Στο μετρό που συναντιόμαστε: Ιστορίες ανθρώπων κάτω από τη γη
«Σε είδα στο μετρό και ψάχνω να σε βρω»
Επιμέλεια κειμένου: Χρυσάνθη Αρχοντίδου, Μυρτώ Τούλα
Μετράμε μόλις 2 μήνες από τότε που άνοιξε το μετρό Θεσσαλονίκης, ένα έργο που περιμέναμε τουλάχιστον 4 γενιές. Βαγόνια γεμάτα, έξω από τις στάσεις τους κάθε μέρα κάθονται ομάδες ατόμων που συζητούν – ποιος ξέρει, μπορεί να συναντήθηκαν εκεί και να είχαν καιρό να ιδωθούν.
Τα μηχανήματα δεν δουλεύουν τις περισσότερες ημέρες της εβδομάδας, μπορεί να μπαίνουμε στον συρμό μη γνωρίζοντας πότε θα φτάσουμε στον προορισμό μας ή προετοιμασμένοι για πεζοπορία πάνω στις ράγες, αλλά δεν πτοούμαστε, ευελπιστούμε πως η κατάσταση θα αλλάξει και ρουφάμε κάθε στιγμή που περνάμε μέσα του.
Χρόνια τώρα όταν κατεβαίναμε στην Αθήνα ζηλεύαμε πολύ. Ακούγαμε ιστορίες για ζευγάρια που γνωρίστηκαν εκεί, βλέπαμε φωτογραφίες από αγόρια που κρατούσαν τριαντάφυλλα και πήγαιναν να βρουν τις κοπέλες τους στις επόμενες στάσεις, μας έλεγαν πως από Αιγάλεω θα είναι στο Μοναστηράκι σε 11 λεπτά και παθαίναμε πολιτισμικό σοκ μέχρι που συνέβη και σε εμάς (απλά για την μισή πόλη).
Ακούγαμε για ομάδες στο Facebook, με όνομα «Σε είδα στο μετρό και πάω να τρελαθώ», με ανθρώπους που είδαν ένα όμορφο πρόσωπο να κάθεται στην απέναντι θέση του συρμού, αντάλλαξαν μερικές ματιές, όμως δεν είχαν το θάρρος να ρωτήσουν το όνομά τους και έτσι, μέσα από αναρτήσεις προσπαθούσαν να βρουν το άτομο που τους ενθουσίασε στο βαγόνι. Μέχρι που μπήκε και το δικό μας μετρό σε λειτουργία, στη Θεσσαλονίκη σε λιγότερο από μερικές εβδομάδες, πρόλαβαν να δημιουργηθούν τέτοιες ομάδες, «Σε είδα στο μετρό και ψάχνω να σε βρω», με ανθρώπους που ήδη έχουν αρχίσει να αφηγούνται αστεία περιστατικά και ιστορίες, να τρολάρουν για τα “κολλημένα” μας βαγόνια και ακολουθώντας το παράδειγμα της Αθήνας, να ψάχνουν να βρουν τα άτομα που τους κίνησαν το ενδιαφέρον.
Αναμφισβήτητα, το μετρό στη Θεσσαλονίκη, όπως και στην Αθήνα, έχει γίνει πλέον σημείο συνάντησης, εκεί που δίνουν ραντεβού οι φίλοι και τα ζευγάρια, εκεί που συναντιούνται τυχαία οι συνάδελφοι πηγαίνοντας στη δουλειά τους, εκεί που ανταλλάσσονται ματιές με νόημα και στη συνέχεια… ίσως και λογαριασμούς στο Instagram.
Αυτούς τους δύο μήνες καταγράψαμε διάφορες ιστορίες που εκτυλίχθηκαν στο μετρό και ήρθε η ώρα να τις μοιραστούμε μαζί σας.
«Ήταν Κυριακή πρωί, πήρα το μετρό από την στάση “Πανεπιστήμια” για να πάω στον ΟΣΕ, θα έτρωγα brunch σε ένα ξενοδοχείο της περιοχής με την παρέα μου. Ανέβηκα τις κυλιόμενες σκάλες και βγήκα στο φως του ήλιου από την αποβάθρα, βλέπω ένα αγόρι με γκλίτερ στα μάγουλα να με κοιτά και να μου χαμογελά. Με σταματάει και μου λέει “είσαι πολύ όμορφη”, “κι εσύ” ήταν απλά μία Κυριακή που γέμισε με φως το πρόσωπο μου. Δεν ξέρω γιατί αλλά θεωρώ πως με κάποιο τρόπο οι άνθρωποι όταν μπαίνουν στο μετρό γίνονται λίγο πιο ευγενικοί, σαν να τους δίνει κάποιος με ένα ραβδί την καλοσύνη που τα αστικά λεωφορεία τους ρούφηξαν τόσα χρόνια», λέει η Ελευθερία.
«Την δεύτερη εβδομάδα λειτουργίας, κατέβηκα στην στάση του μετρό στην Βενιζέλου, δίπλα στις σκάλες χάζευα τα αρχαία, εγώ και πολύς κόσμος που άκουγε γι’ αυτά τόσα χρόνια και δεν τα έβλεπε. Έφτασα στα μηχανήματα και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω πως λειτουργούν, τα μισά ήταν εκτός λειτουργίας και τα άλλα μισά δεν έδιναν ρέστα, οπότε κι εγώ καθόμουν στο μηχάνημα και κοιτούσα με βλέμμα απλανές και προσπαθούσα να βγάλω άκρη, με ανοιχτό το πορτοφόλι. Ιδανικό θα ήταν αν με ρωτάτε, να πληρώνουμε με κάρτες αλλά είμαστε στην Θεσσαλονίκη και όχι στην Αθήνα (προχωράμε). Στο διπλανό εκδοτήριο ήταν μία κοπέλα, μελαχρινή και μικρόσωμη, κοιτιόμασταν με την ίδια απορία για ώρα και ο κόσμος πίσω μας περίμενε. “Έβγαλες άκρη; Τι πατάω;” με ρώτησε, “δεν δίνει ρέστα, δεν ξέρω” της χαμογέλασα, “τελειώνετε;” είπε ένας κύριος κάπως νευριασμένα, “ναι, με συγχωρείτε”, η κοπέλα ήρθε δίπλα μου. Ύστερα από πέντε λεπτά ταλαιπωρίας, καταφέραμε να βγάλουμε εισιτήριο, το χτυπήσαμε και κατεβήκαμε στις αποβάθρες, εκείνη πήγαινε προς τον ΟΣΕ κι εγώ προς Νέα Ελβετία. “Σε ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ”, “χάρηκα” και κάπως έτσι χωριστήκαμε και δεν την ξανά είδα, όμως κάθε φορά που πάω στην Βενιζέλου ρίχνω κλεφτές ματιές μήπως και την πετύχω, αλλά μάταια». εξομολογείται ο Γ.
«Σάββατο, 18/1, φορούσες μαύρο μπουφάν, μπόμπερ αθλητικό με ένα τζιν σκουρόχρωμο φαρδύ, είσαι μελαχρινός, ψηλός με κρίκο στο αυτί και έχεις ένα γοητευτικό χαμόγελο με δύο λακάκια. Σε είδα, γύρω στις 00:30, μπήκες από την Αγίας Σοφίας και κατεβήκαμε μαζί στην Βούλγαρη. Τα βαγόνια ήταν σχεδόν άδεια, εμείς ήμασταν στο τρίτο, ήσουν όρθιος, κι εγώ καθόμουν σε ανάποδη θέση. Ανταλλάσσαμε ματιές συνέχεια σου χαμογέλασα φευγαλέα (σου έδωσα το πράσινο φως να μου μιλήσεις αλλά κοιμόσουν όρθιος) κατεβήκαμε από τον συρμό και εξαφανίστηκες. Σε ψάχνω, θα μπορούσαμε να έχουμε βγει το τέλειο ραντεβού! Αν το διαβάσεις αυτό ελπίζω να με ψάξεις κι εσύ!», περιγράφει η Α.
«Την πρώτη ημέρα που άνοιξε το μετρό είχαν συναυλία οι Σκιαδαρέσσες στο We, όταν τελείωσε, έβρεχε καταρρακτωδώς οπότε είπαμε τρέχοντας να κατευθυνθούμε προς την στάση Πανεπιστήμια, για να πάρουμε το μετρό. Τρέχουμε και μπαίνουμε μέσα, τα μαλλιά μας έσταζαν, και είχε πολύ κρύο. Ξαφνικά ακούω κάποιον να φωνάζει το όνομα μου (πολύ αργά, αφού ήδη κατέβαινα τις ηλεκτρικές σκάλες για να πάω στην αποβάθρα) γυρνάω και βλέπω έναν φίλο μου από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, δεν είχα ιδέα ότι δούλευε εκεί. Είπαμε από απόσταση όσο κατέβαινα δύο λεπτά τα νέα μας κοίτα να δεις πόσο μικρή είναι η πόλη τελικά», λέει η Μ.
«Σε είδα στο Μετρό, στη διαδρομή Αγίας Σοφίας – Παπάφη, Τρίτη τελευταίο βράδυ δωρεάν κατά τις 7 +-. Ήσουν ξανθιά, με γαλανά μάτια και φρούσες κοκκινομπλέ κορδέλα στα μαλλιά!
«Ήσουν ό,τι πιο όμορφο έχω δει, μετά το ίδιο το Μετρό φυσικά…!», έγραψε ο Α. σε ομάδα.
«Αν και δεν είναι ερωτική, είναι αξέχαστη και αστεία στιγμή που διαδραματίστηκε όταν έφυγα από τον λογιστή μου στη “Δημοκρατίας” με κατεύθυνση το σταθμό “Νέα Ελβετία”. Το βαγόνι ήταν άδειο τόσο που σε ενέπνεε να κάνεις ένα powernap ο οποίος και διεκόπη απότομα από μαζικές τσιρίδες φωνές και χαχανητά στην Βενιζέλου. Μπαίνω ασυναίσθητα σε φάση άμυνας γιατί λέω ωχ μας την έπεσε η πιτσιρικαρία αλλά αντί για πιτσιρίκια, εισβάλει στο άδειο βαγόνι ένα τσούρμο από 30-40 γιαγιάδες λες και ένα μαγικό ραβδί μετέφερε τις συμμαθήτριες της Λίζας Παπασταύρου από τη δεκαετία του ’50.Η Μια στήθηκε στο κέντρο του βαγονιού και φώναζε «Τούλα βγάλε μη μια φωτογραφία να την δείξω στην ηγγονη μ»,Η άλλη μαζί με την φίλη της κουτσομπολεύαν σίγουρα κάποιον/α συνδημότη, ενώ αυτόκλητα μια γρεντζω που σίγουρα είχε Alzheimer χρίστηκε αρχηγός του γκρουπ και κάθε λεπτό διέταζε τις εταίρες τσούπρες «Δεν θα κατέβ καμία από μας κάτου θα φτάσουμ στο τέρμα και θα γύρισουμ πίσω να δουμη τα αρχαιααααααα». Δίπλα μου καθόταν μια ευγενής και ήσυχη γιαγιούλα από το γκρουπ και έπαιζε sudokou στο κινητό της. Ένα χαμόγελο και νεύμα μου αρκούσε για να ξετυλίξει το κουβάρι της υπόθεσης.Τα κορίτσια ήταν από κάποιο χωριό της Δράμας και οργάνωσαν ημερήσια εκδρομή για να δουν το Μετρό, προκαλώντας κύματα απορίας στους ανυποψίαστους δημότες. Το διασκέδασα πολύ και ας μου στείλε περίπατο το powernap…», έγραψε ο Ι.
«Ήταν οι μέρες πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων και είχε έρθει η ώρα να πάω στο πατρικό μου. Έτσι, αποφάσισα να πάρω το μετρό από Μαρτίου και να κάνω μία στάση στο κέντρο πριν κατευθυνθώ προς τα ΚΤΕΛ, για να περάσω από το γραφείο, να χαιρετήσω τους συναδέλφους και να διευθετήσω κάτι εκκρεμότητες της τελευταίας στιγμής. Ανέβηκα λοιπόν στο βαγόνι με την τεράστια βαλίτσα μου στο χέρι και μία στάση μετά, στην Ανάληψη, πετυχαίνω δύο από τους συναδέλφους μου, οι οποίοι ανέβηκαν τυχαία στο ίδιο βαγόνι, καθώς πήγαιναν και αυτοί στο γραφείο για να αναλάβουν τη βάρδιά τους. Χαιρετιόμαστε και στεκόμαστε όρθιοι, συζητώντας για τα πάντα και το τίποτα, πώς θα περάσουμε τις γιορτές μας και ανούσια πράγματα περί δουλειάς. Μερικές στάσεις αργότερα, οι πόρτες ανοίγουν και αργούν να κλείσουν. Περιμένουμε αρκετά λεπτά και επειδή μετά από τα απανωτά περιστατικά που ακούγαμε καθημερινά τις πρώτες μέρες λειτουργίας του, είχαμε θορυβηθεί, αρχίσαμε να μουρμουρίζουμε ο ένας στον άλλον “Λες να κολλήσαμε τώρα και να μας κατεβάσουν με τα πόδια;”. Και όντως, κολλήσαμε σε μία στάση, με ορθάνοιχτες τις πόρτες, κόσμος έμπαινε και έβγαινε, οι υπεύθυνοι του σταθμού φώναζαν έξω από κάθε πόρτα “Λίγα λεπτά υπομονή και θα ξεκινήσει”. Μην τα πολυλογώ, το μαρτύριο μας κράτησε τουλάχιστον ένα μισάωρο καθώς έπρεπε σε επόμενη στάση να αλλάξουμε συρμό και φτάσαμε όλοι μαζί αργοπορημένοι στο γραφείο, εξηγώντας το δράμα μας», λέει η Χ.
«Το Μετρό όχι απλά έχει γίνει σημείο συνάντησης, αλλά από ότι φαίνεται, είναι πλέον σημείο όπου παλιοί φίλοι ξαναενώνονται μετά από καιρό. Μία μέρα περίμενα στη στάση της Αγίας Σοφίας, εγώ και πολύς ακόμα κόσμος, καθώς ήταν ώρα αιχμής που οι άνθρωποι έφευγαν από τις δουλειές τους και κατευθυνόμασταν προς ανατολικά, στο σταθμό της Νέας Ελβετίας. Όταν έφτασε μετά από λίγα λεπτά ο συρμός οι πόρτες άνοιξαν, ο κόσμος άρχιζε να κατεβαίνει και ξαφνικά, εμείς προσπαθούσαμε να ανεβούμε, όταν ακριβώς από μπροστά μου δύο κοπέλες αντίκρισαν η μία την άλλη και άρχισαν να τσιρίζουν. «Μα δεν το πιστεύω, πόσο καιρό έχω να σε δω, μου έλειψες!», φώναζαν η μία στην άλλη γεμάτες χαρά, ενώ στέκονταν ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Εγώ και άλλα πόσα άτομα είχαμε μαζευτεί γύρω τους, περιμένοντας να τελειώσει η κουβέντα της επανένωσης τους, ενώ άλλοι άρχισαν να σπρώχνουν λέγοντας ψιθυριστά «Συγγνώμη, να περάσω!». Οι κοπέλες διέκοψαν τελικά την κουβέντα τους, αν και ελπίζω μετά από αυτό να κανόνισαν να βγούνε για έναν καφέ για να πούνε τα νέα τους αναλυτικά!», λέει ο Χ.
