Στο χωριό μου

Λέξεις-εικόνες: Γιώργος Τσιτιρίδης Όταν ήμασταν μικρά παιδιά στις καλοκαιρινές διακοπές, κάποιες μέρες τις περνούσαμε στο χωριό του μπαμπά και μετά στης μαμάς, στους παππούδες μας. Η μητέρα μου κατάγεται από ένα ορεινό χωριό της Δράμας, τον Άνω Θόλο, λίγο πιο πάνω από το Παρανέστι. Χτίστηκε από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς […]

Γιώργος Τσιτιρίδης
στο-χωριό-μου-30486
Γιώργος Τσιτιρίδης
img_0080.jpg

Λέξεις-εικόνες: Γιώργος Τσιτιρίδης

Όταν ήμασταν μικρά παιδιά στις καλοκαιρινές διακοπές, κάποιες μέρες τις περνούσαμε στο χωριό του μπαμπά και μετά στης μαμάς, στους παππούδες μας. Η μητέρα μου κατάγεται από ένα ορεινό χωριό της Δράμας, τον Άνω Θόλο, λίγο πιο πάνω από το Παρανέστι. Χτίστηκε από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Ένας μεγάλος ανηφορικός δρόμος στην μέση του χωριού, η γούρνα που ένα καλοκαίρι θα έπνιγα το Στελλάκο, το καφενείο που είχε και το μοναδικό τηλέφωνο του χωριού, η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην οποία με έταξαν και έχω το όνομα της, δίπλα το σχολείο, μονοπάτια που χάνονται μέσα στη βλάστηση… Το σπίτι του παππού είχε μια μεγάλη αυλή με πολλά δέντρα. Ένας μικροπωλητής έφερνε μια φορά την εβδομάδα είδη σπιτιού και διάφορα προϊόντα. Όμορφοι άνθρωποι, απλοί, φτωχοί, όλοι αγαπημένοι.

Είχαμε να πάμε κοντά 30 χρόνια και έτσι αποφασίσαμε με τον αδελφό μου να κάνουμε αυτό το ταξίδι στο παρελθόν. Υπάρχει η εκκλησία και το σχολείο άθικτα από το χρόνο τα οποία ανοίγουν μια φορά το χρόνο κάθε 23 Απριλίου στην γιορτή του Άη Γιώργη και κάποιοι στάβλοι με ζώα τα οποία οι ιδιοκτήτες τους έρχονται για να φροντίσουν. Αυτοί είναι και οι μόνοι επισκέπτες του χωριού που έχει ερημώσει πλήρως. Κανείς δεν μένει πια εδώ. Οι κάτοικοι άρχισαν σιγά σιγά να το εγκαταλείπουν μετά την δεκαετία του ’80 αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό ή σε μεγάλα χωριά και πόλεις. Ετοιμόρροπα σπίτια, απροσπέλαστα από την άγρια βλάστηση και απόλυτη ησυχία. Κυριολεκτικά ένα χωριό φάντασμα. Μόνο οι αναμνήσεις ζωντανεύουν τις φωνές των παιδιών, τους άντρες στο καφενείο, τα γαϊδουράκια, τον παπά στην αυλή της εκκλησίας.

Περίεργο συναίσθημα ο τόπος καταγωγής σου να μην υπάρχει πια. Να χάνεις το σημείο αναφοράς, τις ρίζες σου. Ακόμα και να θέλεις να επιστρέψεις ή να τον επισκεφτείς, να ξέρεις ότι πλέον ούτε κάν υφίσταται. Ο Άνω Θόλος δεν είναι το μοναδικό τέτοιο χωριό στην Ελλάδα. Οι νέοι όλο και πιο εύκολα αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα μικρά χωριά προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή σε ένα τόπο με περισσότερες ευκαιρίες και ανάπτυξη.

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα