Στον καιρό της πόλωσης

Του Γιώργου Τούλα 

Μοιάζει από καιρό πως οι εποχές έχουν αρχίσει να γλιστρούν πάλι προς τα άκρα. Πως οι άνθρωποι μπροστά στην αδυναμία τους να συνεννοηθούν, να συνομιλήσουν,  να συμβιώσουν επιλέγουν όλο και πιο συχνά την αναίτια βία, το εύκολο γλίστρημα προς την ένταση, την εκτόνωση διά της χειροδικίας.

Άνθρωποι από διάφορους χώρους αλλά κυρίως από τα άκρα είναι έτοιμοι τον τελευταίο καιρό με το παραμικρό να την πέσουν σε όποιον διαφωνεί μαζί τους, να τον λιντσάρουν φραστικά, να τον προσβάλουν, να τον υποβιβάσουν σε μια επίδειξη ψευτοδύναμης και ακόμα ακόμα να τον σπάσουν στο ξύλο και που ξέρεις αύριο ακόμα και να τον βγάλουν από τη μέση. Άνθρωποι μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι της απαξίωσης με μοναδική ευκολία γιατί απλά εξέφρασαν διαφορετικές απόψεις, γιατί διαφώνησαν με μια κοινή λογική ή απλά γιατί έδρασαν προς μια άλλη κατεύθυνση, τον καιρό της απραξίας.

Η χθεσινή απίστευτη επίθεση κατά του καθηγητή Νίκου Μαραντζίδη σε ένα καφέ της Καμάρας ήταν βγαλμένη λες από το μακρινό παρελθόν. Και έχει η πόλη αυτή τέτοιο ένδοξο παρελθόν τραμπουκισμών. Αν κοιτάξεις στα βιβλία Ιστορίας σκηνικά σαν το χθεσινό συνέβαιναν πολλά έναν αιώνα πριν και σε όλη τη διάρκεια της πολύπαθης εκατονταετίας που ακολούθησε. Σκηνικά αποσταθεροποίησης.

Στο Μαραντζίδη επιτέθηκαν τρεις νεαροί άνθρωποι, με την καθοδήγηση από ότι φαίνεται ενός τέταρτου, που ήταν ο ιθύνων νους, για να τον συνετίσουν επειδή έκανε κριτική στην Αριστερά. Αυτή ήταν η επίσημη δικαιολογία. Γρονθοκόπησαν δημόσια έναν άνθρωπο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης επειδή διαφωνούσε με τις δικές τους αντιλήψεις. Απλά. Για να τον επαναφέρουν στην τάξη.

Θα συνέβαινε αργά ή γρήγορα και αυτό. Βιώνουμε την εποχή της μεγάλης πόλωσης. Το αντιλαμβάνεται καθημερινά κανείς στα social media για παράδειγμα. Ο τρόπος που άνθρωποι κανιβαλίζονται απλά γιατί λένε κάτι διαφορετικό από ότι κάποιος άλλος είναι θεαματικός αυτή την εποχή. Οι φραστικές επιθέσεις, τα λόγια που χρησιμοποιούν άνθρωποι αγγίζουν τα όρια των εν τη γενέσει εγκλημάτων. Πιστεύω πως μερικοί αν δεν είχαν εκείνη τη στιγμή το πληκτρολόγιο να επιτεθούν και είχαν ένα όπλο μπορεί και να το έκαναν. Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις διάλογο μαζί τους θα βγεις απλά χαμένος. Γιατί όχι μόνο δεν θα αντιληφθούν το λάθος τους να μη σου αναγνωρίζουν το δικαίωμα σου να διαφωνείς αλλά θα σε διαπομπεύσουν και παραπέρα. Στους δικούς τους ‘’τοίχους’’ σε δημόσια θέα. Ατιμώρητα.

Πριν δυο βδομάδες στη διάρκεια μιας συναυλίας που οργανώναμε με κρουστά στα δυτικά της πόλης δεχτήκαμε βροχή από πέτρες στα κεφάλια μας γιατί τα μέλη μιας κομματικής οργάνωσης, της Χρυσής Αυγής, δεν ενέκριναν την παρουσία μας στη γειτονιά που έλεγχαν. Χωρίς την παρουσία της αστυνομίας μπορεί και να είχαμε και θύματα.

Ένα πρωί στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο που έκανα κριτική για τις παλαιού τύπου ακόμα πολιτικές συγκεντρώσεις που συνέβησαν σε αυτές τις εκλογές και την εμμονή κάποιων αριστερών υποψηφίων να γεμίζουν με αφίσες ιστορικά κτίρια μου τηλεφώνησε ένας άγνωστος ακροατής και μου είπε πως αν δεν μου αρέσει μπορώ να αλλάξω πόλη, χώρα ή να με βοηθήσουν ‘’εκείνοι’’ να το κάνω.

Η εποχή που έχουμε μπει δεν είναι μια ομαλή εποχή. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τυφλωθεί από τα προβλήματα τους και εύκολα γίνονται πειθήνια όργανα στα χέρια όσων βολεύει η βία και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ως τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων τους. Ο φανατισμός φουντώνει κόντρα στην ανεκτικότητα και αυτό που συνέβη χθες στην Καμάρα αν δεν το αντιληφθούμε ως καμπανάκι θα δούμε το τρένο να έρχεται κατά πάνω μας.

Διαβάστε επίσης: Ψυχραιμία αδέρφια