Στη χώρα των εγκαταλειμμένων

του Γιάννη Τσολακίδη Λένε πως αν δεν κάνεις ρεπορτάζ, δημοσιογράφος δε γίνεσαι. Πως αν δεν καείς, κάρβουνο δεν πιάνεις, από φωτιά δεν ξέρεις. Αν δεν πας σε πορεία δεν ξέρεις πώς κόβει την αναπνοή το δακρυγόνο. Η εμπειρία και η σοφία που αποχτάς από αυτήν είναι μεγάλη σχολή. Βρέθηκα σε «ρεπορτάζ» για ένα εγκαταλειμμένο σκυλί, τίποτε το συγκλονιστικό. Δεν πίστευα ότι μπορεί να ισχύει τόσο πλειοψηφικά η παροιμία «στου άλλου τον κώλο εκατό ξυλιές»,  «τους κύκλους μη μου τάραττε» και «φύγε από μένα διάολε και πάνε στο γείτονά μου». Η συμπεριφορά της αδιαφορίας προς τον διπλανό από τις μικρές λεπτομέρειες φαίνεται. Από όλες τις εκφάνσεις της αδιαφορίας, από τον κουρελιασμένο άστεγο  συνάνθρωπο στο δρόμο, από τον μετανάστη που γυρεύει μια καλύτερη … «τρώγλη» ως  το αδέσποτο εγκαταλειμμένο σκυλί που σε κοιτάει με μάτια γεμάτα απορία και κοιλιά αδειανή. Δεν ξέρω πώς, δεν ξέρω γιατί κι αν ξέρω ή υποθέτω, είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως έχουμε καταντήσει ένας αδιάφορος, ανεύθυνος «εαυτός». Και οι πολλοί «εαυτοί» κάνουν και τον λαό… Θα προσπαθήσω να τα πω εν συντομία. Πρόσφατα μια γειτόνισσα μου βρήκε ένα κουτάβι μέσα σε χαρτόκουτο.  Ένας απόλυτα μαλάκας το  είχε εγκαταλείψει. Το έφερε στην πολυκατοικία που ζούμε, συνομιλήσαμε τι να το κάνουμε, ανέλαβα προσωρινά να το φροντίσω ως να βρεθεί κάποιος που να νοιαστεί για ένα εγκαταλειμμένο. Γιατί εμείς έχουμε σκύλο ήδη, δεν έχουμε και αυλή, κτήμα, ένα κάτι τέλος πάντων… Δεν υπάρχει. Μέχρι αυτή την ώρα, 4 μέρες μετά.  Αυτή είναι η χώρα μας, η χώρα των εγκαταλειμμένων. Από το νοιάξιμο για την ….δημοκρατία και την ΑΟΖ ως το νοιάξιμο για τον διπλανό  μου άνεργο ή  και τον εγκαταλειμμένο σκύλο, έχει μια διαφορά. Το πρώτο, το θεωρητικό, το …γενικώς ενδιαφέρον για το πολίτευμα για το μέλλον του τόπου, τις αξίες, το … «διακύβευμα»  και άλλες τέτοιες στεντόρειες παπαριές είναι πανεύκολο στη ρητορεία και τις εξαγγελίες. Πανταχόθεν. Το δεύτερο είναι άμεσο, ακτιβιστικό, απαιτεί και προβλέπει λύση, κινητοποιεί το μέγα περιεχόμενο του εγκεφάλου, το λογικό με το θυμικό να συνεργάζονται για το τώρα. Και ρωτά απλά, που θα πάει ένας εγκαταλειμμένος; Η απάντηση είναι δυστυχώς …. Στην εγκατάλειψή του. Μας λείπει η κουλτούρα της συνεργασίας, της αλληλοβοήθειας, της αλληλεγγύης, ένα μήνυμα ζήτησα, έστω του στυλ «εγώ  αναλαμβάνω για λίγο, ως να βρω κάτι»  ή «δώστον και βλέπουμε». Δεν θα κακίσω κανέναν… Άλλωστε κι εγώ προσωρινά τον πήρα τον μικρούλη. Αλλά αν δεν βρεθεί άλλος, ΔΕΝ θα τον αφήσω…