει ευεξήγητος. Στη φύση του ανθρώπου να αναφλέγεται όταν έρθει αντιμέτωπος με πράξη που προσβάλλει κάθε γραπτό και άγραφο νόμο, που φέρνει το ανθρώπινο στον “χώρο του αοράτου”. Εύκολη καταφυγή η οργή όταν κάτι δεν το χωράει ο νους. Μας τρομάζει η σκοτεινή ψυχή, ανοίγει κενό κάτω απ’ τα πόδια, φανερώνει για μια στιγμή το εντός μας χάος.

Απέναντι όμως στις κραυγές των πολλών δεν έχουμε άλλο να αντιπαραθέσουμε από τον ορθό λόγο, όσο κι αν μοιάζει λίγος και πεζός. Ας αρθρώσουμε λοιπόν τα στοιχειώδη.

Την αποκατάσταση των δομών ψυχικής υγείας. Είμαστε κοινωνία χωρίς άμυνες σε πανδημία ψυχικής υγείας.

Την συγκρότηση -επιτέλους- μηχανισμών προστασίας για τα παιδιά θύματα. Το χρωστάμε (και) σε αυτά τα τρία χαμένα παιδάκια. Ο τρόπος που θυματοποιούμε ξανά τα ανήλικα θύματα είναι πρωτόγονος.

Τέλος, να σκεφτούμε τους μηχανισμούς εκείνους που θα ρίξουν λίγο φως στην Αγία Οικογένεια ως θεσμό (ανα)παραγωγής βίας. Το θολωμένο μυαλό εκεί βρίσκει τον πιο σκοτεινό του λαβύρινθο.

Και μετά σιωπή.