Στην υγειά της δίνης μας
Μετά από τρεις ώρες πίσω από την οθόνη ενός Ηλεκτρονικού Υπολογιστή... ένα ευχαριστώ!
Λέξεις: Νίκη Χριστοπούλου
Kαι έγινες εσύ εγώ κι εγώ εσύ και γίναμε όλοι ένα, όσοι υπάρξαμε μέσα σε αυτές τις στιγμές. Αμήχανα βλέμματα, αδηφάγα κορμιά, διψασμένες ψυχές. Ο καθρέφτης έσπασε πια, όλοι μαζί για πάντα, τα είδωλα μας ανακατεμένα σε μια μελωδία. Κι οι φόβοι μας ενώθηκαν κ έγιναν έρωτας και έκαιγε το ποτάμι ανάμεσα μας, κι οι έρωτες ενώθηκαν κ έγιναν σκότος κι εμείς υψώνουμε τα ποτήρια μας στη δίνη του. Όλες οι αλήθειες εκεί ανείπωτες από πάντα σκοτεινές πίσω από τον καθρέφτη ξεχύθηκαν πια, κι εμείς πιο ελεύθεροι από ποτέ, κρεμασμένοι από μια κλωστή φτιαγμένη από όνειρα.
ΥΓ: 06.09.20, μετά από τη διαδικτυακή συναυλία του Θανάση, τρεις ώρες σχεδόν πίσω από μια βρώμικη οθόνη υπολογιστή-μηχανή του χωροχρόνου, για 2η νύχτα, χιλιόμετρα μακριά αλλά πιο κοντά από ποτέ. Σε ευχαριστούμε για όλα.
