Στην Αίγυπτο, άνθρωποι στέλνουν στη Γάζα ό,τι μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα μπουκάλι
Το κύμα γίνεται ταχυδρόμος, η θάλασσα γίνεται διάδρομος ανθρωπιάς
Λέξεις: Μάνος Λαμπράκης
Η κοινωνία της απόρριψης μαθαίνει να πετάει – να πετάει σκουπίδια, να πετάει ανθρώπους, να πετάει ευθύνες. Στις παραλίες, τα άδεια πλαστικά μπουκάλια γίνονται σιωπηλά μνημεία μιας κουλτούρας χωρίς ρίζες, μιας ζωής που έχει χάσει το μέτρο και το έλεος. Όμως αυτά τα ίδια μπουκάλια, όταν γεμιστούν με ρύζι και φακιές και πεταχτούν ξανά στη θάλασσα, αλλάζουν φύση, γίνονται φορείς ζωής, μάρτυρες μιας αντίστασης που δεν μετριέται σε όπλα, αλλά σε ψίχουλα σωτηρίας.
Στην Αίγυπτο, άνθρωποι στέλνουν στη Γάζα ό,τι μπορούν να χωρέσουν σ’ ένα μπουκάλι. Το κύμα γίνεται ταχυδρόμος, η θάλασσα γίνεται διάδρομος ανθρωπιάς. Και τότε αυτό είναι η σπάνια στιγμή όπου η ίδια χειρονομία του «πετάω» αλλάζει σημασία. Από την εγκατάλειψη περνάμε στην ελπίδα. Από το απόβλητο στο θαύμα.
Αντί να αφήνουμε τις παραλίες γεμάτες με νεκρά πλαστικά, μπορούμε να τις κάνουμε τόπους προσευχής: γεμίζουμε τα μπουκάλια, όχι με τοξικά ίχνη μιας κατανάλωσης χωρίς σκέψη, αλλά με τροφή και ελπίδα, και τα επιστρέφουμε στη Θάλασσα σαν αντίδωρο. Αυτό είναι ανθρωπιά κι αυτή είναι αντίσταση απέναντι στη βαρβαρότητα μιας γενοκτονίας που θέλει να πεινάσουν οι άνθρωποι. Ένα μπουκάλι που κυλάει στα κύματα δεν είναι σκουπίδι, είναι όμως Ευαγγέλιο.
*Ο Μάνος Λαμπράκης είναι θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός και μεταφραστής.
