Στον Αστερισμό της Παρθένου

Η Ζωή Λάσκαρη υπήρξε από το ξεκίνημά της μια γυναίκα – σκάνδαλο. Από τον εμβληματικό για την ενηλικίωση πολλών «Κατήφορο» μέχρι τη γυμνή της φωτογράφηση αγκαλιά με έναν από τους λέοντες της Δήλου για λογαριασμό αντρικού περιοδικού, δεν έπαψε να προκαλεί με τον τρόπο που ήξερε και μπορούσε καλύτερα. Επί σειρά ετών (τα παλιά χρόνια, πριν ανακαλυφθούν οι εναλλακτικές σεξουαλικές πρακτικές, που λένε και οι κοινωνιολόγοι) τα Γυμνάσια Αρρένων, τα Κέντρα Νεοσυλλέκτων και οι ευυπόληπτοι συνταξιούχοι του Δημοσίου καθ’ άπασα την επικράτεια προσκυνούσαν την εικόνα της. Δεδομένης της ακαταμάχητης γοητείας της (τα παλιά χρόνια πάντα) και του υπερπροβεβλημένου (και κραυγάζοντος μέχρι αφωνίας) ερωτισμού της, αποτελεί σήμερα (πράγμα καθόλου λίγο) την πλέον μυθική από τις κινηματογραφικές αναμνήσεις όσων ενηλικιώθηκαν (και ερωτικά) τις ασφυκτικά πουριτανικές δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα, του σημερινού Δημάρχου μη εξαιρουμένου. Και γιατί θα ‘πρεπε, εξάλλου;

Κάθε άλλο. Στις ωραίες γυναίκες κανείς δε μένει ασυγκίνητος, ασχέτως αν δεν συγκινούνται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Άρα ναι, και ο Γιάννης Μπουτάρης. Κάτι μέσα μου με τρώει, ωστόσο, κι αναρωτιέμαι αν ο τελευταίος μπορούσε ποτέ να προβλέψει ότι το κορίτσι – φωτιά των χρόνων της νιότης του θα αποδεικνυόταν μια βραδυφλεγής βόμβα, που θα ‘σκαγε στα χέρια του μεσούσης της δημαρχιακής του θητείας, όταν η πρότασή της να εμφανιστεί μονολογούσα στα (πολυδιαφημισμένα ως αναβαθμισμένα επί των ημερών του) Δημήτρια, θα υποχρέωνε εκείνον μεν (πρώτο πολίτη της Θεσσαλονίκης πια, και πιστωμένο με ποικίλες υποσχέσεις αναγέννησης της πόλης) να πει ασμένως το ναι (πάντα θα τρέμουν τα γόνατά σου στη θέα μιας παλιάς αγάπης), τον δε Αντιδήμαρχο Πολιτισμού να χαράξει ένα τρίγωνο παραστάσεων με θέμα τα 100 χρόνια της εβραϊκής παρουσίας στη Θεσσαλονίκη, στην κορυφή του οποίου η «Ρόουζ» της παλιάς δόξας του σινεμά θα έλαμπε ως μαργαριτάρι αλλοτινών καιρών, τις δε πλευρές του θα στήριζαν δύο ήδη ανεβασμένες και χειροκροτημένες παραστάσεις του χειμώνα που μας πέρασε.

Ούτε η Ιφιγένεια Ταξοπούλου μπορούσε να φανταστεί ότι κάποια στιγμή θα βρισκόταν στον «Αστερισμό της Παρθένου» (άσε που μπορεί να μην έχει δει καν την ταινία). Γιατί χρειάζεται όντως τρελή, σχεδόν παροξυσμική, φαντασία για να συλλάβεις ότι ξαφνικά θα χρειαστεί να αντιπαρατεθείς με μια σταρ του σινεμά που θα σε υποχρεώσει –ενδεχομένως ανεξαρτήτως των προθέσεών της – να υπερασπιστείς με τη στάση σου το αυτονόητο: ότι όπου υπάρχουν θεσμοί, δράσεις, εκδηλώσεις υπάρχουν και κριτήρια και άποψη. Και ότι τα κριτήρια και την άποψη τα έχουν άνθρωποι που είναι γνώστες του αντικειμένου τους, συνεπείς με τον εαυτό τους, τον δημόσιο ρόλο που κλήθηκαν να παίξουν, την οξυδέρκεια να συλλαμβάνουν στο σύνολό του το γιατί και το διότι μιας καλλιτεχνικής διοργάνωσης και το βλέμμα μακριά απ’ τη μύτη τους.

Την ίδια στιγμή που άλλοι απλώς αναστενάζουν στην ανάμνηση μιας βραδιάς σε θερινό, όταν πρωτοείδαν το «Νόμο 4000», και κάποιοι τρίτοι που απλώς δεν έχουν καμία όρεξη να τα βάζουν με τους προϊσταμένους τους εν μέσω καύσωνος και που, εν πάση περιπτώσει, τι θα πάθει ο Οστερμάγιερ αν λίγες μέρες μετά βγει και η Λάσκαρη στα Δημήτρια; Στο κάτω κάτω ο Δήμος είναι για όλους τους πολίτες, οι παλιές της συμμαθήτριες να μη χαρούν λίγο;