Στο Μουσείο Πολέμου στο Βιετνάμ

Κανένας πόλεμος δεν ήταν ποτέ καλός. Ποτέ δεν κέρδισε μόνο ο ένας. Ούτε καν ο «νικητής». Κάθε φορά που ξεκινούσε μια μάχη-πόλεμος, όσο δίκαιος η άδικος κι αν ήταν, πάντα άφηνε πίσω του πολύ πόνο, θάνατο, θλίψη, δυστυχία, απόγνωση. Ειδικά σε αυτούς που ποτέ δεν έφταιξαν σε τίποτα, όπως οι μανάδες και τα παιδάκια τους. Σε κάθε πόλεμο πάντα αυτοί «πλήρωναν τη νύφη…»

Θλίβομαι αφάνταστα για τη δική μου κατάντια… Που ανέχομαι να ζω μέσα σε τόση παρακμή, οργή, μίσος, απίστευτο θύμο αδελφών εναντίων αδελφών. Το χειρότερο είναι πως δεν αντιδρώ. Με εκπλήσσει το μίσος «φίλων», συνεργατών, γειτόνων, συγγενών, συμπατριωτών, που δεν ανέχονται με τίποτα ότι τολμώ να έχω διαφορετική άποψη σε οτιδήποτε. Θα το αντέξω κι αυτό αλλά και δεν θα λυγίσω στην καφρίλα που ζούμε.

Θα ήθελα μόνο να αναρτήσω μερικές φωτογραφίες από παλαιότερη επίσκεψή στη Χο Τσι Μιν ( πρώην Σαϊγκόν) και συγκεκριμένα στο Μουσείο Πολέμου μεταξύ Βιετναμέζων και Αμερικανών από το 1967 ως το 1973.

Μόνο εκεί λύγισα. Μόνο εκεί δάκρυσα μετά από πολλά χρόνια. Δεν άντεξα και ήθελα να φύγω τρέχοντας μη αντέχοντας τις εικόνες με τα ανάπηρα παιδιά, θύματα του μίσους και της βίας από όπου κι αν προέρχεται. Η πιο δυνατή εικόνα όμως σε αυτό το μουσείο, δεν είναι οι φωτογραφίες φρίκης του Πολέμου του Βιετνάμ.

«Όλα τα λεφτά» είναι οι εκφράσεις στα πρόσωπα των Αμερικανών τουριστών, οι οποίοι επισκέπτονται πλέον το Βιετνάμ κατά χιλιάδες. Οι Αμερικανοί, αλλά και οι άλλοι «δυτικοί» τουρίστες, κυριολεκτικά μένουν με το στόμα ανοικτό με όσα βλέπουν τα ματάκια τους.

Δεν μπορούν με τίποτα να πιστέψουν ότι όλα αυτά που κατέγραψε η ιστορία, τα έπραξαν οι πατεράδες τους, οι παππούδες τους, οι θείοι τους. Τα πρόσωπά τους είναι παγωμένα και μουδιασμένα. Η έπαρση, η ψευτομαγκιά και ο αμερικανικός τσαμπουκάς πηγαίνουν περίπατο.

Στα μάτια τους βλέπεις την έκπληξη, την απορία, το σοκ. Μέχρι τώρα νόμιζαν πως πόλεμος σημαίνει σινεμά, Platoon και ήρωας Σταλόνε που τρώει για μπρέκφαστ κακούς Βιετκόνγκ. Μασουλώντας ποπ κoρν και cocacolalight στα cineplexx.

Το Αμερικανικό όνειρο χάνεται εκείνες τις στιγμές  στις έντεχνα λιτές και ψυχρές αίθουσες του μουσείου. Εκεί ξεχνάς τα μπέργκερς, το ΝΒΑ, τις ξανθιές του Sex and the City, τα μεγάλα αυτοκίνητα και την καταναλωτική ευμάρεια του δυτικού πολιτισμού.

Σταματάς πλέον να βλέπεις τον πόνο του πολέμου και παρατηρείς τις εκφράσεις στα πρόσωπα των Αμερικανών τουριστών. Προσπαθούν να κατανοήσουν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους- τι πραγματικά συνέβη τότε. Δεν θρηνούν μόνο για τους χιλιάδες συμπατριώτες τους που χάθηκαν και αυτοί άδικα, σε έναν τόσο  μακρινό για αυτούς τόπο.

Θρηνούν και τη Βιετναμέζα μάνα και το ανάπηρο παιδί της. Σε έναν πόλεμο τόσο απάνθρωπο, τόσο σκληρό. Έστω και αργά κάνουν την αυτοκριτική τους. Αναρωτιούνται τι λάθη έκαναν και έφτασαν τόσο πολύ στον πάτο, σπέρνοντας θάνατο και πίκρα σε αθώες ψυχούλες. Αυτό το μουσείο είναι ένα σοκ για όλους μας, μα κυρίως για τους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών.

Οι φωτογραφίες των ανάπηρων παιδιών  που προσβλήθηκαν από τα χημικά και σε συνδυασμό με τις εκφράσεις των μανάδων τους, όχι απλά θα σας λυγίσουν, αλλά θα αναθεωρήσετε πολλά για την έννοια της αντιπαράθεσης, της μάχης, του πολέμου.

Θέλετε πόλεμο λοιπόν; Ξεκινήστε τον.

Σ.Σ Το κείμενο γράφτηκε πριν τα γεγονότα του Αφγανιστάν…