Στην εποχή των μηδενικών προσδοκιών
Δεν υπάρχει καμιά απαίτηση, διεκδίκηση, προσδοκία, μόνο ο φόβος ότι τα χειρότερα έρχονται. Τι μέλλον μπορεί να έχει μια τέτοια κοινωνία; Γράφει ο Π. Βόγλης
Λέξεις: Πολυμέρης Βόγλης
Θεωρώ ότι η συζήτηση για τον Μπέο που γίνεται τις τελευταίες μέρες, παραβλέπει μια σειρά από κρίσιμα ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι για την ευρεία νίκη του Μπέου δεν ευθύνονται γενικά οι Βολιώτες αλλά εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας και των ψηφοφόρων που γενικότερα ψηφίζει ΝΔ.
Ο Μπέος ήταν ο «ανεπίσημος» υποψήφιος της ΝΔ, και εάν η ΝΔ ήθελε να χτυπήσει το φαινόμενο θα μπορούσε να κατεβάσει μια ανταγωνιστική υποψηφιότητα. Δεν το έκανε και οι περισσότεροι ψηφοφόροι της ψήφισαν Μπέο. Απλά.
Το δεύτερο είναι ότι ο Μπέος θέλει να προκαλεί θόρυβο στο διαδίκτυο, τα μέσα ενημέρωσης, κλπ. Οι φράσεις του για τον Κασσελάκη δεν ήταν ένα τυχαίο ξέσπασμα αλλά ήταν προσχεδιασμένες ακριβώς για να προκαλέσει όλη αυτή τη συζήτηση. Είναι αρνητική δημοσιότητα; Δεν έχει καμιά σημασία.
Είναι δημοσιότητα και όταν μετά από λίγο ξεχαστεί θα ξαναγίνει ο αγαπημένος των μέσων ενημέρωσης και θα τον καλούν για να μοιραστεί με τους θεατές και τους ακροατές τη «σοφία» του (όπως είπε και ο Γ. Αυτιάς που τον είχε προσκεκλημένο στην εκπομπή του όταν είχε πλημμυρίσει ο Βόλος). Αυτό κάνει τόσα χρόνια σε τοπικό επίπεδο, τώρα πλέον το κάνει σε πανελλαδική μετάδοση.
Το τρίτο και εξίσου σημαντικό είναι ότι ο Μπέος επανεκλέχθηκε δήμαρχος μιας πόλης που ακόμα δεν έχει συνέλθει από τις πλημμύρες.
Όπως και πολλοί άλλοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες σε περιοχές που πλήγηκαν σφοδρά από τις πλημμύρες και τις φωτιές τους τελευταίους μήνες.
Γιατί ο κόσμος ξαναψήφισε ανθρώπους που αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και ανίκανοι στην αντιμετώπιση των καταστροφών; Αρκετοί κάνουν λόγο για κοινωνία «μειωμένων προσδοκιών».
Όμως «μειωμένες προσδοκίες» είναι να έχεις την ελάχιστη απαίτηση το κράτος, η κυβέρνηση και οι τοπικές αρχές να προστατεύσουν τη ζωή και την περιουσία σου.
Είμαστε ακόμα πιο κάτω, είμαστε στην εποχή των μηδενικών προσδοκιών. Δεν υπάρχει καμιά απαίτηση, διεκδίκηση, προσδοκία, μόνο ο φόβος και η ανασφάλεια ότι τα χειρότερα έρχονται. Μια κοινωνία μηδενικών προσδοκιών τι μέλλον μπορεί να έχει;
*Ο Πολυμέρης Βόγλης είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας