Στο μαραθώνιο του Ρόττερνταμ

Λέξεις: Θανάσης Κυριακόπουλος

Για την πόλη του Ρόττερνταμ, πόλη σύγχρονη μα καθόλου γραφική, ο Μαραθώνιος δεν είναι απλά ένας αγώνας που τρέχουν διάφοροι περίεργοι τύποι και κερδίζει στο τέλος ενας Κενυάτης. Είναι μια ολόκληρη γιορτή για την πόλη! Το διαπιστώνεις στη διάρκεια του αγώνα που μπάντες όλων των ειδών ανά 5 χλμ. σπάνε τη μονοτονία και φτιάχνουν το κέφι. Είδα από 60άρηδες που έπαιζαν swing μέχρι dj που είχε στήσει το δικό του τρελό πάρτυ! Και το καλύτερο όλων; Ένα συγκρότημα κρουστών που παίζοντας κάτω από μία γέφυρα έκαναν εκκοφαντικά όμορφο «θόρυβο». Να σου δίνουν ρυθμό στο βήμα και να σου χαμογελάνε κιόλας… Τι άλλο θες;

Η συμμετοχή του κοινού κάνει τον αγώνα κάτι παραπάνω από μια διαδρομή 42.195 μέτρων. Παρατεταγμένοι σε όλη τη απόσταση οι περισσότεροι δεν περιμένουν απλά να περάσει ο γνωστός τους για να τον χειροκροτήσουν, αλλά δίνουν κουράγιο σε όλους. Ειδικότερα σε αυτούς που δείχνουν να το έχουν ανάγκη. Κι εκεί είναι που βλέπεις μια ξεκάθαρη διαφορά νοοτροπίας. Πώς να ευχαριστήσω την κυρία που κατέβηκε να δει τον αγώνα και μπήκε στη διαδικασία να έχει μαζί της μερικά μπουκαλάκια νερό για όποιον το χρειαστεί; Πώς να της εξηγήσω οτι η περηφάνια του τερματισμού οφείλεται και σε εκείνη; Και πού να τη βρω; Και σε εκείνους που προνόησαν και πρόσεφεραν μπανάνες, γνωρίζοντας οτι είναι ό,τι καλύτερο για την ώρα του αγώνα, τι να πώ; Και σε κείνους που όταν σταμάτησα για μια στιγμή έκαναν γύρω μου τέτοιο σαματά για να με ενθαρρύνουν; Τόσο συγκινηθηκα που όταν ξεκίνησα και πάλι δεν σήκωσα το κεφάλι να τους κοιτάξω, μην με πιάσουν τα κλάματα… Η ανιδιοτελής βοήθεια είναι κάτι το μαγευτικό! Πώς να τους εξηγήσω ότι αυτά είναι πολύ καλά για να’ναι αληθινά στην Ελλάδα;

Ο αγώνας ολόκληρος ήταν ένα μεγάλο μάθημα. Γεμάτος έντονες ανθρώπινες στιγμές, που θα τις θυμάμαι σαν όμορφα φωτογραφικά καρέ. Έβλεπες ανθρώπους άνω των εξήντα χρόνων να τρέχουν και να το ευχαριστιούνται. Και όχι λίγους, αλλά πολλούς και μάχιμους! Έβλεπες μικρά παιδάκια να κρατάνε πανό με συνθήματα όπως “Dad, you are the best” και να σου απλώνουν το χέρι για να τους κάνεις hi5! Άλλους να σταματάνε 100 μ. πριν τον τερματισμό να δώσουν ένα φιλί στη γυναίκα τους και άλλους να τερματίζουν παίρνοντας τα μωρά τους στην αγκαλιά. Πόσο όμορφες στιγμές, ακόμα και αν τις ζούνε άλλοι!

Μια προσπάθεια συλλογική για έναν αγώνα μοναχικό και μακρύ! Μικροί-μεγάλοι, όλοι να βοηθήσουν και να είναι μέρος αυτής της γιορτής ακόμα και ως εθελοντές σε σημεία ανεφοδιασμού. Και όταν λέω όλοι, εννοώ όλοι. Ακόμα και ένα παιδάκι έδινε σφουγγάρια για να δροσιστούμε. Ήταν δεν ήταν 6-7 χρονών. Και ήταν σε αναπηρικό καροτσάκι. Και εκτός απο το χαμόγελο και το σφουγγάρι, σου έδινε αρχικά ένα γερό χαστούκι κι έπειτα ατελείωτη δύναμη.

Έτσι, στο τέλος αναρωτιέσαι αν είναι πιο σημαντικό το μετάλλιο που επιβραβεύει τη μεγάλη σου προσπάθεια ή το ότι έζησες σκηνές που θα θυμάσαι μια ζωή.

* Ο Θανάσης Κυριακόπουλος είναι μεταπτυχιακός φοιτητής στο Ρόττερνταμ και κατάφερε να τερματίσει στον μαραθώνιο.