Στη χώρα της λήθης

Με κάποιο μαγικό τρόπο και τη γενναία βοήθεια των media, που επιτελούν έργο ζηλευτό στην πλειοψηφία τους, μακριά από το σκοπό για τον οποίο επίσημα δημιουργήθηκαν, λειτουργώντας άκρως αποπροσανατολιστικά και υπηρετώντας το κυρίαρχο αφήγημα, όλα τα εγκλήματα παντός είδους στην Ελλάδα περνάνε από το φως στο σκοτάδι, γίνονται αόρατα.

Οικονομικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά, όλων των ειδών οι ακρότητες, οι παραλείψεις, οι καταστροφικές πολιτικές, οι παρεμβάσεις υπέρ ημετέρων, η αποσιώπηση τρομακτικών στοιχείων, η κατασπατάληση δημοσίου χρήματος έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα καθεστώς αποδεκτό.

Ελάχιστοι αντιδρούν, ελάχιστοι αρθρώνουν λόγο αντίθεσης σε όσα συμβαίνουν, η κριτική εξαντλείται συνήθως στα social media και όλα κυλούν σαν να μη συμβαίνει τίποτε σοβαρό.

Η περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών όμως διαφέρει. Δυο χρόνια μετά και με ολοκληρωτικό σκοτάδι σχετικά με τη διερεύνηση της να καλύπτει τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις των συγγενών έρχονται σποραδικά ντοκουμέντα που φέρνουν με μεγάλη δυσκολία στο φως αυτοί οι άνθρωποι, όπως τα πρόσφατα ανατριχιαστικά ηχητικά ντοκουμέντα λίγο πριν το τέλος που ξυπνούν σποραδικά το συλλογικό υποσυνείδητο από τη χειμερία νάρκη.

Κανένα άλλο περιστατικό δεν κατάφερε μέχρι σήμερα να αφυπνίσει, έστω και σποραδικά τις συνειδήσεις, να ενεργοποιήσει αντανακλαστικά, να κινήσει το δημόσιο αίσθημα για την απόδοση δικαιοσύνης.

Χάρη σε μια γυναίκα σύμβολο, τη Μαρία Καρυστιανού και τους υπόλοιπους συγγενείς των θυμάτων παραμένουν ακόμα άνθρωποι σε μια εποχή απώλειας αυτής της ιδιότητας και απογύμνωσης της λογικής και των συναισθημάτων. Ας ελπίσουμε η δεύτερη επέτειος να βρει το δρόμο της δικαίωσης για τους ανθρώπους που χάθηκαν…

*Το editorial του τεύχους Φεβρουαρίου 2025 της parallaxi