Ο Στράτος Τζώρτζογλου είπε την πιο σοφή κουβέντα που άκουσα στην TV εδώ και μήνες
Τι έγινε, Κωστάκη; Σε γουστάρει η Φιλοσοφία;
Αν αυτές τις μέρες έκανες στο λάθος να πάρεις τις lifestyle εκπομπές της τηλεόρασης πιο σοβαρά από όσο αξίζει, θα ήθελες να μπεις στο πρώτο αεροπλάνο για Κρήτη και να πετάξεις εσύ στην πισίνα τον γαμπρό Στράτο Τζώρτζογλου. Ο γάμος που προβλήθηκε στα media με τηλεοπτικούς όρους και χρόνους που θυμίζουν εποχές προ κρίσης (βλ. μεσημεριανάδικα) πραγματοποιήθηκε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και πλέον οι νιόπαντροι είναι έτοιμοι να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το δίλημμα «φταίει ο ηθοποιός που διατυμπάνιζε τον γάμο του ή τα Μέσα που ασχολούνταν τόσο πολύ με το μυστήριο (#διπλής)» δεν θα σε οδηγήσει σε κανένα λογικό συμπέρασμα και καλό είναι να το εγκαταλείψεις όσο είναι καιρός και σφίγγουν οι ζέστες. Άλλωστε, αν κάποιος «Τσιωλικός» κολλημένος με το «Ας περιμένουν οι γυναίκες» διάβαζε τώρα αυτές τις αράδες, θα απαντούσε δωρικά: «φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες».
Ανήκω σε μια γενιά που γνώρισε τον Στράτο Τζώρτζογλου ερμηνευτικά μέσα από τη σειρά «Το σημάδι του έρωτα», εκεί όπου με τη Βάνα Μπάρμπα συνέθεταν το αξεπέραστο παράνομο ζευγάρι στην αδυσώπητη ελληνική επαρχία (τιμημένο 1998, cult στιγμές της μικρής οθόνης).
https://www.youtube.com/watch?v=brgf7xwm8Tw
Ομολογώ πως δεν έχω παρακολουθήσει τον 53χρονο – πλέον – ηθοποιό στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη «Η φανέλα με το νούμερο 9» (1988) που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα, ούτε στο «Τοπίο στην ομίχλη» (1988) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, για το οποίο μάλιστα κέρδισε δεύτερο βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ της Γενεύης.
Δεν τον έχω δει να συμπρωταγωνιστεί με την Ειρήνη Παππά στο «Πάνω, κάτω και πλαγίως» (1992) του Μιχάλη Κακογιάννη, κερδίζοντας έπειτα το πρώτο Κρατικό βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου και τον θυμάμαι αμυδρά στον «Εργένη» (1997) του Νίκου Παναγιωτόπουλου πάνω στο ομώνυμο βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου.
Δεν γράφω αυτές τις λέξεις για να υπερασπιστώ τον Στράτο Τζώρτζογλου ως ηθοποιό. Είναι ξεκάθαρα θέμα γούστου και πεδίο ανάλυσης για τους θεωρητικούς της 7ης Τέχνης. Όμως δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως, μέσα στην πρόσφατη «τρέλα» της υπερέκθεσης της προσωπικής του ζωής, είπε μερικά λόγια που στα δικά μου αυτιά ακούστηκαν ως τα πιο σοφά που ειπώθηκαν εδώ και μήνες στην τηλεόραση:
«Το ταλέντο είναι η θέληση και το πάθος για ζωή. Το ταλέντο είναι να είσαι ενθουσιασμένος. Το ταλέντο είναι να έχεις ευγνωμοσύνη. Το ταλέντο είναι να έχεις συμπόνια. Το ταλέντο είναι να έχεις αγάπη» (Για την Παρέα, OPEN, Απρίλιος 2019).
Ειδικά ο ενθουσιασμός στις μέρες μας, όπου όλα σέρνονται κι όλα μοιάζουν να ανακυκλώνονται από την αρχή, με τον καθένα από εμάς να στέκεται άπραγος σε μια γωνιά και βουτηγμένος στη γκρίνια, μόνο ταλέντο μπορεί πια να θεωρηθεί.
Και ο «Κωστάκης» της εφηβείας μας έχει δίκιο…
