Στη χώρα που πρωταγωνιστεί το χιόνι και χάνουν το νόημα οι λέξεις

Ζούμε στη χώρα της υπερβολής και των εντυπωσιασμού, αυτό είναι βέβαιο.

Μπορεί να είναι και παγκόσμιο το φαινόμενο, πια. Αλλά εδώ, στην Ελλάδα μας, έχουμε ένα τρομερό στοιχείο: Μας αρέσει να τα φουσκώνουμε όλα, να κινδυνολογούμε, να δημιουργούμε εντυπώσεις, να σπέρνουμε και να επενδύουμε στο φόβο.

Αυτό μπορεί να μας αποφέρει κάποιο κέρδος, μπορεί και απλά να σπάμε πλάκα. Μπορεί να ικανοποιούμε μια πρωτόγονη επιθυμία μας να προκαλούμε ντόρο, να τραβάμε τα βλέμματα πάνω μας, να δοκιμάζουμε τα νεύρα και τις αντοχές των ανθρώπων που ακούν ή διαβάζουν όσα λέμε ή γράφουμε κι έτσι βέβαια να κατανοούμε και μέχρι πού φτάνει η αντίληψη του καθένα, ποια συμφέροντα εξυπηρετεί, ή από ποιες ιδεολογίες ή προκαταλήψεις έχει επηρεαστεί.

Στη δημοσιογραφία βέβαια έχεις μια ευθύνη παραπάνω. Γιατί υποτίθεται πως αυτός που λέει ή γράφει έχει ερευνήσει, έχει φιλτράρει ένα γεγονός με τις αρχές της δεοντολογίας, της επιστημονικής έρευνας και της κοινής λογικής.

Οπότε, για όσα μεταφέρεις στο ρεπορτάζ σου, έχεις μια ευθύνη παραπάνω. Η κάθε λέξη που χρησιμοποιείς και το κάθε θέμα με το οποίο καταπιάνεσαι, έχει τη σημασία της/του.

Ζούμε στη χώρα, λοιπόν, που τις τελευταίες μέρες, όπως μας είπαν, πρωταγωνιστεί το χιόνι. Ναι, το άκουσα κι αυτό σε δελτίο ειδήσεων. «Το χιόνι θα πρωταγωνιστήσει τις επόμενες μέρες».

Κάνω προσπάθεια να δεχτώ τη μεταφορική έννοια  της έκφρασης «χιόνι – πρωταγωνιστής». Το αφήνω για λίγο και πάω στην ουσία.

Βγαίνω έξω και ψάχνω χιόνι. Άφαντο. Λίγο χιονόνερο και αν.

Πώς ακριβώς θα πρωταγωνιστήσει ή πώς ακριβώς πρωταγωνίστησε το χιόνι; Τι ακριβώς έχει συμβεί στη Θεσσαλονίκη, αλλά και στη χώρα για να μπορώ να πω κάτι τέτοιο; Χιόνισε τόσο πολύ πια; Εκτός αν θυμηθώ μια παλιά ρήση που λέει «μην αφήσεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία», που θα έχει λίγο χιόνι και λίγο περιπέτεια.

Θα μου πείτε, υπήρξαν περιοχές που όντως χιόνισε. Είδαμε εικόνες. Και πού ακριβώς βρίσκεται η τόσο σημαντική είδηση σε αυτό; Γιατί πρέπει να αφιερώσω τόσο μεγάλο μέρος της ενημέρωσης για να πω ότι σε μια ορεινή περιοχή χιόνισε και γιατί πρέπει να προκαλέσω σκόπιμα ή μη έναν φόβο και πανικό ότι «από αύριο η κακοκαιρία χτυπά τη χώρα;» λες κι αυτό δεν έχει συμβεί ποτέ;

Αυτή η απόπειρα εντυπωσιασμού γυρνάει μπούμερανγκ.

Θα λιγοστεύουν οι άνθρωποι που μας πιστεύουν, πια και αν πράγματι κάποτε γίνει κάτι σοβαρό, θα υπάρχει τέτοια δυσπιστία ήδη, που θα παύει να έχει νόημα αυτό που λέμε.

Χάνουν το νόημα οι λέξεις όταν λες πως το χιόνι θα πρωταγωνιστήσει ή ότι «κλείδωσε» η νέα κακοκαιρία. Άκου «κλείδωσε» η κακοκαιρία. Το διαβάσαμε κι αυτό.

Αν άραγε πραγματικά χτυπούσε η κακοκαιρία τη χώρα μας, τι θα λέγαμε;

Δεν είναι όμως δημοσιογραφικό το πρόβλημα. Είναι μιας ολόκληρης κοινωνίας, που αρέσκεται να υπερβάλλει. Και οι φίλοι μας οι μετεωρολόγοι δεν φείδονται υπερβολής ορισμένες φορές. Αρέσκονται στον εντυπωσιασμό. Λίγο αυτοί που κερδίζουν δημοσιότητα, λίγο εμείς, πάει, ήρθε η καταστροφή. Πηχυαίοι τίτλοι, σοκ, καταστροφή, η επέλαση του χιονιά που σαρώνει και… αυτό ήταν.

Ακόμη μια μέρα που η δημοσιογραφία δεν την είδε αυτή την άσπρη μέρα που τόσο περιμένει.