Στην άλλη στάση κατεβαίνω κι εγώ
του Άκη Δήμου Εμένα, απ’ όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες, πιο πολύ μ’ έχει αναστατώσει μια κυρία Μαριάνθη, από την Ξάνθη ή από τη Δράμα, δεν καλοθυμάμαι, που τηλεφώνησε χτες στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη κατασυγκινημένη γιατί, όπως είπε, χρόνια ονειρευόταν να μιλήσει στο τηλέφωνο με την παρουσιάστρια και τώρα δεν μπορούσε να […]
του Άκη Δήμου
Εμένα, απ’ όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες, πιο πολύ μ’ έχει αναστατώσει μια κυρία Μαριάνθη, από την Ξάνθη ή από τη Δράμα, δεν καλοθυμάμαι, που τηλεφώνησε χτες στην εκπομπή της Ελένης Μενεγάκη κατασυγκινημένη γιατί, όπως είπε, χρόνια ονειρευόταν να μιλήσει στο τηλέφωνο με την παρουσιάστρια και τώρα δεν μπορούσε να το πιστέψει. Δήλωσε επίσης, ασθμαίνοντας απ’ τη συγκίνηση, ότι τα χρωμοσαμπουάν που κέρδισε (ολόκληρη κούτα, όχι αστεία) τηλεφωνώντας δεν ήταν τίποτα μπροστά στη χαρά της που πραγματοποιήθηκε τ’ όνειρό της και θα τα φυλάξει, παρόλο που της είναι άχρηστα γιατί η ίδια δεν βάφει τα μαλλιά της, τα βάφει βέβαια η κόρη της αλλά αυτή είναι παντρεμένη στην Αθήνα και δεν της περισσεύουν για τα μεταφορικά.
Δεν κάνω πλάκα. Άκουσα την κυρία Μαριάνθη με τ’ αυτιά μου περιμένοντας τις δηλώσεις Σόιμπλε – Βαρουφάκη μπας και καταλάβω την τύφλα μου, αν και δεν έπαιζε καμία τέτοια πιθανότητα αφού από οικονομικά δεν σκαμπάζω. Το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι στο τέλος του μήνα είμαι ταπί και ψύχραιμος, ακόμη και τα ρέστα απ’ τα χαρτομάντιλα τα χρωστάω και συνιστώ, στους δανειστές μου να επιδείξουν κι αυτοί ανάλογη ψυχραιμία, κακός άνθρωπος δεν είμαι, απλώς πάσχω από μόνιμη ταμειακή δυσχέρεια, όλο λέω να το κοιτάξω αλλά πού να κλείσεις ραντεβού με το ΙΚΑ, πρώτα πρέπει να πεθάνεις. Τώρα που μιλάμε, πάντως, έχει πάει αρχές του μήνα κι ακόμη δεν έχω πληρώσει τίποτα αλλά ok., δεν ανησυχώ, μες στο συμπούρδουλο ποιος θα με προσέξει εμένα, χεστήκανε. Και λέω μόλις δω και παραζορίσει το πράγμα, να πάρω στη Μενεγάκη και να κάνω ότι χαίρομαι τρελά που την ακούω (μπορώ να σου παίξω εξαιρετικά τον χαρούμενο, αν και καλύτερα ερμηνεύω τον καταθλιπτικό με τις τάσεις αλκοολισμού, θεωρώ ότι αυτός είναι ο ρόλος μου). Θα καλέσω λοιπόν την Ελένη και εκεί που θα ξεχειλίζει η χαρά μου, όλο και κάτι θα τσιμπήσω, τίποτα χρωμοσαμπουάν ή κανένα βούτυρο, μου λένε ότι δίνει και τέτοια. Κι αφού ούτε τα μαλλιά μου βάφω και τη χοληστερίνη μου προσέχω, θα τα μεταπωλήσω κι έτσι τοιουτοτρόπως θα πληρώσω τουλάχιστον τη ΔΕΗ για ν’ ακούω την κυρία Μαριάνθη να συγκινείται και να λέω κοίτα πόσα λίγα θέλει ο άνθρωπος για να χαρεί και κάθονται όλοι και σπαζοκεφαλιάζουν με την ελληνική οικονομία, γιατί δεν μας συνδέουν απευθείας με τους αγαπημένους μας παρουσιαστές να τα ξεχάσουμε όλα;
Αν και σε μένα αυτό δεν πρόκειται να πιάσει γιατί το δικό μου είδωλο είναι η Βίρνα Δράκου, η αδέκαστη εισαγγελεύς, που, αν την είχαμε τώρα, δεν θα είχαμε διαφθορά ούτε χρέη, όλα τα σκάνδαλα θα τα είχε προλάβει, θα είχε μπουζουριάσει τους ενόχους και μετά θα πήγαινε στη φυλακή να τους επισκεφτεί, με όλα της τα μαργαριτάρια γκρο πλαν να κουδουνίζουν, και θα τους απειλούσε ότι, αν δεν έφερναν πίσω τα κλεμμένα, θα επανέφερε τη θανατική ποινή και μετά θα οργάνωνε δεξίωση προς τιμήν του πτώματός τους. Αλλά την κόψανε την ακέραιη Βίρνα κι έμεινε μόνη της η Δανδουλάκη επίτροπος στο Dancing και δυστυχώς δεν έχω το τηλέφωνό της να την πάρω και να την παρακαλέσω να μου πει κάποιες από κείνες τις εκθαμβωτικής δύναμης ατάκες της να αισθανθώ κι εγώ κάπως πλήρης και να ζητωκραυγάσω ό,τι ναι, υπάρχει Δικαιοσύνη απλώς δεν τη βλέπουμε γιατί δεν την πιάνει η κάμερα.
Κάτι άλλο που προσωπικά με τάραξε αυτές τις μέρες είναι οι δηλώσεις του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιου, ο οποίος χαιρέτησε και, εκ παραλλήλου, ενθάρρυνε τον Πρωθυπουργό διαμηνύοντάς του επιλέξει: «Γεια σου, Πρωθυπουργέ κ. Τσίπρα λεβέντη! Βάλε πια μια τελεία και παύλα, στις μονομερείς και εθνοκτόνες υποχωρήσεις μας! Ο Χριστός μαζί Σου! Η Παναγιά μας στο πλευρό Σου!» – κι ύστερα βγήκε στη γύρα για να ψάξει κεντήστρες για το καινούργιο λάβαρο της Αγίας Λαύρας, το οποίο θα σηκώσει οσονούπω σε απευθείας σύνδεση με όλα τα μοναστήρια της επικράτειας και να πάμε να τη ζήσουμε την εθνική αυτή ανάταση, νισάφι πια οι επικύψεις τόσα χρόνια, έχουμε παρεξηγηθεί, αγόρι μου, κατάλαβέ το!
Κάτι άλλο επίσης που με ανατρίχιασε είναι η σύζυγος του Υπουργού Οικονομικών που βγήκε και δικαιολόγησε τον σύζυγό της για τις ενδυματολογικές επιλογές του. Κι άμα η Μενεγάκη δώσει βαλίτσες στην εκπομπή της – με ροδάκια, ει δυνατόν, όχι σακ βουαγιάζ – παρακάλεσε η σύζυγος του Υπουργού, να την ενημερώσουμε για να τηλεφωνήσει και να κερδίσει. Και μόλις – με ειδοποιούν τώρα απ’ το κοντρόλ – έκλεισε η υπουργική σύζυγος τη γραμμή, τηλεφώνησε η κυρία Μαριάνθη και προσέφερε αυθόρμητα στον Υπουργό τα χρωμοσαμπουάν που είχε κερδίσει αλλά η σύζυγος δεν τα δέχτηκε γιατί τι να βάψει ο Υπουργός με τόσα χρωμοσαμπουάν, κυρία μου; Αυτό είναι προβοκάτσια!
Με συγκίνησε ακόμα αυτές τις μέρες που, κατά την ορκωμοσία των βουλευτών, ο Αντώνης Σαμαράς έδωσε ταπεινά το χέρι του στον Αλέξη Τσίπρα, αν και με κάποια καθυστέρηση, γιατί, προς στιγμήν, σκέφτηκε μήπως ήταν πιο του τύπου του να του γνέψει με το κεφάλι, πιθανώς και να του ρουθουνίσει λίγο δίπλα στ’ αυτί, αλλά παραμόνευαν οι κάμερες και του ψιθύρισε κι ο Άδωνις «δώσ’ το κωλόχερο να πάει στο διάολο, μη μας πιάσουνε στο στόμα τους κι έχουμε κι άλλα». Και που μετά την ορκωμοσία –άλλο συγκινητικό αυτό –πολλοί βουλευτές, απ’ όλα τα κόμματα, παρέμειναν για λίγο στα έδρανά τους και το ρίξανε στις σέλφι γιατί ναι μεν κρίσιμες οι ώρες και η κατάσταση απαιτεί σοβαρότητα απ’ όλους μας αλλά η πολλή σοβαρότητα μπορεί να σε μπουκώσει και να σε βρει ο ρόγχος πριν προλάβεις να βγεις στου Πρετεντέρη.
Τέλος, με συγκίνησε –κι αυτό θέλω να το προσέξεις – η πτήση του Καμένου πάνω απ’ τα Ίμια, την οποία έσπευσε να πραγματοποιήσει αμέσως μόλις βγήκε Υπουργός. Και μπράβο του, οπωσδήποτε μπράβο του, που δεν πήγε στην Πάολα να χαλαρώσει λίγο, όπως εδικαιούτο μετά από τόσο εξαντλητικό αγώνα αλλά τα φόρτωσε και βγήκε μεσοπέλαγα βουρκώνοντας να ρίξει στεφάνια στα νερά. Και τον κοιτάγαμε κι εγώ και η κυρία Μαριάνθη, σφίγγοντας στο στήθος της το χρωμοσαμπουάν – ενθύμιο της ωραίας στιγμής της με την Ελένη, και είπαμε και οι δύο με μια φωνή: Τι ωραία σκηνή!, έχει κάτι απ’ το φινάλε της «Υπολοχαγού Νατάσας», που μας είχανε πάει με το σχολείο. Αν και κει η Βουγιουκλάκη, μου θύμισε η κυρία Μαριάνθη, στεφάνωνε το μνημείο με μπεζ ταγέρ, όχι με μπλε γραβάτα, αλλά, θα μου πεις, έχουν περάσει και τόσα χρόνια, αλλάζει η μόδα. –