Στις ακτές

Του Γιώργου Τούλα

Η σχέση μου με τη θάλασσα είναι καρμική. Κάποτε είχα διαβάσει κάτι που είχε πει ο Κένεντι το 1962 και με τρέλανε. ‘’Είμαστε αφοσιωμένοι στη θάλασσα γιατί προερχόμαστε από αυτήν. Στις φλέβες μας υπάρχει το ίδιο ποσοστό αλατιού που υπάρχει και στον Ωκεανό. Έχουμε αλάτι στο αίμα, στον ιδρώτα και τα δάκρυα μας, είμαστε δεμένοι με τον Ωκεανό και όταν γυρίζουμε εκεί για να ταξιδέψουμε ή απλά για να την κοιτάξουμε, απλά επιστρέφουμε από κει που έχουμε ξεκινήσει’’. Δεν την ξέχασα ποτέ αυτή την ατάκα. Την κουβαλούσα και την πίστευα.

Τα καλοκαίρια μου, από τα παιδικά μέχρι τα τωρινά, η θάλασσα, αυτή η υπέρτατη βασίλισσα της χώρας, η παντοδύναμη μεγάλη πράσινη, λειτουργούσε σαν καθαρτήριο. Από κείνο το παιδικό μπάνιο με τον αδερφό και τον πατέρα μου στα Κοίνυρα της Θάσου του εβδομήντα που ξεμάκρυνα για πρώτη φορά μόνος μου στα βαθιά μέχρι τα τελευταία μπάνια του καλοκαιριού, μεγάλος πια, που τα παιδιά μου αποχαιρετούσαν τη θάλασσα μας παίρνοντας μαζί ένα κοχύλι. Η θάλασσα ήταν το καθαρτήριο, η εξάρτηση, η λύτρωση από τους μακριούς και επίπονους χειμώνες.

Τον χειμώνα που αφήσαμε πίσω η θάλασσα μου έλειψε πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Την πεθυμιά έκανε, νομίζω ασυναίσθητα, μεγαλύτερη η απειλή. Αυτό το εξωφρενικό νομοσχέδιο για τις ακτές που αν περάσει ως έχει θα αποκλείσει την ελεύθερη πρόσβαση σε μια σειρά ευλογημένους τόπους και θα μετατρέψει αρκετούς σε ένα απέραντο νεκροταφείο τσιμέντου. Μια φορά βρέθηκα όλο και όλο στην ισπανική Κόστα Μπράβα πριν πολλά χρόνια και το σοκ ήταν καθολικό. Η τερατογένεση σε μια παραλία όπου σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, αποφασίζουν να γκρεμίσουν ό,τι έχτισαν χωρίς σκέψη, θα έπρεπε να λειτουργήσει αποτρεπτικά από τα τζιμάνια που εξυφαίνουν σχέδια.

Δεν νομίζω να μη θέλει κάνεις την ανάπτυξη σε αυτό τον τόπο, την προκοπή. Τα εγκλήματα όμως δεν θέλουμε, υποθέτω πια, που έγιναν άπειρα επί δεκαετίες εις βάρος του πλούτου μας και της κληρονομιάς μας.

Η θάλασσα είναι το πιο δημοκρατικό πράγμα σε αυτή τη χώρα. Ακόμα και με την κακοποίηση που έχει υποστεί πάντα θα έχει για όλους ένα μέτρο γη στην άμμο για να ξεφύγει, να ξεπλύνει ό,τι κουβαλά, να ονειρευτεί. Για αυτό πιστεύω και ότι το κόλπο με τις ακτές της δεν θα περάσει αμαχητί.