Στο δρόμο προς τη συντριβή
Οι πολίτες βυθίζονται σε μια πρωτοφανή παραίτηση, βιώνουν τον απίστευτο κυνισμό των εκπροσώπων της εξουσίας, που καθημερινά δοκιμάζει με πιο ακραίες δηλώσεις τις αντοχές τους...
Εικόνα: pexels
Είναι Πέμπτη βράδυ, η πρώτη Πέμπτη του Οκτώβρη. Στη λεωφόρο πλάι στο σπίτι μου τα αυτοκίνητα που περνάνε είναι ελάχιστα. Μια απόκοσμη ερημιά, που δικαιολογείται το Γενάρη, με τη μεθεόρτια μελαγχολία, δεν ταιριάζει όμως στο αποκαλόκαιρο που ζούμε.
Στην αρχή των σεζόν η φόρα συνήθως ήταν δεδομένη. Οι άνθρωποι έβγαιναν, δοκίμαζαν νέα μενού, επισκεπτόταν νέα μαγαζιά, οι παρέες έβαζαν στόχους για το χειμώνα. Φέτος η γενικευμένη ακεφιά σαρώνει τα πάντα. Σύμφωνα με μια χθεσινή δημοσκόπηση το 66,4% των Ελλήνων εκτιμά πως τα πράγματα στη χώρα πηγαίνουν άσχημα, ενώ μόλις το 11,1% εμφανίζεται αισιόδοξο.
Πάνω από έξι στους δέκα Έλληνες δεν βλέπουν φως πουθενά. Ροκανίζουν το χρόνο ανόρεχτα, σιωπηλά, βουβοί μπροστά σε μια συντριβή του ονείρου. Άλλοι έχουν επιστρέψει σε πατρικά σπίτια, άλλοι συμβιώνουν αναγκαστικά σε σχέσεις αδιέξοδες, ζώντας ζωές τελματωμένες, διεκπεραιώνουν τις μέρες τους, διαβιούν την ακύρωση. Με μηδενικό οικονομικό ορίζοντα βελτίωσης, καταναλώνουν ειδήσεις διαρκούς απειλής, εσωτερικής, εξωτερικής και διαπλανητικής, αδυνατούν να εμφυσήσουν ακόμα και στα παιδιά τους την ελπίδα ενός καλύτερου μέλλοντος. Που απλά δεν υπάρχει.
Δηλώνουν στις δημοσκοπήσεις πώς θα τιμωρήσουν τα αποτυχημένα κόμματα στρεφόμενοι σε τσαρλατάνους, λαϊκιστές, επικίνδυνους σαλτιμπάγκους, που σε άλλη συνθήκη δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης, σήμερα όμως μοιάζουν η εναλλακτική.
Την ίδια ώρα βυθίζονται σε μια πρωτοφανή παραίτηση, βιώνουν τον απίστευτο κυνισμό των εκπροσώπων της εξουσίας, που καθημερινά δοκιμάζει με πιο ακραίες δηλώσεις τις αντοχές τους, εξευτελίζοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας του πολίτη.
Παρακολουθούν την διαρκή αυθάδη επίδειξη δύναμης και ακραίου πλούτου που πλέον θεωρεί ότι η ξιπασιά είναι υποχρέωση και η πρόκληση υπογράμμιση πώς ο κόσμος ανήκει σε εκείνους και όχι σε μας. Από τα θεματικά πάρτι στο Ντουμπάι μέχρι τις ασύλληπτες αυξήσεις των μπόνους των golden boys μια τρομακτική παρακμή ηθών και αξιών τονίζει εμφατικά ότι ο κόσμος χωρίζεται με κρότο. Σε πανπλούσιους και δυσκολεμένους.
Καμία αντίδραση, καμία διεκδίκηση, κανένας έστω υπαινιγμός, πλην μερικών αναρτήσεων στα social δεν ορθώνεται. Αντίθετα μπροστά σε οθόνες κινητών, σε καθημερινά σίριαλ και ριάλιτι, σε βουβά σπίτια τις νύχτες, αυξάνεται η δυσαρέσκεια και η παραίτηση.
Ο χειμώνας που θα ρθει μοιάζει με μια ατέρμονη σπείρα, από αυτές τις λαβυρινθώδεις παγίδες που όσο προχωράς εντός της τόσο μοιάζει η έξοδος αδύνατη. Δεν ξέρω αν είναι απάθεια ή αδυναμία αντίδρασης. Όμως συμβαίνει…
